Ik heb al vanaf de jaren 1956/1957 sympathie voor stieren. In de vijfde en zesde klas van de Marnixschool in Hilversum zat ik op een bankje precies naast het raam. Ik kon lekker naar buiten kijken en ik zag alles dat tot vermaak kon dienen. Het waren koeien en stieren die regelmatig zorgden voor topvermaak.

Gezellig thuis zittend op de bank met mijn neus in een boek of bezig met een kruiswoordpuzzel kijk ik af en toe naar de overkant van de huiskamer waar onze cavia’s tevreden knorrend rondscharrelen in hun privéstulpje. Een flinke gaap, de poten uitgestrekt, liggend op hun eersteklas hoogpolig tapijt. Koffie voor mij, een wortel voor hen. Wat een huiselijk geluk!

Hij staarde me aan op een dinsdagochtend. Met een pak custard in mijn hand staarde ik terug. Ik stond op het punt om het overjarige meel in de groenbak te gooien, en daar zat hij (of zij) onderin, tussen een klokhuis en een paar stengels tulp. Als ik het pak hier leeg zou schudden, zou de primeur van een witte poederkikker voor Winterswijk zijn. ‘Nee’, besloot ik.

Kun je het je nog herinneren? Een paar weken geleden had Nederland plots te kampen met een nazomer. Het was in september. De echte zomer was al een paar weken daarvoor gedoofd en het leek herfst te worden. Toen, ineens, straalde Nederland weer een zomerse gloed uit. Mensen kwamen naar buiten en de terrassen werden gevuld. Mijn moeder vond dit een ideaal moment om toch nog een ‘daggie strand te pakken’.

Soms snap je niet waarom je zo lang doorgaat met een scheefgegroeide relatie waarbij volledig over jouw behoeften wordt heen gewalst. Ik zit al tien jaar in een dergelijke relatie en vraag me regelmatig af: ‘Waar ben ik aan begonnen?’ Ik kan het echter ook niet over mijn hart verkrijgen om de relatie met P. te beëindigen.

In de afgelopen weken heb ik diepe bewondering gekregen voor het werk van Mary. Mary is een Amerikaanse ex-US Air Force dame, die al meer dan 30 jaar in Duitsland woont. Om de hoek van de Rammstein-Base.Mary is 67 jaar jong, sinds enkele jaren weduwe van een voormalig hooggeplaatste US Air Force Officier. Zelf heeft ze ook 20 jaar uitgediend bij dezelfde werkgever.

Hij fascineerde me. Wat deed hij hier? Ik kwam hier om even in stilte pauze te houden om me daarna weer vol op mijn werk te kunnen storten met mijn collega’s. Hij leek hier niet thuis te horen, alleen, soms zittend en dan weer rondzwervend.

Het was vakantie en ik logeerde bij mijn oom en tante en werd ‘s nachts wakker van een vreemd geluid. Dat mocht al een wonder heten, want zó hard was het geluid, goed beschouwd, niet. Maar toch.

<p>Zondagochtend, uurtje of tien. Kopje koffie, krantje erbij. Buiten schijnt de zon en fluiten de vogels vrolijk dat het lente wordt. Maar als ik al die berichten in mijn krantje lees, word ik alleen maar intens droevig…</p>

Ik nam Kerstavond deel een aan keukentafelgesprek in een Finse keuken. Ik kan jullie vertellen dat een keukentafelgesprek daar, iets heel anders is dan in Nederland. In ons land is het een gesprek van een sociaal werker met een zieke of nooddruftige, om de laatste een zorgpoot uit te draaien.

We leven in een tijd waarin het lijkt of alles kapot moet. Het ene shagrijn is nog niet afgerond, of het andere dient zich alweer aan. Een gedegen onderzoek vooraf is niet nodig, een vermelding op social media is genoeg en achteraf kijken we dan wel of het terecht was. Dat de naam en faam van de betrokkene dan al naar de knoppen is, is dan jammer en wordt afgedaan als bijkomende en onvermijdelijke schade, of zoals de Engelsen zeggen: Collateral damage.

Door mijn werk in de zorg en als rouwbegeleider weet ik prima troost te bieden aan degene die gaat sterven, maar ook aan hen die achter blijven als hun dierbare overleden is. Mijn empathie is altijd oprecht, mijn woorden worden zorgvuldig gekozen, mijn zwijgen eveneens. En toch…als het je dan zelf overkomt…Op 3 september 2022 moest ik afscheid nemen van mijn allerbeste vriend. Mijn maatje, mijn alles, mijn Hugo. En ik ben ontroostbaar. Dit ‘stukkie’ wordt een eerbetoon aan he

Op de uitnodiging van een vriendin staat: ‘Trek warme kleding en wandelschoenen aan en tref mij achter de warme chocolademelk bij restaurant de Bootsman’. Heerlijk, zo’n alternatief voor een zitverjaardag in de kring.

Zodra mijn vader de krant dubbel vouwde en opsprong, slaakte ik als televisiekijkende puber een vermoeide zucht. ‘Daar gáát ie weer.’<br /> Die aflevering van Loveboat kon ik wel vergeten.

Met eigen ogen heb ik in de trapkast kunnen zien hoe favoriet ons adres bij de muizenpopulatie is. Toch wil ik er nog niet aan; ik houd mijn huis altijd goed schoon. Daarom besluit ik de schuld voorlopig bij een ander te zoeken.

Het is natuurlijk behoorlijk naïef om te denken dat muizen niet voorkomen in een uit beton opgetrokken nieuwbouwwijk. Maar dat is achteraf praten.Vroeger in Amsterdam waren we de beestjes gewend. Ze vraten zich brutaalweg door de houten plafonds bij je naar binnen. Met hele families tegelijk staken ze daar je witte berber over terwijl je nietsvermoedend tv zat te kijken. Muizen hoorden alleen bij een oude stad, dachten wij…

Honden vond ik altijd maar lastige beesten. Ik gaf altijd de voorkeur aan katten. Die hoef je niet schoon te maken; daar zorgen ze zelf wel voor.

Mijn vriendje is aan de diarree. Echt heel goor. Sorry trouwens, voor deze weinig smaakvolle opening, zo val je als lezer ongewild met je neus in de shit. Helpt het als ik erbij vermeld dat ik met ‘vriendje’ onze liefhebbende viervoeter bedoel? De kat, inderdaad. Bij wie ik ook maar gewoon in dienst ben. Hoor.

Ook wordt de aanvankelijke behoefte naar een dier maar al te vaak een last, waardoor het vervolgens retour wordt gezonden naar het asiel, wordt doorgespoeld in het toilet, of wordt vastgebonden aan een boom.

Dit bewijst maar dat dieren niet heel anders zijn dan mensen. Hoewel de theorie laat zien dat de mens verschilt op het punt van intelligentie, begin ik echt mijn twijfels te hebben.Als het puntje bij paaltje komt, knikken we mee en gaan we de groep achterna. Als een stel losgeslagen koeien.