Niks is erger dan een 'bijrijder' die je, terwijl JIJ achter het stuur zit, continu aanwijzingen geeft.

Lekkere muziek, beetje dansen en bij de bar samen gezellig kletsen. De sfeer is goed, en ongemerkt kom je steeds dichter bij elkaar. Zij praat net iets te zacht waardoor je dichter bij haar komt om goed te kunnen verstaan wat ze zegt. En dan gebeurt het, ze kijkt je langer aan, en haar ogen vertellen je iets… Je weet wat er gaat gebeuren…

Mijn frustratiegrens ligt niet zo hoog. Dat klinkt alsof ik bij het minste of geringste uit mijn vel spring. Dat is het niet, want ik kan ook best koelbloedig zijn. Laat ik dan zeggen dat mijn frustratielevel tegenstrijdig is. Gebeuren er grootse en heftige zaken, dan ga ik de brand proberen te blussen met rust en een realistische en nuchtere benadering. Maar die kleine frustraties, die zijn het geniepigst. Zo’n klein vonkje kan een grootse brand doen uitslaan.

Ik heb al vanaf de jaren 1956/1957 sympathie voor stieren. In de vijfde en zesde klas van de Marnixschool in Hilversum zat ik op een bankje precies naast het raam. Ik kon lekker naar buiten kijken en ik zag alles dat tot vermaak kon dienen. Het waren koeien en stieren die regelmatig zorgden voor topvermaak.

‘Ho, sorry hoor!’, aldus de langslopende dame in de Jumbo. ‘Geeft niet’, zeg ik. Zo doe je dat wanneer iemand lichtjes met een winkelkarretje tegen jouw yogatas aan rijdt. Per ongeluk, neem ik aan. En daarna weer door met de grotere vraagstukken des levens. In mijn geval eindeloos drentelen voor het chocoladeschap en maar niet kunnen besluiten of ik me deze keer dan eindelijk durf over te geven aan een kwaliteitsreep, omdat de huismerkchocola van deze superketen steeds weer t

Stuitte van de week op een oude conference van Theo Maassen. Een meer dan redelijk alternatief nu ik de komiek van mijn voorkeur even moet vermijden (zie mijn meest recente schrijfsel). Ik sloeg vooral aan op het fragment waarin Theo meldt alleen nog vreemd te gaan met vrouwen die dezelfde haarkleur hebben als zijn vriendin. ‘Anders kan ik elke keer het hele huis weer stofzuigen.’ Hoe kom je er op.

Natuurlijk snap ik het doel van deze nieuwe wet: slachtoffers van seksueel misbruik beter beschermen. Eén van de kaders daarin is dat er overduidelijk wederzijdse toestemming moet zijn voor de uitvoer van seksuele handelingen. Er moet een duidelijke ‘ja’ zijn en als deze niet klinkt, geldt dat dus als een duidelijke ‘nee,’ ook al wordt dit laatste niet uitgesproken.

Veel erger kon het toch niet worden na de frauderende Gom van Strien, de afgang van Plasterk, de spionerende Markuszower, de racistische ministers Faber en Klever en de voor haatzaaien vervolgde vicepremier Mona Keizer. Wat staan we verschrikkelijk voor schut voor de wereld, een gemeenteraad van een gemiddeld Albanees stadje is competenter dan het huidige kabinet. Toch ben je verplicht om te volgen wat er gebeurt, want je wil weten hoe deze mensen denken om er mee om te kunne

Denk je na meer dan tien jaar elkaar van haver tot gort te kennen, ontdek je ineens dat je levensgezel al jaren met een dijk van een geheim rondloopt.<br /> Tuurlijk, het is niet altijd rozengeur en maneschijn, elk huisje z’n kruisje, in voor- en tegenspoed, slikken en weer doorgaan… ja, verdomme jongens, zo lust ik er nog wel een paar!

Onder de eindeloze stapel was die ik nonchalant op de eettafel heb gegooid om uit te gaan sorteren, voel ik mijn telefoon trillen. Een vriendin. Ze vraagt met puberaal en bijna hysterisch enthousiasme of ik mee de wedstrijd van het Nederlands elftal ga kijken in de plaatselijke kroeg, en voegt daar op bijna dwingende toon aan toe dat ik vooral iets oranjes aan moet trekken. Ik zucht en denk snel na over een goede smoes.

