Ze stonden voor me aan de balie. Een jonge Arabische moeder met haar zoontje van drie: een donker jochie, guitige bruine ogen en een Russische chapka op zijn hoofd.

Die stomme twijfels en onzekerheden ook soms. Zelfs wanneer ik denk dat ze weg zijn, weten ze op een totaal onverwacht moment toch weer boven te drijven. Waarom? En waarom nu? Dat wil ik helemaal niet. Ik wil niet aan mezelf twijfelen. Ik wil niet onzeker zijn. Ik wil niet dat het gedrag van anderen invloed heeft op mij. Op hoe ik mij voel.

Mijn frustratiegrens ligt niet zo hoog. Dat klinkt alsof ik bij het minste of geringste uit mijn vel spring. Dat is het niet, want ik kan ook best koelbloedig zijn. Laat ik dan zeggen dat mijn frustratielevel tegenstrijdig is. Gebeuren er grootse en heftige zaken, dan ga ik de brand proberen te blussen met rust en een realistische en nuchtere benadering. Maar die kleine frustraties, die zijn het geniepigst. Zo’n klein vonkje kan een grootse brand doen uitslaan.

De grootste geluksmomenten in mijn leven momenteel, zijn mijn dagelijkse leesuurtjes met mijn 12-jarige zoon. Hij zit in de brugklas en moet voor de vakken Nederlands en Engels elke paar weken een nieuw boek uitlezen. Net als de meeste 12-jarigen stond hij daar niet om te springen en dus zijn we samen op zoek gegaan naar de leukste en spannendste boeken die we konden vinden, in de hoop dat hij het toch enigszins zonder tegenzin zou doen.

In de afgelopen paar dagen heb ik de term ‘column’ ontdekt. Ik snap niet zo goed wat dit inhoudt. Dat komt mede door het feit dat ik niet veel eigen initiatief toon op het vlak van lezen. Dus ik heb het woord ooit gehoord, ik kende het woord niet maar mijn conclusie was meteen: ik snap het niet.

Denk je na meer dan tien jaar elkaar van haver tot gort te kennen, ontdek je ineens dat je levensgezel al jaren met een dijk van een geheim rondloopt.<br /> Tuurlijk, het is niet altijd rozengeur en maneschijn, elk huisje z’n kruisje, in voor- en tegenspoed, slikken en weer doorgaan… ja, verdomme jongens, zo lust ik er nog wel een paar!

Willen jullie even sigaretten halen?’ Mijn moeder wachtte het antwoord niet af en legde een briefje van vijf gulden neer.

Mijn ouders. Ze waren er altijd. Vanzelfsprekend voor mij als kind, maar ook voor mij als volwassen vrouw. Tot die vanzelfsprekendheid werd weggerukt, omgezet naar ongeloof, verdriet, en zelfs paniek en angst voor de realiteit. Ik had het al aan de voortekenen kunnen zien, want overal waar ik de afgelopen jaren om me heen had gekeken werd ik geconfronteerd met het getal 23. En so it was; 2023 was het jaar dat ik mijn beide, oh zo geliefde ouders, verloor. Precies 100 dagen na

Gezellig thuis zittend op de bank met mijn neus in een boek of bezig met een kruiswoordpuzzel kijk ik af en toe naar de overkant van de huiskamer waar onze cavia’s tevreden knorrend rondscharrelen in hun privéstulpje. Een flinke gaap, de poten uitgestrekt, liggend op hun eersteklas hoogpolig tapijt. Koffie voor mij, een wortel voor hen. Wat een huiselijk geluk!

“Nu ben ik toch die tekentang vergeten!” Ik wilde de tweedaagse met mijn gezin in de wilde Zweedse natuur met gemoedsrust inzetten, dus maakte ik een lijstje op mijn smartphone, controlefreak als ik ben. Het is mijn manier om ondernemingen aan te durven en m’n hoofd even te parkeren. Ik had dus een lijstje, er kon niets misgaan.

