Vanuit de trein van Zutphen naar Winterswijk zie ik hem weleens buiten lopen. Vanuit zijn witte boerderijtje naar een van z’n auto’s. Niet onmiddellijk herkenbaar, want de afstand is te groot om zijn gezicht te zien. Maar ik weet dat hij er woont als hij niet in Amsterdam verblijft.

Ja, geef het maar toe, je werd getriggerd door de titel! Er zijn dan ook vele vormen van lekken. Pijnlijke, irritante en gênante, maar de meest vervelende is natuurlijk de lekkage in de afvoer in het aanrechtkastje. Zeker als je daar pas achter komt als het spaanplaat door het lekwater verzadigd is en er paddenstoelen dreigen te gaan groeien in de inmiddels ruim aanwezige schimmels.

Het is 1 februari 2023 en ik denk terug aan de storm van 1 februari 1953. Het was een nacht die bij mij, een jongetje van 6 jaar, onuitwisbare herinneringen heeft achtergelaten.

Je kunt het bijna niet ontlopen. Op straat, op sociale media, in een tijdschrift en voornamelijk ook op televisie: Regenbogen. Ze zijn tegenwoordig overal en staan voor gelijkheid en diversiteit. Ook op scholen wordt de nodige aandacht hier aan besteed, wat vervolgens weer discussies met zich meebrengt. Sommigen lopen liever met een grote boog om een kleurrijke oversteekplek heen of durven niet van een regenboog-trap. Waarom?

Eens in de maand hoor je in het hele land gillende sirenes. Ook ik kijk naar mijn horloge en besef: het is de eerste maandag van de maand en het is 12 uur. De toeters en bellen van vroeger zijn vervangen door moderne hightech sirenes en we weten dan dat ze werken op het moment dat het er écht om gaat.

Taal is in beweging, ik snap dat als geen ander, woorden komen en woorden gaan. Er wordt zelfs elk jaar een winnaar uitgeroepen voor een nieuw ontstaan woord, in 2022 was dit ‘klimaatklever.’

‘Vroeger was de zuurkool uit een vat beter dan nu.’ Ik moest er weer aan denken toen deze week in de vooravond een ‘groene’ kok op tv liet zien hoe je eenvoudig zelf zuurkool kan maken. Ik ging rechtop zitten'

Vroeger had ik een krantenwijk. Nu ben ik 17 en klaar voor een échte baan. Een carrière als E-bike Fietskoerier zie ik wel zitten. Wanneer de avond valt, neemt langzaam een oranjegekleurde invasie het straatbeeld over. Op ruime afstand zie ik ze staan. De lelijke oranjekleur doet pijn aan mijn ogen. Ik fiets recht op mijn doel af; de Thuisbezorgd hub.

Dat was het dan. De enige restanten van de feestdagen die nog zichtbaar zijn, liggen op straat in de vorm van achtergelaten vuurwerkpijlen. Hier en daar liggen nog lege omhulsels en wat verbrand karton. De overgang van kerstavond tot de jaarwisseling is weer voorspoedig verlopen. Het is een vast ritueel waarbij je niet echt bewust bent van de dagen. Of het nu woensdag is of zaterdag, de dagen bestaan allemaal uit eten, spelletjes doen en vooral laat naar bed gaan.

Met ingang van 1 januari 2023 heb ik afscheid genomen van mijn laatste bestuursfunctie. Mijn goede voornemens voor de tijd hierna zijn: meer schrijven, fotograferen en misschien de schildersezel, die al vijftien jaar in de stal staat, het huis in halen om hem met verf te besmeuren tot iets heel abstracts.

Deze week ontving ik weer eens een periodieke afrekening van de lokale apotheek. Op zich niets nieuws; zo af en toe heb je wel eens een pilletje of een zalfje nodig en dan moet je er even langs.

Als mijn vader en ik vroeger een kerstboom gingen uitzoeken, kwamen we nooit thuis met de mooiste of de grootste boom. Mijn vader had de, voor mij toen vervelende, gewoonte om altijd de boom te kopen die niemand wilde hebben. De afdanker. De lelijkerd. De boom die niet de perfecte driehoek vorm had, maar waarvan de takken alle kanten op stonden.

Daar sta je dan. In de stromende regen op een overvol perron. Er wordt al tijden bezuinigd op het openbaar vervoer. Personeelstekort. Verschillende treinen vallen uit, en de treinen die wel rijden zijn overvol. Zeker geen pretje, dat geprop en gestoei om een stoel, maar ach, het brengt je van A naar B. en als je dan eindelijk een plek bemachtigd hebt, valt het allemaal best wel mee, toch?

We leven in een tijd waarin het lijkt of alles kapot moet. Het ene shagrijn is nog niet afgerond, of het andere dient zich alweer aan. Een gedegen onderzoek vooraf is niet nodig, een vermelding op social media is genoeg en achteraf kijken we dan wel of het terecht was. Dat de naam en faam van de betrokkene dan al naar de knoppen is, is dan jammer en wordt afgedaan als bijkomende en onvermijdelijke schade, of zoals de Engelsen zeggen: Collateral damage.

Lieve Facebookvriend of -kennis. Waarschijnlijk ben ik blij met je. Ik vind je leuk, aardig of op z’n minst sympathiek, maar één ding hoef ik niet te zien. Een foto van je kerstboom..

Wordt nog wat, volgende week maandag. In wat voor een ravijn komen we terecht met z’n allen? Waar moeten we ons dan druk over gaan maken? Het WK is namelijk afgelopen.Maandag, de dag nadat Marokko op sensationele wijze de wereldbeker voor de neus van Argentinië wegkaapte.

Als de VN-klimaattop in het Egyptische Sharm-el-Sheikh ons ook maar één ding heeft geleerd, dan is het wel dat we gewoon naar de kloten gaan. De enige overeenstemming die is bereikt is een fonds voor ontwikkelingslanden die schade hebben opgelopen als gevolg van de klimaatverandering waar ze, vooral naar hun eigen mening, part noch deel aan hebben. Als het ergens een grote smeerboel is, dan is het wel in dat soort landen. Bent u bijvoorbeeld weleens in India geweest?

De Gemeente (Berkelland) waar ik in woon is nu ruim een jaar een regenbooggemeente. Een regenbooggemeente is een gemeente die actief beleid ontwikkelt voor de acceptatie van lesbische vrouwen, homoseksuele mannen, biseksuele, transgender, en intersekse personen (LHBTIQ+- personen). Klinkt hartstikke mooi en het is natuurlijk goed bedoeld. Maar is het wel verstandig om de regenboogvlag te hijsen? Creëer je daarmee juist geen polarisatie?

Dansen ja. Met vriendlief. Rock ’n roll dansen, of salsa desnoods. Dit breng ik al jaren voorzichtig onder de aandacht en kan immer op een honende ontvangst rekenen: ‘Ik ben niet zo’n metromannetje met soepele heupjes.’ Kansloos.

Het heerlijk avondje is gekomen, het avondje van infla-terklaas. Het is elk jaar weer hetzelfde liedje en de verlanglijstjes worden ook elk jaar langer en extravaganter. Terwijl ik vroeger enkel een mini babyborn met een huisje van karton wilde, worden de cadeaus de laatste tijd steeds groter en luxueuzer.