Wist je dat er in Nederland bureaus zijn waar je diploma's kunt kopen?

Als 60-jarige krijg ik weer feestelijke post van het bevolkingsonderzoek baarmoederhalskanker. Of ik weer een uitstrijkje wil laten maken. Ik haat uitstrijkjes láten maken, dus kies voor het alternatief &#8216;zelftest.&#8217; Die lijkt qua uitvoering op een coronatest al stop je het wattenstaafje hierbij niet in je neus. Helaas blijkt een paar weken later uit deze zelftest dat ik HPV heb. Aangezien dat heel soms in baarmoederhalskanker ontaardt en ik geen zin heb in twee kan

Een zaterdagavondje thuis, niks mis mee. Een keer wat anders dan die eeuwige kroegprikkels. Trouwens, we hebben bezoek, een oud collega van vriendlief met z’n vrouw. De beste jongen maakte enkele jaren terug een carrièreswitch naar de vloerenleggerij.

Krijg er maar moeilijk genoeg van, dat zonnetje. Verdomd weinig op aan te merken. Maar zelfs langdurig stralend zomerweer kan niet één en al hosanna zijn, er is wat mij betreft namelijk wel één groot pijnpunt… Mannen op sandalen.

Verstandige, volwassen meisjes van mijn leeftijd zeggen graag dat ’t niet meer uitmaakt wat een ander van je vindt. Dat leeft een stuk makkelijker en relaxter. Prachtig. Jaloers op.<br /> Daarentegen is mijn leven helaas nog moeilijk en a-relaxt. Ik wil namelijk tot op de dag van vandaag altijd leuk, grappig en kleurrijk gevonden worden. Door iedereen. Het streven blijft nobel, het lukt niet altijd.

Zo gaandeweg mijn leven ben ik alvast een playlist aan het samenstellen voor mijn uitvaart. Goedenmorgen trouwens. En maak je vooral geen zorgen, ik ga mijn leuke facebook volgers geen zwaarmoedigheden in de maag splitsen. Nee joh, ben je gek, laten we het cool, chill en #lovemylife houden.

‘Speak only when your words are better than silence.’ Quote naar m’n hart, heb er al een aantal mensen mee om de oren proberen te slaan, maar ze luisteren niet, ik word niet gehoord… Mensen die niet luisteren, daarentegen wel onafgebroken praten, daar ben ik allergisch voor. En dat is niet wederzijds.

Hoorde ik dat nou goed? Vanochtend op de radio, reclame voor de leesmap? Jeetje zeg, ik had vrij diep geslapen, maar om dan meteen 40 jaar terug in de tijd wakker te worden… Vrij beangstigend. Deze angst duurde niet al te lang, want de strakke bonenkoffie die ik zat te drinken, lustte ik in de jaren 80 niet eens, als ie überhaupt al bestond. Ik herinner me van thuis zo’n luidruchtig pruttelapparaat met slechts een aan/uit knop en een filterzakje dat op een of andere manier al

Ze noemen mij wel es een dramaqueen. Wie ‘ze’ zijn weet ik niet eens precies, maar het zijn er sowieso twee. Ik heb namelijk een keer per ongeluk staan luistervinken in het trapgat, terwijl vriendlief beneden liep te telefoneren met iemand die hij kennelijk vertrouwde. Abusievelijk ving ik de volgende gespreksflarden op ‘Ja, het gaat al wat beter met m’n meisje hoor…, maar je hebt wel gelijk, ze is inderdaad wat een dramaqueen…’

Tja. Personeelsfeestjes. Ze brengen je soms op plekken die je zelf, uit het oogpunt van ‘goede smaak’ bijvoorbeeld, ongemoeid zou laten. Zo vond ik mijzelf vorige week zaterdag terug in de Goliath, ergens in het Flevose Walibi. Was nog maar koud binnen, maar het was een typisch gevalletje ‘nu of nooit.’ Eerst wilde ik me door de misselijkmakende attracties heen bijten voordat ik spijt zou krijgen, of bier ging drinken.