Koken is een kunst

Toen dochterlief deze titel las, dacht ze dat ik mijn recept voor aardappelsoep in de spotlight ging zetten. Het idee alleen was voldoende, om het hele gezin een slappe lach te bezorgen.

Om één of andere reden vinden ze mijn keukenprestaties bijzonder grappig. Eerlijkheidshalve moet ik toegeven dat wat er toen uit de soeppot kwam, stevig genoeg was om door een laagje paneer te rollen en vervolgens te frituren. Waar het mijn ‘soep’ echter niet aan ontbrak, was substantie en inhoud. Letterlijk het tegenovergestelde van wat veel sterrenrestaurants serveren. Onder de titel van ‘Le salade de fruit de mer du chef’, krijg je bij wijze van spreken een halve garnaal op een bedje van ‘zo goed als niks’. Dat gaat dan natuurlijk gepaard met een hoogdraverige beschrijving en een gepeperde rekening. En op zich is dat geen probleem, je kiest er tenslotte zelf voor of je een fortuin wil uitgeven voor die paar kruimels op je bord.

Maar haute cuisine is niet het enige platform, waar vorm primeert over inhoud. Moderne kunst kan er ook wat van, alleen is daar vaak al helemaal geen inhoud te bespeuren.

Letterlijk de nieuwe kleren van de keizer. Ik heb ooit gewerkt voor een kunsthal genaamd ‘Extra City’, niet te verwarren met een groentenhal waar ze echte dingen verkopen en niet alleen gebakken lucht. Tijdens hun piekfijn verzorgde vernissages, kon je dan zien hoe het Armani kostuum naar een Prada pak keek, die louter in reflex begon te applaudisseren, omdat het Louis Vuitton jurkje hem voor was. Niemand die iets begreep van al dat meerlettergrepig gewauwel, niet dat dat iets uitmaakte natuurlijk. De spreker had blijkbaar een duur maar onleesbaar boek uitgegeven en de artiest had ooit in New York geëxposeerd. Met andere woorden: ‘kunst van de bovenste plank.’

Het doet denken aan de slogan waarmee mr. Wheeler wereldberoemd is geworden: “Sell the sizzle, not the steak’. Gelukkig is koken een kunst en niet andersom.