Cavia's drinken geen koffie

Gezellig thuis zittend op de bank met mijn neus in een boek of bezig met een kruiswoordpuzzel kijk ik af en toe naar de overkant van de huiskamer waar onze cavia’s tevreden knorrend rondscharrelen in hun privéstulpje. Een flinke gaap, de poten uitgestrekt, liggend op hun eersteklas hoogpolig tapijt. Koffie voor mij, een wortel voor hen. Wat een huiselijk geluk!

Het is ook absoluut geen ‘buitenzitweer’, geen mens of dier wil graag in de regen rondlopen, maar tóch bespeur ik wat ontevredenheid bij de dames. Vandaag geen strooptochten door het gras waarbij ze mij ondersteunen met de wekelijkse maaibeurt, die aanzienlijk sneller verloopt door de bijdrage van deze stroomloze maaiertjes. Geen rodeo-achtige taferelen als ze weer naar binnen moeten waarbij zij de nodige rondjes rennen. Mijn zoon heeft ook al heel wat meters afgelegd om ze te vangen. De tuin is dan ineens best groot te noemen.

Nu bijna een jaar geleden zijn ze bij ons komen wonen. De plek waar ze vandaan kwamen was een bedompte schuur, in een middelgrote bak op heuphoogte waar meerdere cavia’s om elkaar heen scharrelden. Niet echt een omgeving om wedstrijdjes te houden. Wat is er dan mooier dan een tuin waarin ze rond kunnen rennen, af en toe een pluk gras nuttigen, lekker chillen onder de zelfgemaakte luifel, life is good!

Het is verbazingwekkend hoe deze diertjes verontwaardiging kunnen tonen, je voor de gek kunnen houden, nieuwsgierig zijn, als waakhonden (zonder te blaffen) andere mensen en vreemde geluiden kunnen detecteren. Hoe ze de stofzuiger inmiddels niet meer als hun vijand zien, gewillig hun nagels laten knippen en geïrriteerd brommen als ik te vaak een kuchje of snuifje laat horen.

Je kunt heel goed met cavia’s communiceren als je er maar de tijd voor neemt en hun gedrag goed kent. Andersom geldt dat ook. Het komt soms voor dat ik niet precies om 17.00 uur een berg andijvie opdien. Dan blijkt dat de dames ineens kunnen klokkijken. Gevolg; onrustig gedraai, gehang over de rand, mij aankijkend en vragende knorretjes produceren. ‘Hup! In de benen, wij willen graag eten!’ Ze hebben ons geleerd met welk voedsel we aan kunnen komen, want niet alles wat ze voorgeschoteld kregen werd met gejuich ontvangen.

Banaan, tomaat en komkommer zijn taboe. Andijvie, paprika, broccoli, druiven, wortelen en ijsbergsla mogen wel geserveerd worden en voor het toetje is er vers hooi. Ze hebben een vast eetritueel. Waar wij een kop koffie in de ochtend nemen is het voor hen worteltijd.

Het moge duidelijk zijn dat caafjes hele slimme diertjes zijn die heel goed weten wat ze wel en niet willen. Wanneer ze eenmaal goed meedraaien in het gezin is het niet meer mogelijk ze weg te denken. Ze mogen dan klein van gestalte zijn, ze zijn groot in hun doen en laten.

Elke dag weer is een feestje met hen.

Nog even en ze weten de afstandsbediening van de tv te vinden…