29 september in het jaar 2021 en ik ben verdrietig, teleurgesteld en boos. Ik zag het mezelf al helemaal doen: mantelpakje aan, poeder op mijn neus, met sportschoenen aan en mijn hakkenschoenen in mijn hand naar de auto lopen. Aangekomen op mijn bestemming eerst mijn hakken aan, babbelen met de collega’s, het werk verzetten en dan de werkdag afsluiten met een heerlijke jog in het nabijgelegen park.

Na de verkiezingsuitslag Provinciale Staten 2023 is CDA-lid Madeleine van Toorenburg op tv bij WNL Op Zondag. Zij mag daar wat zeggen over de vrije koersval van de behaalde CDA zetels. Een decimering na drie kabinetten Rutte. Nou ja, bijna dan.

Heel Nederland spreekt er schande van; Tijdens de wedstrijd van afgelopen woensdag gooide een, hoogstwaarschijnlijk doorgesnoven type, een aansteker richting het veld, die per toeval op een speler belandde.

<p>Zondagochtend, uurtje of tien. Kopje koffie, krantje erbij. Buiten schijnt de zon en fluiten de vogels vrolijk dat het lente wordt. Maar als ik al die berichten in mijn krantje lees, word ik alleen maar intens droevig…</p>

De man legt uit dat hij overal tatoeages heeft, zijn gezicht, zijn bilnaad, zijn hele lichaam. “De pijnlijkste was die op mijn testikel,” zegt hij nog, ondeugend kijkend. Wat dan weer de vraag losweekt wat daar dan in hemelsnaam opstaat? Ik ben opeens klaarwakker. Hij mompelt iets over een glimlachend gezichtje.

Mijn tenen krommen zich als ik iemand ‘living the good life’ hoor zeggen. Een gevoel van “yuppenschaamte” bekruipt me, omdat ik zelf zo’n leven heb.

Heeft u het ook meegekregen? De verkiezingen Provinciale Staten 2023 zijn er weer. Zet u zich maar schrap! De verkiezingsprogramma’s en oneliners stromen als reclamefolders weer binnen op al uw tv-, krant-, internet-, post en gespreks- brievenbussen. Stickers met NEE daarop helpen botweg niet.

“Je denkt toch zeker niet dat ik € 520,- ga betalen?” sputterde ik. “Daar kunnen ze in Kiev drie maanden van eten!” Hij wilde naar het Songfestival. Het Eurovisie Songfestival. Ik zag mezelf al lopen als Songfestivalgekkie met vlaggetje, indianentooi en geschminkte wangen.

Ons meisje was als de dood. Voor onbekenden. En al helemaal voor de tandarts. De spanning is meteen voelbaar als hij de deur open doet. “Jullie zijn aan de beurt, kom maar binnen!”

Recept uit de ochtendkrant gescheurd vanmorgen: ‘Een intens stoofpotje uit Barcelona.’ Klinkt aantrekkelijk, vooral dat woord ‘intens’ en dan de toevoeging ‘uit Barcelona’ er bij. Ik denk aan onze vakantie, enkele zomers geleden, waarbij we een fietstocht door deze metropool maakten en genoten van de cultuur die deze bijzondere stad te bieden heeft… Barcelona, intense stad.

‘Zeg maar vaker nee’, is wat mijn baas zei toen ik maar niet wist op te krabbelen na burn-out klachten. Zeg maar nee tegen onze Online Marketeer. Hij was weliswaar aangenomen om samen met mij het bedrijf op de kaart te zetten, maar beter zei ik nee.

Voorzichtig schuift ze het speldje door haar hoofddoek. Ik glimlach als ik zie met wat voor behendigheid ze dat doet. Terwijl ze zichzelf nog een keer goed in de spiegel bekijkt, draai ik op mijn rug en staar naar het plafond. Straks is ze weer weg en lig ik hier weer alleen in mijn veel te grote bed. Dan moet mijn deken me weer warm houden in plaats van haar naakte lichaam. Ik mis haar nu al.

Vroeger had ik een krantenwijk. Nu ben ik 17 en klaar voor een échte baan. Een carrière als E-bike Fietskoerier zie ik wel zitten. Wanneer de avond valt, neemt langzaam een oranjegekleurde invasie het straatbeeld over. Op ruime afstand zie ik ze staan. De lelijke oranjekleur doet pijn aan mijn ogen. Ik fiets recht op mijn doel af; de Thuisbezorgd hub.

Er gaat geen dag voorbij of er valt ergens op een website betreffende de taalontwikkeling te lezen dat het veel eenvoudiger en simpeler moet met het Nederlands taalgebruik. Het is erg tegen het zere been dat er taal-en literatuur middenvelders zijn die er openlijk voor pleiten om de spreektaal officieel te erkennen als gangbare schrijftaal. In het bijzonder publieke en dienstverlenende instellingen zouden deze restrictie in acht moeten nemen.

Ze legt een zwart-wit snoepje in mijn hand en drukt hem stevig dicht. “Niet tegen mama vertellen,” fluistert ze zacht. Ik knijp mijn kleine kinderhand dicht en bewaar het zwart-wit snoepje alsof ik een fonkelende diamant in handen heb.

Ik kijk nooit naar voetbal en ik ben ook niet geïnteresseerd in het salaris of het ego van de voetbaltrainer. Integendeel, zodra ik het karakteristieke gejoel ergens gewaarword, ga ik op zoek naar een knop om het geluid de nek om te draaien.

In 1974 , een jaar vóór de onafhankelijkheid van Suriname, maakte de Surinaamse kinderboekenschrijfster Thea Doelwijt zowel in Suriname als in Nederland opmars met haar opzienbarend toneelstuk LAND TE KOOP. Op zich was dit toneelstuk een zeer futuristische blik van haar.

"Wat is het belangrijkste ideaal in jouw droomstaat?" Deze vraag kreeg ik op een Rotterdams toneel festival van een overenthousiaste dramastudent. Ik werd naar een plek in het lokaal gedirigeerd, waar duidelijk al meer mensen gestrikt waren voor deze interactieve oefening, en kreeg een aantal blokjes onder mijn neus geduwd.

We zitten in een energiecrisis. De energieprijzen stijgen en worden voor veel mensen onbetaalbaar. Één op de drie Nederlanders kan deze prijsstijgingen alleen verdragen door zuiniger te gaan leven, stelt het Nibud (BNR). Dit doen we dan ook volop.

Met mijn 35 jaar word ik dagelijks om mijn mening gevraagd; het uiten van deskundige inzichten is namelijk mijn werk. Vanuit het management (en Sociale kringen) wordt de wijze waarop ik dit uit vaak als onprettig ervaren. Ik voel me dagelijks de cycloop in het land van de blinde, of Copernicus in de 16e eeuw.