Mijn zus vertelde laatst over haar oudste dochter. 20 is ze en een klassieke beauty. Ze lijkt wat op haar tante. Qua karakter. Lief, sociaal, vriendelijk, toegankelijk, aardig voor iedereen en dat brengt haar af en toe in de problemen. Er bestaan namelijk simpele heerschappen die ‘vriendelijk’ interpreteren als ‘instant neukbaar.’ Weet tantelief over mee te praten.

Mijn naam is Nicole en ik ben een vrouw. Geen persoon die menstrueert, dat heb ik al achter mij gelaten, nee gewoon een vrouw én moeder.<br /> Ik woon op het platteland. Dat is iets voorbij waar de randstad ophoudt. En daar wil ik het graag even met je over hebben Mark.

Het internet staat bomvol mooie dingen. Hoe lang je er ronddwaalt, bepaalt wat je vindt; soms iets wat je niet voor mogelijk had gehouden voor je het tegenkwam. Dat gevoel had ik ook toen ik kennis maakte met de artistieke robot Ai-Da. Ai-Da is een levensechte robot die je portret kan schilderen met behulp van een robot-arm. Het resultaat van dat portret is niet te onderscheiden van een portret geschilderd door een echt mens.

Ik weet het niet… Laat ik het anders zeggen, ik geloof onmiddellijk dat er jongeren zijn die het de afgelopen twee jaar moeilijk hebben gehad. Het was een lastige tijd (overigens niet alleen voor jongeren) en daar zullen er ongetwijfeld veel van hen last van hebben gehad. Ik heb enorm te doen met de jongelui die geen sociaal netwerk hebben of geen prettige veilige thuissituatie. Maar om ze nou ‘de pech-generatie’ te noemen?

Fatima Klaassen heeft 4 jonge kinderen als haar man Jan komt te overlijden vanwege een ongeluk met de motor. Hij was op slag dood. Toen het gebeurde waren de kinderen 9, 7, 5 en 2 jaar oud. Drie meisjes en een jongetje.

Laatst vroeg iemand of ik me daar niet bezorgd of kwaad over maakte, die oorlog. En de eventuele gevolgen voor ons. Nee, niet echt. Ik wil het best, maar het lukt me niet. Woede over zaken op macroniveau ken ik niet. Het raakt me niet persoonlijk genoeg. Ja, ik weet ‘t, met onverschillige types zoals ik win je de oorlog niet. Maar we zullen er ook geen één veroorzaken, dus dat scheelt.

Ik zie iedereen op zijn mobiel kijken tegenwoordig. Het valt me vooral op als ik aan het wandelen ben. Sneller is beter zeggen ze, ik ga liever langzamer.<br /> Nee, niet langzaam met de auto. Gewoon zonder auto. Wandelen. De benenwagen weer eens gebruiken. Mijn benen waren vastgeroest; linkerbeen de koppeling, rechterbeen het gas geven en de rem.

‘A dirty mind is a joy forever.’ Kent u die uitdrukking? Hij klopt niet! Ik kan sinds kort geen kaars meer zien zonder dat mijn ‘dirty mind’ er mee aan de haal gaat. Als u het nieuws een beetje gevolgd hebt zult u wel begrijpen waarom, maar ik heb daar last van.

In de 2e helft van de 21e eeuw kwam de crisis, waarbij de mens moest beslissen om de Mensheid geboren te laten worden. Op dat moment hadden we al vele crises achter de rug en de bevolking op onze planeet was aan het afnemen. Door de vele oorlogen en overexploitatie van natuurlijke hulpbronnen was de aarde op zijn retour.<br /> De kwantumcomputer had zijn intrede gedaan. Velen begrepen niet goed hoe het ding werkte, maar het had het Internet een grote impuls gegeven.

Het is warm in de slaapkamer en je ligt daarom naakt op je bed. Je hebt net gedoucht en je ruikt naar viooltjes. Er is, zonder dat je dat hebt opgemerkt, een wesp naar binnengevlogen en je ziet of hoort hem niet omdat hij zich verschuilt achter het wekkertje dat op je nachtkastje staat. Je ligt op je buik en vlak voordat je begint in te dutten, landt die wesp (aangetrokken door de viooltjeslucht) op je anus en wil naar binnen voor een bezichtiging; op zoek naar een warm holle

Nee zeggen is mijn ding niet zo. Zeker niet tegen kinderen die ten strijde trekken langs de deuren, om geld in te zamelen voor zieke generatiegenootjes elders op de planeet. Of om rotzooi te verkopen voor een schimmig, zelfverzonnen doel. Maakt me niet uit eigenlijk, hun dadendrang ontroert me.

