Door de ondergrens

Veel erger kon het toch niet worden na de frauderende Gom van Strien, de afgang van Plasterk, de spionerende Markuszower, de racistische ministers Faber en Klever en de voor haatzaaien vervolgde vicepremier Mona Keizer. Wat staan we verschrikkelijk voor schut voor de wereld, een gemeenteraad van een gemiddeld Albanees stadje is competenter dan het huidige kabinet. Toch ben je verplicht om te volgen wat er gebeurt, want je wil weten hoe deze mensen denken om er mee om te kunnen gaan…

En zo zag ik stukjes debat over het hoofdlijnenakkoord, en besefte dat het dus wel erger kan. Het was tenenkrommend, met een karakter van schrijnende middelmatigheid aan de kant van vak K en de minister president. Die arme Dick Schoof, wat hebben ze in zijn thee gedaan om hem ja te laten zeggen tegen dit rariteitenkabinet. Ik had te doen met de man. Maar ja, het volk heeft gekozen… Maar, wie is het volk eigenlijk?

Duidelijk is dat veel jongeren op de beweging van Wilders hebben gestemd. Daar kwam ik achter toen ik een dag na de verkiezingen bij de kapper kwam. De kapster had er zin in, ik zat nog niet in de stoel of ik kreeg de vraag waar ik op gestemd had. Ik zag hem niet aankomen, dus naïef vertelde ik haar waar ik op gestemd had. Triomfantelijk vertelde de kapster dat ze op de PVV gestemd had, alsof het Idols betrof en niet de landelijke verkiezingen. Het was duidelijk dat ze zich een winnaar voelde.

Er viel een ietwat pijnlijke stilte, maar mijn nieuwsgierigheid won het van degene. Waarom, vroeg ik haar. Ze gaf aan dat ze graag op haarzelf wilde wonen en dat dit niet kon omdat er geen woonruimte beschikbaar was. Dit kwam volgens haar door de asielzoekers die alle huizen toegewezen kregen. Ik merkte op dat asielzoekers er toch niets aan kunnen doen dat wij Nederlanders al veertig jaar structureel te weinig woningen bouwen. Er viel opnieuw een stilte, en in gedachten zag ik de kapster in haar hoofd het soort schuifpuzzeltje met negen blokjes verwoed in andere richtingen schuiven, de schaar als bevroren in de lucht hangend. ‘Nee,’ gaf ze toe, daar konden zij niets aan doen, nog herkauwend op de zojuist ontstane mogelijke verklaring voor het woningtekort.

Zijn er asielzoekers in jouw dorp vroeg ik haar. Stilte… Dat wist ze eigenlijk niet. Op zich logisch, 90% is koopwoning, van oudsher kopen mensen in deze regio in plaats van te huren. En ik begrijp ook wel waarom er nauwelijks gebouwd wordt, het is zo’n typische sterk vergrijzende plattelandsgemeente tussen de landerijen met zo’n 1500 inwoners zonder voorzieningen. Daar gaat niemand uit vrije wil wonen, ook voor asielzoekers zijn er grenzen.

De kapster vertelde dat ze niet ergens anders wil wonen, en dat er komend jaar wel vier woningen gebouwd werden waar ze voor in aanmerking kwam. Tja, zo is de woningmarkt wel krap voor iedereen… Of wordt op deze manier een gelegenheidsargument gecreëerd om ogenschijnlijk legitiem op een racistische beweging te stemmen? ´

Om het stroef lopende gesprek te stoppen en mijn kapsel niet verder in gevaar te brengen veranderde ik van onderwerp. ‘Ga je nog op vakantie?’ vroeg ik. Jazeker zei ze, opgelucht dat er een vraag kwam die direct beantwoord kon worden. Ik ga heerlijk naar een all inclusive resort in een Noord-Afrikaans land. Streng Islamitisch, maar daar merk je in zo’n resort niets van hoor… Wat is het toch heerlijk om jong te zijn, dacht ik.

Ik moest denken aan de tijd dat ik in Spanje woonde, en meer specifiek aan een groen vierkant met de witte letter L erin. In Spanje worden daarmee beginnende bestuurders van een auto herkenbaar gemaakt voor overige weggebruikers. Jaren rijd je met die letter rond, totdat je voldoende ervaren bent. Zo weten overige weggebruikers dat ze iets meer verdacht moeten zijn op onverwachte plotselinge manoeuvres. Het gevolg is minder ongelukken.

Misschien is het een idee om zo’n L in te voeren voor beginnende kiezers, en dan iets minder gewicht aan die stemmen te hangen. Het zou de kans op politieke ongelukken in de toekomst kunnen verkleinen.