Lezen met mijn zoon

De grootste geluksmomenten in mijn leven momenteel, zijn mijn dagelijkse leesuurtjes met mijn 12-jarige zoon. Hij zit in de brugklas en moet voor de vakken Nederlands en Engels elke paar weken een nieuw boek uitlezen. Net als de meeste 12-jarigen stond hij daar niet om te springen en dus zijn we samen op zoek gegaan naar de leukste en spannendste boeken die we konden vinden, in de hoop dat hij het toch enigszins zonder tegenzin zou doen.

Voor Engels was dat niet zo moeilijk: alle boeken van Roald Dahl en David Walliams zijn geweldig, Percy Jackson is een hit en de school zelf komt ook met verplicht te lezen boeken, zoals het fascinerende Holes van Louis Sachar. Holes wordt in sommige landen als inappropriate bestempeld, vanwege het geweld en thema kinderarbeid dat erin voorkomt, maar gelukkig trok de docent Engels van mijn zoon zich daar niks van aan. Elke avond konden we niet wachten om te lezen hoe de vloek op hoofdpersoon Stanley zijn leven nog moeilijker zou maken dan het al was.

Maar wat te lezen voor Nederlands? Toen mijn dochters kleiner waren, ergerde ik me al enorm aan de thema’s van de moderne Nederlandse kinderboeken: scheidingen, ziektes, overleden ouders, allemaal ellende! En geen thema’s waar mijn zoon warm voor loopt. Ik ook niet, trouwens. Waar waren de avontuurlijke boeken gebleven, zoals ik die vroeger las? Jan Terlouw, Oosterschelde, Windkracht 10, Koning van Katoren, Gevangenis met open deur. Thea Beckman, Kruistocht in spijkerbroek. Helaas vanwege het minder hedendaagse taalgebruik niet meer zo aantrekkelijk in deze tijd, als ze vroeger voor ons waren. 

Ik besloot om mijn zoon mee te nemen naar de geweldige Kinderboekenwinkel op de Rozengracht en maar gewoon eens om advies te vragen. Hij werd in een stoel gezet en door de ontzettend geduldige verkoopster 100-en-1 vragen gesteld. Wat zou ervoor kunnen zorgen dat hij een boek niet meer zou kunnen wegleggen, wat vindt hij ontzettend spannend, welke film vond hij het allerbeste, waar moet hij heel erg om lachen? De vragen werden zorgvuldig overwogen en met zeer doordachte en serieuze antwoorden beantwoord. Ik was er niet bij nodig.

Na dit eerste bezoek gingen we naar huis met No Exit van Maren Stoffels. Een doodeng verhaal, waarbij zoon en ik om de beurt een hoofdstuk aan elkaar voorlazen en waar ik zelfs van ging dromen (wat zoonlief weer hilarisch vond, want hij vond het ‘totaaal niet eng, alleen maar heel cool’). Het was prachtig en ontroerend om te merken hoe hij moeilijke woorden ging begrijpen, hoe hij de verhaallijnen, in heden en verleden geschreven, eerst lastig vond, maar toen geheel vanzelfsprekend. We waren verdrietig toen we het uit hadden. 

Op naar de Kinderboekenwinkel voor het volgende boek, Boy 7 van Mirjam Mous. Mijn zoon stond erop om eerst de film te zien en ik was bang dat hij het boek daarna minder interessant zou vinden. Niets was minder waar. Het science-fiction-achtige verhaal in het boek vond hij ‘veeeel beter’ en als ik een avondje uit was, appte hij me om op te schieten, zodat we nog konden lezen voor hij naar bed moest. De afsluitende opdracht, een samenvatting van het verhaal, schreef hij zelfstandig en er hoefde niets meer aan veranderd te worden. Alles had hij perfect begrepen.

En nu lezen we 100 uur nacht van Anna Woltz. Zonder advies van de Kinderboekenwinkel dit keer, want ik had het ooit voor mijn dochters gekocht, die het nooit hadden gelezen, en het stond nog in de boekenkast. Een heel goed geschreven verhaal over de 14-jarige Emilia die in haar eentje naar New York gaat, nadat haar vader iets vreselijks heeft gedaan. En laat er nou net de gevaarlijkste orkaan ooit richting New York komen. Hoe zal Emilia zich redden, helemaal alleen in New York tijdens de orkaan? En wat heeft haar vader gedaan, waardoor ze nooit meer naar huis wil? Oh, de spanning! 

Ik denk dat ik voorlopig maar geen avondjes uit meer plan.