Hoewel Amsterdam en/of Ajax altijd wel een (ongewassen) vingertje in de pap lijken te hebben bij een crisis die Rotterdam in hart en nieren raakt, kunnen we in dit geval niemand anders de schuld geven dan onszelf. Want zeg eens eerlijk: Hoe groot was de afstand tussen jou en je buurvrouw vanochtend toen jullie stonden te kwebbelen over ‘de jeugd van tegenwoordig’ die zich maar niet houdt aan de basiscoronaregels? Hoe vaak was jij je handen nog dezer afgelopen dagen?

Dichtbegroeid, bloedheet en levensbedreigend: bus 600 van Porto naar Maia, volgepakt met een schaapskudde bange reizigers die nog nooit zoveel haast hadden om op hun werk te komen. Sinds drie weken ben ik iedere ochtend één van de schichtige passagiers die aarzelend het opstapje van de bus betreden als ware het een wankele touwbrug over een diepe vallei.

Met verwondering, verontwaardiging en het nodige ongemak worstel ik me regelmatig door de niet aflatende stroom van reclamespotjes over de verzorging van het vrouwelijk geslachtsorgaan. Doorgaans een bron van vreugde maar volgens de reclamemakers een gebied van lekkages, luchtjes, droogtescheuren, jeuk, schimmels en ongewenste haargroei. Bah, dat willen we toch niet?

Veel ouders hebben te kampen met chronisch slaapgebrek. Aan de vele negatieve gevolgen daarvan wordt nu nog te weinig aandacht besteed tijdens de zwangerschap en net na de bevalling.

Het legendarische muzieknummer Kejje Nagaan werd in 1966 uitgebracht door de Nederlandstalig popgroep Het. Kent u het nummer niet, dan zult u vermoedelijk niet begrijpen wat ik er zo geweldig aan vind. Mocht u het nummer wél kennen, dan zult u het al helemaal niet begrijpen.

Mijn buik, check dit. Ik knijp m’n recent gekweekte vetrol tussen mijn duim en wijsvinger en toon hem vol afkeer aan mijn vriend. “Corona!”, concludeer ik terwijl ik teleurgesteld mijn schouders ophaal.

Precies op het juiste moment, neergedaald in het Hoge Noorden, is daar Arjen. Na op het hoogste podium te hebben gespeeld en de prijzen aaneen geregen te hebben, kiest hij nu voor FC Groningen. Een club met ambitie.

Ik heb regelmatig het gevoel dat ik door een andere bril bekeken word. Veel van die vooroordelen zijn automatisch en het kan dat je ze niet eens doorhebt. De gebeurtenissen van de afgelopen weken hebben ons echter duidelijk gemaakt dat het nu echt tijd is dat we allemaal kritisch naar ons eigen manier van denken gaan kijken. Het moment is aangebroken om met onszelf in gesprek te gaan en proberen te achterhalen of onze gedachten terecht zijn. Want daar begint verandering.

Het huidige schoolsysteem is erop gemaakt om iedereen in dezelfde vorm te boetseren, zonder te kijken van welk materiaal men is gemaakt. Leerlingen maken keuzes op basis van beroepentests en doen nauwelijks ervaring op in de praktijk. En dat terwijl zo veel mensen de verkeerde keuze maken en eindigen met een baan waar ze niet gelukkig van worden. Dat kan anders!

Ik snap niet hoe mensen het in hun hoofd halen om tijdens vredige demonstaties winkels te plunderen. Mensen hebben het al moeilijk genoeg. Wel ben ik het eens met de demonstranten. Het is nu echt tijd voor verandering.

Ja, er worden een hoop advertenties geplaatst. Maar zeg eens eerlijk, heb je er dan nooit wat aan gehad?

Negentien mei, de verjaardag van mijn zus. Precies zeventien hele dagen zitten er tussen mijn verjaardag en die van haar. We zijn geboren in mei, hebben dezelfde ouders, hebben bruine ogen, bruin haar en houden ongelofelijk veel van dezelfde twee mensen die meer dan het beste voor ons willen. 

Midden in een potje amandeltennissen, zie ik vanuit mijn ooghoek een aantal voorbijgangers kijken alsof ik koeienvlaai in mijn mond stop. Waarom worden wij ongemakkelijk van tongschuivende mensen?

Mijn vrouw en ik betreden het ziekenhuis, een beveiliger vertelt mij dat ik niet mee naar binnen mag. Deze keer moet zij het gevecht alleen aan gaan.

Ik rijd Ravenstein binnen, een klein stadje aan de Maas. Ik ben er lang niet geweest. Het is een vriendelijk stadje. Mijn vader ligt er begraven, en nu ik er bij toeval binnenrijd, besluit ik hem te bezoeken.

De mannetjesdieren in het mensenrijk fascineren mij enorm en niet alleen omdat ze soms woest aantrekkelijk, schathemeltjerijk of uitermate grappig zijn. Nee, dat heeft een andere reden. Het gaat me om de eigenschappen van het mannetjesdier waarbij ik de draad volledig kwijt raak.

Ik sla de ochtendkrant open bij mijn ontbijt. Meestal scan ik de koppen, lees een alinea en loop door de overlijdensadvertenties. Ik sluit af met de sudoku voordat ik aan mijn werkdag begin. Maar vandaag is het anders.

Ik heb een nieuwe auto gekocht. Met een dashboard waarop zoveel lampjes branden dat het wel kerstmis lijkt. "Dat hebben alle auto’s tegenwoordig", zegt een collega, "maar hoe groot is het koppel?”

De terugreis. Je denkt dat je alles hebt gehad. Nog steeds aan boord, maar de vissenkoppen in IJmuiden zijn in zicht. Tevens de ambulances en arrestanten busjes. Dat ga je later wel begrijpen.

Ik zit op een bankje in de binnenstad van Groningen. De zon schijnt en het is windstil. Het is de mooiste vijftiende oktober sinds het begin van de jaartelling.