Hoop doet leven en leven geeft hoop. Dat is wat ik voel op het moment dat de zon een klein, lief en zacht straaltje door de gordijnen laat schijnen. De hoop en haar zachtheid geeft mij het vertrouwen dat de donkere, natte en gure dagen op zijn einde zijn en dat de liefde in aantocht is.

Sommigen zijn er meesters in, iemand met een kluitje het riet in sturen, met verhullende termen in een poging daarmee iets fraaier of anders voor te stellen dan wat het echt is, maar waarbij er in werkelijkheid geen zak verandert. Neem bijvoorbeeld de aanduiding: ‘gastarbeiders’, hoe vaak is daar al niet mee gegoocheld? Buitenlanders, immigranten, etnische minderheden, allochtonen, en nu zijn het nieuwe Nederlanders of medelanders. Het gebruik van vriendelijke begrippen, ook

USAID, opgericht in 1961 door president John F. Kennedy, heeft altijd een nobele doelstelling gehad: het verbeteren van de levensomstandigheden wereldwijd. Met projecten op gebieden zoals gezondheidszorg, democratie, en economische ontwikkeling, lijkt USAID op het eerste gezicht de redder in nood.

“Kom op, wees een vent!” Hoe vaak hebben we die woorden niet gehoord of uitgesproken? Het is een zin die bedoeld lijkt om kracht te geven, maar die in werkelijkheid als een ketting werkt, een last die vele jongens en mannen met zich meedragen. In onze samenleving wordt het idee van mannelijkheid vaak gelijkgesteld aan onkwetsbaarheid. Je moet sterk zijn, emoties onderdrukken, en zeker niet huilen. Huilen is immers een teken van zwakte. Maar deze eeuwenoude opvatting is niet a

Niks is erger dan een 'bijrijder' die je, terwijl JIJ achter het stuur zit, continu aanwijzingen geeft.

De langste dag van het jaar. Het klinkt bijna als een contradictie in een tijdperk waarin de dagen steeds korter lijken te worden. Niet letterlijk, maar figuurlijk, want onze agenda’s barsten uit hun voegen en rust is een schaars goed geworden. Toch komt er elk jaar weer dat ene moment op 21 juni waarop de natuur ons een welverdiende pauze biedt: de zomerzonnewende.

Reclame mag niet misleidend zijn. Waarom staan de advertenties van makelaars dan nog altijd zo vol te positief geformuleerde bullshit? Je komt maar zelden een realistische beschrijving van de werkelijkheid tegen. Nu er nog altijd een tekort aan woningen is, zou je wat selectie vóór de poort toch juist aan moeten moedigen? Door eerlijk te omschrijven wat er te koop is, haken mensen met twee linkerhanden, en huizenjagers zonder rijke-ouders verbouwpotje, dan vanzelf af.

De grootste geluksmomenten in mijn leven momenteel, zijn mijn dagelijkse leesuurtjes met mijn 12-jarige zoon. Hij zit in de brugklas en moet voor de vakken Nederlands en Engels elke paar weken een nieuw boek uitlezen. Net als de meeste 12-jarigen stond hij daar niet om te springen en dus zijn we samen op zoek gegaan naar de leukste en spannendste boeken die we konden vinden, in de hoop dat hij het toch enigszins zonder tegenzin zou doen.

Schelden – stoere taal – Oneliners – nooit fouten toegeven – staan voor wat je altijd gedaan en gezegd hebt en nooit iets daarvan terugnemen of om formuleren – het woord Sorry uit je vocabulaire verwijderen – iedereen die tegenspreekt zo schofferen, om daarmee duidelijk te maken, dat je zelfs voor de duivel niet bang bent – dit hele concept vervolgens als de absolute enige vorm definiëren, die past bij echte vrijheid, met name vrijheid van meningsuiting. Dus: “Jij bent de gro

