Verzuipen in prikkels

Een zaterdagavondje thuis, niks mis mee. Een keer wat anders dan die eeuwige kroegprikkels. Trouwens, we hebben bezoek, een oud collega van vriendlief met z’n vrouw. De beste jongen maakte enkele jaren terug een carrièreswitch naar de vloerenleggerij.

‘Gezellige, eenvoudige mensen, ik heb altijd fijn met hem gewerkt’, luidde de summiere aankondiging. Tja, wat kan er eigenlijk misgaan? Niet veel, behalve dan dat ik hard moet werken om interesse te tonen in, voor mij, mateloos oninteressante gespreksonderwerpen voor de zaterdagavond. Dat ligt honderd procent aan mij, mijn onvolwassenheid en onvermogen. De andere drie raken tenslotte niet uitgekakeld over die idiote huizenprijzen van tegenwoordig, parkeerproblemen in de binnenstad en hoe duur alles is geworden.

‘Weet je, ik verdien best aardig, daar gaat ’t niet om, maar drieënhalve euro voor een biertje in de kroeg, dat vertik ik.’ Dus…

‘Je werkt bij een vloerenbedrijf toch, had ik begrepen?’ Ja, ik stel een vraag. Ik kan namelijk praten. Bovendien ben ik oprecht geïnteresseerd in de bezigheden van mijn bezoek, als in ‘iemand wat beter leren kennen’, dus vertel maar. Dan doe ik waar ik wèl goed in ben: luisteren, glimlachen en knikken op strategische momenten.

Moet me wel enorm focussen, want dwars door het minicollege over de vloerenleggerij heen is intussen een conversatie gaande over de duikhobby van vriendlief, vermengd met gepassioneerde snorkelverhalen van oud collega’s vrouw. Enthousiasme alom. Vanuit drie kelen neemt het volume toe. Ik heb het zwaar…

‘Kijk, iedereen denkt dat het leggen van een kurkvloer zo gepiept is, maar zo simpel ligt dat dus niet!’ ‘In juni gaan we weer naar Alanya! All inclusive, voor de derde keer! Dan kan je de hele dag drinken pakken en ze hebben wel drie soorten jam en lekkere cakejes bij het ontbijt. Echt een aanrader!’

‘Turkije? Leuk, ik ken daar een aantal mooie duiklocaties…..’ Vriendlief mengt zich moeiteloos in de kakefonie middels een subtiele ‘How can I make this about me?’ Ben daar zelf verdomd slecht in. Ik ben kansloos en verzuip. Terwijl ik toch ook m’n duikbrevet heb. En interessante reisjes heb gemaakt. En zelfs bijna weet hoe je een kurkvloer zou moeten leggen.

Op dit moment voel ik me de vierde official van een arbiterskwartet. Ik heb deze wedstrijd totaal niet onder controle, neem geen enkele beslissing, steek geen vlag omhoog. Ik regel alleen de wissels: ‘Iemand een nieuw biertje?’

En m’n eigen blessuretijd, die geef ik ook door: ‘Jongens, ik heb wat ruimte voor mezelf nodig, ga ff naar buiten hoor.’

Ik heb een aardige wandeling nodig om te ontprikkelen, dus voor ik het weet ben ik in de binnenstad. En ja… ‘Goedenavond jongedame, was je er weer?’ De bardame met de brede glimlach begint al met tappen zodra ik op een kruk zit. Om me heen geroezemoes van muziek en pratende mensen. Vertrouwde prikkels. En ik hoef er niks mee. Ik mag naar iedereen glimlachen, knikken, zwaaien en misschien even met iemand praten. Niks moet. Wat een rust. Ik drink m’n biertje van €3,50.

Duur, maar onbetaalbaar….