‘Ho, sorry hoor!’, aldus de langslopende dame in de Jumbo. ‘Geeft niet’, zeg ik. Zo doe je dat wanneer iemand lichtjes met een winkelkarretje tegen jouw yogatas aan rijdt. Per ongeluk, neem ik aan. En daarna weer door met de grotere vraagstukken des levens. In mijn geval eindeloos drentelen voor het chocoladeschap en maar niet kunnen besluiten of ik me deze keer dan eindelijk durf over te geven aan een kwaliteitsreep, omdat de huismerkchocola van deze superketen steeds weer t

Stuitte van de week op een oude conference van Theo Maassen. Een meer dan redelijk alternatief nu ik de komiek van mijn voorkeur even moet vermijden (zie mijn meest recente schrijfsel). Ik sloeg vooral aan op het fragment waarin Theo meldt alleen nog vreemd te gaan met vrouwen die dezelfde haarkleur hebben als zijn vriendin. ‘Anders kan ik elke keer het hele huis weer stofzuigen.’ Hoe kom je er op.

Denk je na meer dan tien jaar elkaar van haver tot gort te kennen, ontdek je ineens dat je levensgezel al jaren met een dijk van een geheim rondloopt.<br /> Tuurlijk, het is niet altijd rozengeur en maneschijn, elk huisje z’n kruisje, in voor- en tegenspoed, slikken en weer doorgaan… ja, verdomme jongens, zo lust ik er nog wel een paar!

Een zaterdagavondje thuis, niks mis mee. Een keer wat anders dan die eeuwige kroegprikkels. Trouwens, we hebben bezoek, een oud collega van vriendlief met z’n vrouw. De beste jongen maakte enkele jaren terug een carrièreswitch naar de vloerenleggerij.

Krijg er maar moeilijk genoeg van, dat zonnetje. Verdomd weinig op aan te merken. Maar zelfs langdurig stralend zomerweer kan niet één en al hosanna zijn, er is wat mij betreft namelijk wel één groot pijnpunt… Mannen op sandalen.

Verstandige, volwassen meisjes van mijn leeftijd zeggen graag dat ’t niet meer uitmaakt wat een ander van je vindt. Dat leeft een stuk makkelijker en relaxter. Prachtig. Jaloers op.<br /> Daarentegen is mijn leven helaas nog moeilijk en a-relaxt. Ik wil namelijk tot op de dag van vandaag altijd leuk, grappig en kleurrijk gevonden worden. Door iedereen. Het streven blijft nobel, het lukt niet altijd.

Zo gaandeweg mijn leven ben ik alvast een playlist aan het samenstellen voor mijn uitvaart. Goedenmorgen trouwens. En maak je vooral geen zorgen, ik ga mijn leuke facebook volgers geen zwaarmoedigheden in de maag splitsen. Nee joh, ben je gek, laten we het cool, chill en #lovemylife houden.

‘Speak only when your words are better than silence.’ Quote naar m’n hart, heb er al een aantal mensen mee om de oren proberen te slaan, maar ze luisteren niet, ik word niet gehoord… Mensen die niet luisteren, daarentegen wel onafgebroken praten, daar ben ik allergisch voor. En dat is niet wederzijds.

Hoorde ik dat nou goed? Vanochtend op de radio, reclame voor de leesmap? Jeetje zeg, ik had vrij diep geslapen, maar om dan meteen 40 jaar terug in de tijd wakker te worden… Vrij beangstigend. Deze angst duurde niet al te lang, want de strakke bonenkoffie die ik zat te drinken, lustte ik in de jaren 80 niet eens, als ie überhaupt al bestond. Ik herinner me van thuis zo’n luidruchtig pruttelapparaat met slechts een aan/uit knop en een filterzakje dat op een of andere manier al

Ze noemen mij wel es een dramaqueen. Wie ‘ze’ zijn weet ik niet eens precies, maar het zijn er sowieso twee. Ik heb namelijk een keer per ongeluk staan luistervinken in het trapgat, terwijl vriendlief beneden liep te telefoneren met iemand die hij kennelijk vertrouwde. Abusievelijk ving ik de volgende gespreksflarden op ‘Ja, het gaat al wat beter met m’n meisje hoor…, maar je hebt wel gelijk, ze is inderdaad wat een dramaqueen…’

Tja. Personeelsfeestjes. Ze brengen je soms op plekken die je zelf, uit het oogpunt van ‘goede smaak’ bijvoorbeeld, ongemoeid zou laten. Zo vond ik mijzelf vorige week zaterdag terug in de Goliath, ergens in het Flevose Walibi. Was nog maar koud binnen, maar het was een typisch gevalletje ‘nu of nooit.’ Eerst wilde ik me door de misselijkmakende attracties heen bijten voordat ik spijt zou krijgen, of bier ging drinken.

