Stel je voor: een congreszaal vol mensen, een prachtig onderwerp om een lezing over te houden en een enthousiaste dagvoorzitter die mij vriendelijk introduceert.<br /> ‘Dames en Heren ik ben blij u de volgende spreker aan te mogen kondigen en wel: niemand minder dan Hans Schoevers.’

Kent u dat programma ‘lang leve de liefde’, waar twee mensen een etmaal met elkaar op moeten trekken en dan de mogelijkheid hebben om dat nog eens met een etmaal te verlengen. Allemaal met het doel de liefde voor het leven te vinden. Het is een ‘guilty pleasure’, en ik schaam me er soms ook een beetje voor dat ik er naar kijk.

De meeste columnlezers zullen deze titel wel herkennen, aangezien een van ’s lands bekendste columnisten in de NRC zijn stukjes vaak op deze manier begint. Het recept voor zijn column is herkenbaar.

‘Ik heb brand gehad in januari, en m’n Canta doet het niet goed, en nu heb ik een brief van een deurwaarder.’ Een vrouw met een rollator en twee hondjes gooit een stapel papieren op mijn tafel.<br /> Ze hijgt als ze haar grote lijf in de stoel naast me laat zakken. ‘Ik word er helemaal pagies van.’ Haar stem klinkt schril.

Als ik mijn gitaar pak en C B D C als power akkoorden speel, dan klinkt het een beetje donker, duister en dreigend. Power akkoorden zijn gemakkelijke akkoorden om te spelen. Mocht je gitaar willen leren spelen, dan kun je je daarin verdiepen. Het speelt makkelijker dan open akkoorden.

Laatst heb ik mijn laptop de hele nacht aan de stroom gelaten. Niet zo slim, want ik werd midden in de nacht wakker van het harde gebrom. Oververhit.

Hoezo, ik emigreer naar Nederland? Het angstzweet brak me uit bij de gedachte dat het niet zomaar een idee meer was. Het was al een feit, voor het een idee werd. Na 10 jaar in België te hebben gewoond waren de signalen duidelijk.<br /> Maar ik had het niet zien aankomen. Ze wilde terug naar Nederland.

Als klein manneke dat nog maar net kon lopen, kwam hij naar mijn kindervoorstelling ‘Een reis naar de Oase.’ Vol ontzag keek hij naar de band waarna hij binnen een paar minuten had besloten dat het de gitaar was dat zijn aandacht verdiende. Complete adoratie straalde uit zijn ogen als de gitarist de snaren beroerde. Gelukkig hield hij ook nog wat aandacht over voor mijn liedjes en kon ik hem na de voorstelling tot een van mijn grootste fans rekenen.

Na de verkiezingsuitslag Provinciale Staten 2023 is CDA-lid Madeleine van Toorenburg op tv bij WNL Op Zondag. Zij mag daar wat zeggen over de vrije koersval van de behaalde CDA zetels. Een decimering na drie kabinetten Rutte. Nou ja, bijna dan.

Heel Nederland spreekt er schande van; Tijdens de wedstrijd van afgelopen woensdag gooide een, hoogstwaarschijnlijk doorgesnoven type, een aansteker richting het veld, die per toeval op een speler belandde.

<p>Zondagochtend, uurtje of tien. Kopje koffie, krantje erbij. Buiten schijnt de zon en fluiten de vogels vrolijk dat het lente wordt. Maar als ik al die berichten in mijn krantje lees, word ik alleen maar intens droevig…</p>

De man legt uit dat hij overal tatoeages heeft, zijn gezicht, zijn bilnaad, zijn hele lichaam. “De pijnlijkste was die op mijn testikel,” zegt hij nog, ondeugend kijkend. Wat dan weer de vraag losweekt wat daar dan in hemelsnaam opstaat? Ik ben opeens klaarwakker. Hij mompelt iets over een glimlachend gezichtje.

In de provincie is alles anders dan in de Randstad. Deze mening hoor en zie ik nog wel eens voorbijkomen, vaak ook in combinatie met een spottende ondertoon. Het komt er dan op neer dat iedereen die buiten de Randstad woont, wordt aangezien voor een wat sneu figuur die je niet altijd serieus dient te nemen. Wat weten die lui in ‘de regio’ nu van het leven in een grote stad?

Gisteren, na de Europese kampioenschappen shorttrack, vlogen in TV-interviews de vleeswaren door de lucht. Er ging een enkele medaille aan de schaatsneus voorbij. Daar mag je teleurgesteld over zijn en misschien wel een beetje boos. Maar in figuurlijke zin de koelkast opentrekken en de kijkers een lichaamsdeel in het gezicht smijten, dat vind ik onkies.

Heeft u het ook meegekregen? De verkiezingen Provinciale Staten 2023 zijn er weer. Zet u zich maar schrap! De verkiezingsprogramma’s en oneliners stromen als reclamefolders weer binnen op al uw tv-, krant-, internet-, post en gespreks- brievenbussen. Stickers met NEE daarop helpen botweg niet.

“Je denkt toch zeker niet dat ik € 520,- ga betalen?” sputterde ik. “Daar kunnen ze in Kiev drie maanden van eten!” Hij wilde naar het Songfestival. Het Eurovisie Songfestival. Ik zag mezelf al lopen als Songfestivalgekkie met vlaggetje, indianentooi en geschminkte wangen.

Om de één of andere reden heb ik het gevoel dat ik met de titel van deze column direct uw aandacht heb. Maar het is niet alleen wat u denkt, we kunnen met onze vingers meer dan dat en vooral met onze wijsvinger. Maar ook dan blijft er een luchtje aan kleven….

Een jaar of dertig geleden reed ik dagelijks op de fiets vanuit Castricum naar mijn werkgever, het Medisch Centrum Alkmaar. Bij slecht weer vluchtte ik naar de bus en steevast ontmoette ik bij de bushalte Bert Geekel, een staffunctionaris die deze busreis dagelijks maakte.

De gierige medemens, een terechte bron van irritatie en tegelijk lekker voer voor tijddodende lijstjes op Facebook. Een lullig Tikkie voor een patatje, van iemand die je net de hele dag hebt geholpen met verhuizen of de ontnuchterende domper van het delen van rekening, omdat één van je collega’s ineens een zure jankbal blijkt van het kaliber ‘ja maar ik heb alleen maar water gedronken en niet van het stokbrood gegeten.’

Ik nam Kerstavond deel een aan keukentafelgesprek in een Finse keuken. Ik kan jullie vertellen dat een keukentafelgesprek daar, iets heel anders is dan in Nederland. In ons land is het een gesprek van een sociaal werker met een zieke of nooddruftige, om de laatste een zorgpoot uit te draaien.