Mijn tenen krommen zich als ik iemand ‘living the good life’ hoor zeggen. Een gevoel van “yuppenschaamte” bekruipt me, omdat ik zelf zo’n leven heb.

Soms laat ik me het hoofd op hol brengen. Door een theezakje van Pickwick dat een surrealistische kwesties aankaart: ‘Als welk dier zou je willen terugkeren op aarde?’<br /> Wat is dat voor een vraag joh. Gewoon als zoogdier. Als mens, om precies te zijn. Als profvoetballer of popmuzikant, nog preciezer. Durf te dromen, kost niks.

Recept uit de ochtendkrant gescheurd vanmorgen: ‘Een intens stoofpotje uit Barcelona.’ Klinkt aantrekkelijk, vooral dat woord ‘intens’ en dan de toevoeging ‘uit Barcelona’ er bij. Ik denk aan onze vakantie, enkele zomers geleden, waarbij we een fietstocht door deze metropool maakten en genoten van de cultuur die deze bijzondere stad te bieden heeft… Barcelona, intense stad.

Vroeger had ik een krantenwijk. Nu ben ik 17 en klaar voor een échte baan. Een carrière als E-bike Fietskoerier zie ik wel zitten. Wanneer de avond valt, neemt langzaam een oranjegekleurde invasie het straatbeeld over. Op ruime afstand zie ik ze staan. De lelijke oranjekleur doet pijn aan mijn ogen. Ik fiets recht op mijn doel af; de Thuisbezorgd hub.

Met ingang van 1 januari 2023 heb ik afscheid genomen van mijn laatste bestuursfunctie. Mijn goede voornemens voor de tijd hierna zijn: meer schrijven, fotograferen en misschien de schildersezel, die al vijftien jaar in de stal staat, het huis in halen om hem met verf te besmeuren tot iets heel abstracts.

‘Echt hoor, het is tijd om volwassen te worden,’ aldus mijn collega instructrice. Het is zaterdagochtend, aan de koffietafel bij de sportschool. Ik knik en lach er niet eens bij. Ben het verdomme roerend met haar eens, we zitten in hetzelfde schuitje. De jonge fitnessinstructeur tegenover ons, nog geeneens 30, kijkt niet op van zijn telefoon. Waarom zou hij ook, dit gesprek gaat hem boven de pet, hij is nog niet zover.

Er gaat geen dag voorbij of er valt ergens op een website betreffende de taalontwikkeling te lezen dat het veel eenvoudiger en simpeler moet met het Nederlands taalgebruik. Het is erg tegen het zere been dat er taal-en literatuur middenvelders zijn die er openlijk voor pleiten om de spreektaal officieel te erkennen als gangbare schrijftaal. In het bijzonder publieke en dienstverlenende instellingen zouden deze restrictie in acht moeten nemen.

We zitten in een energiecrisis. De energieprijzen stijgen en worden voor veel mensen onbetaalbaar. Één op de drie Nederlanders kan deze prijsstijgingen alleen verdragen door zuiniger te gaan leven, stelt het Nibud (BNR). Dit doen we dan ook volop.

Goed, een slaaptalent ben ik nooit geweest, maar sinds de intrede van het fenomeen overgang is een stabiele nachtrust minder vanzelfsprekend dan ooit.Kom ik aan, met m’n magnesiumvoetenbadje, kalmerende ademoefeningen, kopje kamillethee, meditatiemuziekje, mobiel al weggelegd…allemaal voorbereidingen om die felbegeerde nachtrust te pleasen en bijna tot stalkens toe na te jagen.

Met mijn 35 jaar word ik dagelijks om mijn mening gevraagd; het uiten van deskundige inzichten is namelijk mijn werk. Vanuit het management (en Sociale kringen) wordt de wijze waarop ik dit uit vaak als onprettig ervaren. Ik voel me dagelijks de cycloop in het land van de blinde, of Copernicus in de 16e eeuw.