Onderweg naar Cityfit in de Assendorperstraat zie ik één van mijn vaste yoga deelneemsters lopen. Een lieve, spontane vrouw, immer kleurrijk gekleed met vandaag zelfs een leuk puntmutsje op.<br /> ’Hé hé, waar moet dat heen?’ probeer ik lollig.<br /> ‘Nou, dat vraag ik me dus ook af na die verkiezingsuitslag.’ Sommige mensen zijn net wat bijdehanter dan ik op de vroege ochtend. Hou ik van. We verbazen ons samen nog een poosje verder en concluderen dat er tussen al die PVV ste

Omdat ik niet precies weet wat ik later wil worden, heb ik onlangs een loopbaancoach in de arm genomen. Hartsikke leuk, voel me weer helemaal jong en onbedorven, ik krijg zelfs huiswerk. Zo mocht ik onlangs een talenten-/valkuilen lijst invullen voor mezelf, door mezelf en… door anderen.

Jaja, zeg maar eerlijk, lieve follower, je zat al met smart te wachten op een gepeperde decembercolumn van mijn kant hè. Even lekker herkenbaar andermans kerststress en die jaarlijkse ‘hij staat’ kiekjes van oersuffe kerstbomen afzeiken. Dat vind je leuk hè? Geeft niet, ik eigenlijk ook wel. Maar het is tegelijk wel wat te makkelijk…. Goed, zelf ben ik te lui om zo’n ding te kopen, naar huis te slepen, stevig neer te zetten, op te tuigen, te onderhouden, extra te stofzuigen e

Het weekend is om te vergeten. Je eventuele kutweek vergeten, even vergeten dat het leven af en toe tegenvalt, een poosje vergeten dat er zomaar bosjes doden vallen. Ff lekker vergeten, in een café vol leuke mensen met soortgelijke plannen.

Ach, het is zeker een leukerdje, dat zag ik meteen. Een lekkere, snelle jongen waar je mee gezien kunt worden. Op zich niet belangrijk, maar een beetje bekijks onderweg is best leuk. Houdt je scherp. Ik zou nooit zonder make up en uitgaanskleding met hem de hort op gaan. No way, wil er een beetje streetwise bijzitten. Want, heel eerlijk, hij geeft me kriebels in m’n buik.

Even kort door de bocht…In principe vindt iedereen mij leuk. Heeft te maken met mijn aangeboren neiging om de medemens te pleasen tot ik er bij neerval. Af en toe letterlijk. En da’s niet goed hè?

Paar daagjes Terschelling, knapt een mens van op. Even in een andere belevingswereld. Ook in een andere tijdzone trouwens, gelet op de nogal gedateerde bouwstijl op dit eiland. Een dolkomisch contrast met de pracht en praal van Barcelona, waar ik enkele dagen eerder nog in rond banjerde. Nee, hier kom je niet voor de moderne kunst en de oogstrelende architectuur. In wezen is Terschelling tijdloos.

De ochtend verliep verdacht voorspoedig. Was al voor de wekker op, best aardig geslapen. Ontbijtje, zonder knoeien, werkte prima, kon voor vertrek zelfs nog een nummer twee kwijt in het toilet (voor een darmdramaqueen als ondergetekende is zoiets niet minder dan een kadootje). En als gevolg van een niet mis te verstane voorbereiding, al zeg ik het zelf, stond mijn bagage reeds keurig in het gelid klaar voor vertrek, dus kon ik op m’n gemakkie richting station Zwolle kuieren.

Tuurlijk, een ex is niet voor niks een ex. Maar op een bepaalde manier ben ik dol op mijn exen. Ik kan altijd bij ze terecht, ze vinden namelijk niks raar. Zelfs mij niet.<br /> Met name die ene gekke ex en ik hebben dat soms. Dan is het weer zover. Wat is dan weer zover? En hoever is dat dan? Dat weten wij ook niet precies, maar we snappen elkaar.