Die stomme twijfels en onzekerheden ook soms. Zelfs wanneer ik denk dat ze weg zijn, weten ze op een totaal onverwacht moment toch weer boven te drijven. Waarom? En waarom nu? Dat wil ik helemaal niet. Ik wil niet aan mezelf twijfelen. Ik wil niet onzeker zijn. Ik wil niet dat het gedrag van anderen invloed heeft op mij. Op hoe ik mij voel.

Hoop doet leven en leven geeft hoop. Dat is wat ik voel op het moment dat de zon een klein, lief en zacht straaltje door de gordijnen laat schijnen. De hoop en haar zachtheid geeft mij het vertrouwen dat de donkere, natte en gure dagen op zijn einde zijn en dat de liefde in aantocht is.

USAID, opgericht in 1961 door president John F. Kennedy, heeft altijd een nobele doelstelling gehad: het verbeteren van de levensomstandigheden wereldwijd. Met projecten op gebieden zoals gezondheidszorg, democratie, en economische ontwikkeling, lijkt USAID op het eerste gezicht de redder in nood.

Blijdschap, wat is dat nou echt? Dit is een vraag die van jongs af aan al aan me knaagt. Het is een doel, een queste. Hoe verkrijg ik het?</p> <p>Ik heb meerdere mensen gevraagd wat zij ervaren als blijdschap. Het zal u vast niet verrassen dat ik veel verschillende antwoorden heb gekregen. Vaak terugkerende antwoorden gaan over geld. “Nieuwe auto”, “groter huis”, “miljonair worden,” enzovoort.

Lekkere muziek, beetje dansen en bij de bar samen gezellig kletsen. De sfeer is goed, en ongemerkt kom je steeds dichter bij elkaar. Zij praat net iets te zacht waardoor je dichter bij haar komt om goed te kunnen verstaan wat ze zegt. En dan gebeurt het, ze kijkt je langer aan, en haar ogen vertellen je iets… Je weet wat er gaat gebeuren…

Mijn frustratiegrens ligt niet zo hoog. Dat klinkt alsof ik bij het minste of geringste uit mijn vel spring. Dat is het niet, want ik kan ook best koelbloedig zijn. Laat ik dan zeggen dat mijn frustratielevel tegenstrijdig is. Gebeuren er grootse en heftige zaken, dan ga ik de brand proberen te blussen met rust en een realistische en nuchtere benadering. Maar die kleine frustraties, die zijn het geniepigst. Zo’n klein vonkje kan een grootse brand doen uitslaan.

Fossiele brandstoffen zijn de grootste oorzaak van de opwarming van de aarde. Het zorgt voor een onleefbaar klimaat voor mens, dier en plant. Dus moeten we overstappen naar zonne- en windenergie voor een wereld zonder lucht- en milieuvervuiling, en voor een gezonde flora en fauna. Maar wat zijn de ecologische consequenties eigenlijk?

De langste dag van het jaar. Het klinkt bijna als een contradictie in een tijdperk waarin de dagen steeds korter lijken te worden. Niet letterlijk, maar figuurlijk, want onze agenda’s barsten uit hun voegen en rust is een schaars goed geworden. Toch komt er elk jaar weer dat ene moment op 21 juni waarop de natuur ons een welverdiende pauze biedt: de zomerzonnewende.

De grootste geluksmomenten in mijn leven momenteel, zijn mijn dagelijkse leesuurtjes met mijn 12-jarige zoon. Hij zit in de brugklas en moet voor de vakken Nederlands en Engels elke paar weken een nieuw boek uitlezen. Net als de meeste 12-jarigen stond hij daar niet om te springen en dus zijn we samen op zoek gegaan naar de leukste en spannendste boeken die we konden vinden, in de hoop dat hij het toch enigszins zonder tegenzin zou doen.

In de afgelopen paar dagen heb ik de term ‘column’ ontdekt. Ik snap niet zo goed wat dit inhoudt. Dat komt mede door het feit dat ik niet veel eigen initiatief toon op het vlak van lezen. Dus ik heb het woord ooit gehoord, ik kende het woord niet maar mijn conclusie was meteen: ik snap het niet.