Waar zou ik over schrijven? Als de wereld aan mijn voeten lag, iedereen mijn woorden aanbidden zou, ofwel mijn canvas blanco was en daarmee… totaal tevree<br /> met al dat er uit mijn pen vloeien zou…

Ook mij had hij in zijn greep; de donkere lockdown mist. Waar het voorheen voelde alsof ik nergens tijd voor had, werd ik nu overgoten door vrije tijd. Ik besloot heen en weer te lopen over het zonlicht dat over de houten planken op de grond scheen. Zo verdween de tijd langzaam samen met het licht, naarmate de dag vorderde.

Ik heb altijd graag bij warm weer gefietst. Als iedereen loom en lui in een hangmat wil liggen, word ik actief. De drukte in mijn hoofd komt tot stilstand terwijl ik zo hard trap dat het zweet over mijn rug gutst. Het is een beetje zelfkastijding.

Het internet staat bomvol mooie dingen. Hoe lang je er ronddwaalt, bepaalt wat je vindt; soms iets wat je niet voor mogelijk had gehouden voor je het tegenkwam. Dat gevoel had ik ook toen ik kennis maakte met de artistieke robot Ai-Da. Ai-Da is een levensechte robot die je portret kan schilderen met behulp van een robot-arm. Het resultaat van dat portret is niet te onderscheiden van een portret geschilderd door een echt mens.

Onlangs las ik een artikel over het boek ‘Roes,’ geschreven door Jeanneke Scholtens, een zogenoemd toekomstonderzoeker. In dat boek verkent zij het oerinstinct ‘genot.’ Genot houdt onze soort in stand en dan heeft ze het niet alleen over seks. Onze overlevingsdrang blijkt vooral te worden gevoed door het consumeren van allerlei soorten van genot.

Net nadat ik al mijn moed heb verzameld om de deur uit te stappen, de gezamenlijke ruimtes in. Weg uit de beschermende warmte van mijn eigen kamerindeling, hoor ik het wilde gejuich van mannenzweet, berenhonger, en zuipmentaliteit. Rust daalt op mij neer. Het begint. Het geluid van droge kelen, scherpzinnige blikken en abrupte ademteugen trekken de stilte uit de kamer.

“Ik concurreer met niemand. Ik heb geen zin om het spel te spelen om beter te zijn dan wie dan ook. Ik probeer gewoon beter te zijn dan de persoon die ik gisteren was.” Deze quote van Jenny Perry, vrij vertaald uit het Engels, probeer ik dagelijks toe te passen in mijn carrière. Maar toegegeven, het loopbaan pad is noch rechtlijnig, noch duidelijk uitgestippeld. Eerder beweeglijk met de nodige uitschieters of opvliegers.

Als Alzheimerpatiënt doe ik er alles aan om gezond te leven in de overtuiging de achteruitgang te remmen. Mijn grootste hobby, hardlopen, zorgt ervoor dat ik lichamelijk fit ben. In mijn zucht naar het lopen van nóg een marathon, besluit ik voor het hoogst haalbare te gaan: Londen.

Enkele maanden geleden ging ik aan de slag bij Arvato en mocht ik de mooie producten van luxemerk Rituals in de juiste doosjes leggen. Ik had er zin in, was nieuwsgierig naar het werken in een fabriekshal en hoopte op een fijne werksfeer.Gezien de sfeer in het bedrijf, het hollen, de taal, de Bokito en de stroeve gang van zaken met uitzendbureaus heb ik vroegtijdig besloten Arvato-Rituals te verlaten. Ik haal het memory foam weer uit de verstrekte schoenen en ik ga verder met

Nog drie facturen maken, twee offertes doorsturen en nog een hoop klanten bellen die weer niet op tijd betaald hebben. Ik draai er mijn hand niet meer voor om. Ik vind het werk spijtig genoeg mijn ding niet meer en ik ga er nu echt iets aan doen.