S...s...strand

Kun je het je nog herinneren? Een paar weken geleden had Nederland plots te kampen met een nazomer. Het was in september. De echte zomer was al een paar weken daarvoor gedoofd en het leek herfst te worden. Toen, ineens, straalde Nederland weer een zomerse gloed uit. Mensen kwamen naar buiten en de terrassen werden gevuld. Mijn moeder vond dit een ideaal moment om toch nog een ‘daggie strand te pakken’. Hoewel mijn studie alweer begonnen was, leek mij dit ook wel een lekker idee. Dus hadden we een rustige donderdag uitgekozen. We hadden die dag alle drie geen andere plannen dus het was de ideale dag. Totdat, een dag of drie van tevoren, het weer juist helemaal omsloeg. Het werd regenachtig en koud, maar wij gingen tóch naar het strand. 

De dag begon al vroeg. Om 7.30 klonk er een vrolijk muziekje vanaf mijn radiowekker. Aangezien het ging om een dagje strand hoefden we niet veel in te pakken. Althans, dat dacht ik. Toen ik mijn boek pakte dat ik absoluut mee moest nemen, hadden mijn ouders al drie tassen ingepakt en een koelbox klaargezet. Vanwege de hogere prijzen die er momenteel in Nederland zijn, hadden wij besloten om zelf ons eten mee te nemen. Daarbij gingen onze twee lieve honden ook mee naar het strand, dus dat verklaart deels de grote hoeveelheid aan bagage. Toen we allemaal hadden ontbeten en ons klaar hadden gemaakt, gingen we (rond 9.30) op weg naar Bergen aan Zee. Dit is onze vaste badplaats als we een dagje naar het strand gaan.

De twee uur voordat we daadwerkelijk onderweg gingen, ging gepaard met een heleboel stress en erg veel gekibbel. Maar toen we eenmaal in de auto zaten en we Sky Radio keihard aanzetten, kwam de rust terug in ons gezin. Nou moet ik zeggen dat mijn honden dat heel anders zagen, maar na ruim een half uur tegen de achterkant van de auto opgestaan te hebben, gaven ze zich eindelijk over en vielen ze in een diepe slaap. Iets wat hen later goed van pas kwam. Tussen de liedjes door hadden we hele filosofische en diepgaande gesprekken over religie en politiek. En na ruim anderhalf uur in de auto gezeten te hebben stapten we eindelijk in het zand van Bergen en ploften we met z’n allen neer. Gelukkig straalde de hemel toen helderblauw en was het lekker warm in de zon. 

Het ergste deel van de dag was voorbij. We waren heel en gezond aangekomen en besloten dat te vieren met een momentje voor onszelf. We hadden alle drie, heel slim, zelf een strandlaken meegenomen waarop we konden zonnen. Die van mij was in ‘Hoe overleef ik…?’-thema, erg toepasselijk. Het probleem alleen om met honden naar het strand te gaan, is dat honden het geweldig vinden om te graven en wortels van duinen te eten. Dus iedere keer wanneer we net lekker genesteld lagen, had er wel weer een hond ons onder zand begraven of de Nederlandse kust een stukje duin armer gemaakt. Als ze niet aan het graven of aan het eten waren, dan blaften ze wel naar een voorbijkomende hond of man. Voornamelijk de reu is erg feministisch ingesteld. 

Uiteindelijk lukte het ons gelukkig om er een heerlijke dag van te maken, met veel lezen, zonnen, schrijven, fotograferen en zelfs een frisse duik in de zee. Tussendoor maakten we ook wandelingen met de honden in de branding en zochten we schelpen. Helaas gaat zo’n heerlijke stranddag dan weer veel te snel voorbij. Ik was even ingedommeld in het zonnetje toen ik wakker schrok en mijn ouders de tassen aan het inpakken waren. Snel at ik nog het laatste beetje voedsel op dat we hadden meegenomen en toen slenterden we weer naar de auto. Gelukkig waren we net te laat voor de file.