Veel erger kon het toch niet worden na de frauderende Gom van Strien, de afgang van Plasterk, de spionerende Markuszower, de racistische ministers Faber en Klever en de voor haatzaaien vervolgde vicepremier Mona Keizer. Wat staan we verschrikkelijk voor schut voor de wereld, een gemeenteraad van een gemiddeld Albanees stadje is competenter dan het huidige kabinet. Toch ben je verplicht om te volgen wat er gebeurt, want je wil weten hoe deze mensen denken om er mee om te kunne

Onder de eindeloze stapel was die ik nonchalant op de eettafel heb gegooid om uit te gaan sorteren, voel ik mijn telefoon trillen. Een vriendin. Ze vraagt met puberaal en bijna hysterisch enthousiasme of ik mee de wedstrijd van het Nederlands elftal ga kijken in de plaatselijke kroeg, en voegt daar op bijna dwingende toon aan toe dat ik vooral iets oranjes aan moet trekken. Ik zucht en denk snel na over een goede smoes.

De oude vrouw liep moeizaam voor me uit door de woonkamer van haar appartement. Ze wees haar haar trots: een vitrinekast gevuld met glazen en karaffen.<br /> ‘Ik heb jaren kristal verzameld’, zei ze met haar on-Achterhoekse tongval. ‘Ik had wel twee appartementen kunnen vullen met glazen. Maar toen moest ik hierheen. Nou, toen heb ik alles maar weg gedaan. Alleen deze heb ik nog. ‘Je ken niet alles bewaren hè.’ Haar felle blauwe oogjes keken me onderzoekend aan.

Wist je dat er in Nederland bureaus zijn waar je diploma's kunt kopen?

Krijg er maar moeilijk genoeg van, dat zonnetje. Verdomd weinig op aan te merken. Maar zelfs langdurig stralend zomerweer kan niet één en al hosanna zijn, er is wat mij betreft namelijk wel één groot pijnpunt… Mannen op sandalen.

Loop ik heel toevallig Dilan tegen het lijf in Nieuwegein. Hieronder een deel van ons ‘prettige’ gesprek.

Ik ben superblij met mijn nieuwe e-bike én tegelijkertijd panisch dat-ie gestolen wordt. Dat komt natuurlijk niet helemaal uit de lucht vallen, in Nederland worden er op dit moment veel meer e-bikes gestolen dan gewone fietsen.

‘Speak only when your words are better than silence.’ Quote naar m’n hart, heb er al een aantal mensen mee om de oren proberen te slaan, maar ze luisteren niet, ik word niet gehoord… Mensen die niet luisteren, daarentegen wel onafgebroken praten, daar ben ik allergisch voor. En dat is niet wederzijds.

Hoorde ik dat nou goed? Vanochtend op de radio, reclame voor de leesmap? Jeetje zeg, ik had vrij diep geslapen, maar om dan meteen 40 jaar terug in de tijd wakker te worden… Vrij beangstigend. Deze angst duurde niet al te lang, want de strakke bonenkoffie die ik zat te drinken, lustte ik in de jaren 80 niet eens, als ie überhaupt al bestond. Ik herinner me van thuis zo’n luidruchtig pruttelapparaat met slechts een aan/uit knop en een filterzakje dat op een of andere manier al

Het is werkelijk verbazingwekkend hoe diep we als samenleving kunnen zinken, hoe laag we kunnen gaan in onze honger naar sensatie en vermaak. Onlangs bevond ik me op Youtube, doelloos scrollend, tot mijn ogen op een serie fragmenten vielen. Het leek een herhaling van een oude show waarvan ik dacht dat we toch al wel hadden besloten dat het ‘not done’ was; ‘Steenrijk, Straatarm’. Een televisieprogramma waarin de rijken en de armen van plaats ruilen om te zien hoe ‘de andere he

….maken stinkende wonden. Volgens mij een waarheid als een koe. Ondanks de zalvende woorden van allerlei omhooggevallen wetenschappelijke logen die zich koesteren aan de warmte van een spotlicht in de hoop op enige aandacht en erkenning. Sodemieter nou toch eens op met al die binnengegraaide kennis dat zo nodig geëxposeerd moet worden en dan vooral nog ter eer en meerdere glorie van vooral jezelf als één of andere psycholoog, criminoloog, deskundoloog of welke ander loog dan