Veel erger kon het toch niet worden na de frauderende Gom van Strien, de afgang van Plasterk, de spionerende Markuszower, de racistische ministers Faber en Klever en de voor haatzaaien vervolgde vicepremier Mona Keizer. Wat staan we verschrikkelijk voor schut voor de wereld, een gemeenteraad van een gemiddeld Albanees stadje is competenter dan het huidige kabinet. Toch ben je verplicht om te volgen wat er gebeurt, want je wil weten hoe deze mensen denken om er mee om te kunne

Onlangs was ik van een afstand getuige van een vechtpartij. Nabij een uitgaansgelegenheid werd een meisje in elkaar geslagen. ‘Wat moest ik doen,’ vroeg ik mij af; alle verhalen van door drank en drugs gek geworden jongeren, steekpartijen, kopschoppers opkomend in mijn gedachten.

Gezellig thuis zittend op de bank met mijn neus in een boek of bezig met een kruiswoordpuzzel kijk ik af en toe naar de overkant van de huiskamer waar onze cavia’s tevreden knorrend rondscharrelen in hun privéstulpje. Een flinke gaap, de poten uitgestrekt, liggend op hun eersteklas hoogpolig tapijt. Koffie voor mij, een wortel voor hen. Wat een huiselijk geluk!

Loop ik heel toevallig Dilan tegen het lijf in Nieuwegein. Hieronder een deel van ons ‘prettige’ gesprek.

“Nu ben ik toch die tekentang vergeten!” Ik wilde de tweedaagse met mijn gezin in de wilde Zweedse natuur met gemoedsrust inzetten, dus maakte ik een lijstje op mijn smartphone, controlefreak als ik ben. Het is mijn manier om ondernemingen aan te durven en m’n hoofd even te parkeren. Ik had dus een lijstje, er kon niets misgaan.

Het is werkelijk verbazingwekkend hoe diep we als samenleving kunnen zinken, hoe laag we kunnen gaan in onze honger naar sensatie en vermaak. Onlangs bevond ik me op Youtube, doelloos scrollend, tot mijn ogen op een serie fragmenten vielen. Het leek een herhaling van een oude show waarvan ik dacht dat we toch al wel hadden besloten dat het ‘not done’ was; ‘Steenrijk, Straatarm’. Een televisieprogramma waarin de rijken en de armen van plaats ruilen om te zien hoe ‘de andere he

Wat zou jij kiezen: Satans poorten, of toch seks met Andries Knevel? Brigitte Kaandorp weet het in ieder geval kraakhelder te verwoorden: “Ik word liever in een UFO door een marsman meegenomen, dan dat ik Andries Knevel tot een hoogtepunt voel komen”. Uiteraard begeleid door lieflijk ukelelegetokkel.

Recentelijk las ik The Myth of Sisyphus and Other Essays van Albert Camus. Camus begint hierin met een uitwerking van zijn gedachtengoed over zelfmoord en de zin van het leven, om uiteindelijk te komen tot de mogelijkheid dat er aanvaard moet worden dat het leven geen zin heeft en dat we ons neer zouden moeten leggen bij het absurde van het bestaan.

Keuzestress heb je. Ernstig. Je wil je interieur weer eens opleuken, dat is immers al weer zéker twee jaar hetzelfde. Maar in welke kleur? Bij de bouwmarkt hebben ze zo&#8217;n prachtige kast vol met kleurstaaltjes. Je wordt er gewoon hebberig van. Prachtige namen hebben ze ook, Sweet Embrace, Airy Foliage, Singing Sand, je zou ze alleen daarom al op je muur willen smeren.

Ze huilt en gilt dat het niet eerlijk is. Dat ze wilt dat ik ook haar ‘echte’ mama ben. Dat haar broer in mijn buik groeide en zij in die van moeke weet ze al lang. Dat mensen in de kleuterklas vroegen wie haar échte mama dan is, verwarde haar wel even maar daar vond ze een mooie weg in, via Stan, naar mij. ‘De mama van mijn broer is automatisch ook mijn mama,’ poneerde ze stellig. Deze simpele genialiteit bracht rust in haar woelige hoofdje en gaf haar het recht voluit van m