Ik ben geen econoom, maar ik heb voldoende kennis van zaken om te zien wat er momenteel aan de gang is in de wereldeconomie. Ik word niet gehinderd door te veel ballast over de boekhouding en belastingen. Ook mijn pensioen staat voorlopig nog niet ter discussie.

We gaan de 12e dag van de oorlog in. Meneer Poetin heeft ons nogmaals bezworen om geen no-flyzone boven Oekraïne in te stellen en de Secretaris Generaal van de NAVO volgt hem als een hondje. Iedereen is bang voor deze psychopaat.

U zult het niet geloven, maar nog niet zo lang geleden wist ik niet wat een dickpic was. Het ging langs me heen als iets lulligs wat weer zo nodig met een Engelse term moest worden aangeduid; zoiets als awkward of cool. Aanvankelijk voelde ik wel dat het iets met het mannelijk geslacht te maken had, zo wereldvreemd ben ik nu ook weer niet, maar dat ik zo dichtbij zat met ‘iets lulligs,’ was een verrassing.

En opeens wordt de wereld, en dan vooral de vrouwenwereld overspoeld met foto’s van het mannelijke geslachtsdeel. Mogelijk was dat al langer het geval, maar als onwetende 69- jarige man had ik tot een week of twee geleden nog nooit van het woord dickpic gehoord. Ik wist ook niet hoe je dat woord moest spellen en ben er nu achter dat het niets met het woord dik en ook niets met het woord pik te maken heeft.

De Nederlandse televisieprogramma’s worden steeds erger. Je hebt tegenwoordig een heleboel praatprogramma’s. Het format begint steeds meer op dat van Willem Duys te lijken. Na een korte opleving met Pauw (eerst nog met ene Witteman) is het niveau snel gedaald. Tegenwoordig kom je als programma een heel eind met een stelletje oudere dames, die er ieder voor zich uitzien als een opgemaakte taart. Eentje draagt de boel voor en de anderen babbelen een beetje mee.

“Als we met ogen open strelend de duizend kleuren verbeelden. Is het dan genoeg?” schreef ik tijdens de eerste keer dat ik in quarantaine zat, vijftien juli 2021. Wanneer is een mens tevreden? Wat heb ik nodig om het opgesloten zitten in een kamer dragelijk te maken. Dag in dag uit series kijken, scrabble spelen en je af en toe goed vervelen. Misschien is het een bedoening die we als mensen gewoon even uit moeten zitten.

Helaas hebben we er vaker mee te maken dan we denken. Of meer dan we wellicht toe willen geven. En misschien maken we ons er zelf ook wel eens schuldig aan, bewust of onbewust. Body shaming wordt op verschillende manieren geuit. Terwijl de een openlijk kritiek geeft over iemands lichaam, doet de ander dit achter de rug om.

Eigenlijk vind ik dat er een verschil gemaakt moet worden tussen een column en een inktzwam. Want laten we wel zijn, veel columns verdienen niet veel meer dan het predicaat zuur gezwam dat met inkt op papier is gezet. Alleen op internet dan niet, omdat het digitaal is, maar daar gaat het nu even niet om. Ik wil mezelf daarbij zeker niet vrijpleiten; als ik mijn eigen werk nalees, denk ik soms ook dat ik bij het schrijven ervan de lucht van azijn in de neus moet hebben gehad.

Die verschrikkelijke Valentijnsdag komt er weer aan. We worden weer ongevraagd om de oren geslagen met ongrijpbare romantiek. Ik wapen me voor de aankomende storm.Ik ben je nog niet tegengekomen. Je lijkt me een soort zeldzame vis in de dating zee; koude bedoening, grijs, schuimend, duister met af en toe eens een kabbelende golf. Een verloren gewaande uitgeroeide soort, aangespoeld aan zee. De Noordzee dan in mijn geval.