Ze noemen mij wel es een dramaqueen. Wie ‘ze’ zijn weet ik niet eens precies, maar het zijn er sowieso twee. Ik heb namelijk een keer per ongeluk staan luistervinken in het trapgat, terwijl vriendlief beneden liep te telefoneren met iemand die hij kennelijk vertrouwde. Abusievelijk ving ik de volgende gespreksflarden op ‘Ja, het gaat al wat beter met m’n meisje hoor…, maar je hebt wel gelijk, ze is inderdaad wat een dramaqueen…’

Tijdens een uitvaart vliegen de superlatieven je vaak om de oren. Eigenlijk is het één grote commercial die ervoor lijkt te moeten zorgen dat de overledene een eersterangs plekje in de hemel krijgt. Er worden flink wat tranen weggepinkt, want er is opnieuw een supermens gestorven. En altijd (veel) te vroeg!

Ze huilt en gilt dat het niet eerlijk is. Dat ze wilt dat ik ook haar ‘echte’ mama ben. Dat haar broer in mijn buik groeide en zij in die van moeke weet ze al lang. Dat mensen in de kleuterklas vroegen wie haar échte mama dan is, verwarde haar wel even maar daar vond ze een mooie weg in, via Stan, naar mij. ‘De mama van mijn broer is automatisch ook mijn mama,’ poneerde ze stellig. Deze simpele genialiteit bracht rust in haar woelige hoofdje en gaf haar het recht voluit van m

Omdat ik niet precies weet wat ik later wil worden, heb ik onlangs een loopbaancoach in de arm genomen. Hartsikke leuk, voel me weer helemaal jong en onbedorven, ik krijg zelfs huiswerk. Zo mocht ik onlangs een talenten-/valkuilen lijst invullen voor mezelf, door mezelf en… door anderen.

Het is een prachtige avond in de zomer. Weinig wind, een lekkere temperatuur, kortom ideaal voor een mooie tocht op de racefiets. Ik kleed me om en na een vluchtige kus nemen we afscheid. Zij gaat zingen met haar vriendinnen en ik wil een 2 uur durende fietstocht maken. Vanuit mijn woonplaats fiets ik over een lange buitenweg in de Achterhoek.

‘Is jouw vrouw ook zo droog?’ werd mij door een goede vriend als een slag bij heldere hemel gevraagd. ‘Ach ze kan soms wel leuk uit de hoek komen, maar een groot podium zit er volgens mij niet in,’ reageerde ik. ‘Nee lichamelijk bedoel ik,’ zei mijn vriend‘. ‘Oow daar heeft ze tal van vochtinbrengende zalfjes voor waar ze zich elke ochtend en avond volledig mee insmeert, dat moet dan even intrekken en dan trekt het weer allemaal strak, althans dat denkt ze,’ reageerde ik verd

Het weekend is om te vergeten. Je eventuele kutweek vergeten, even vergeten dat het leven af en toe tegenvalt, een poosje vergeten dat er zomaar bosjes doden vallen. Ff lekker vergeten, in een café vol leuke mensen met soortgelijke plannen.

Het gevoel van veiligheid. De overheid speelt daar via de (multi-)media graag op in. Als mensen zich onveilig voelen, zijn ze geneigd beter te luisteren. Een zeker home security bedrijf legt het -zonder het zelf te weten waarschijnlijk- perfect uit: VOEL je veilig met… Want veiligheid is nooit gegarandeerd. Wat willen ze doen tegen een groep gewapende personen die zich een weg naar binnen schiet, of een binnenbrand waarbij het systeem onklaar kan raken en de deuren en ramen n

Kun je het je nog herinneren? Een paar weken geleden had Nederland plots te kampen met een nazomer. Het was in september. De echte zomer was al een paar weken daarvoor gedoofd en het leek herfst te worden. Toen, ineens, straalde Nederland weer een zomerse gloed uit. Mensen kwamen naar buiten en de terrassen werden gevuld. Mijn moeder vond dit een ideaal moment om toch nog een ‘daggie strand te pakken’.

Toen dochterlief deze titel las, dacht ze dat ik mijn recept voor aardappelsoep in de spotlight ging zetten. Het idee alleen was voldoende, om het hele gezin een slappe lach te bezorgen.