Terwijl mijn vrienden in de mensenmassa verdwijnen op weg naar de eindeloze rij voor de Dixi’s, zoek ik een goed plekje om even op ze te wachten.Recht voor me verschijnt een lang, kaal, droog boompje. Wat een lelijk boompje. Perfect plekje dus. “Ik wacht hier bij dit lelijke boompje!” roep ik. Nog net zie ik een duimpje mijn kreet goedkeurend bevestigen en dan zijn ze verdwenen.

Ik weet het niet… Laat ik het anders zeggen, ik geloof onmiddellijk dat er jongeren zijn die het de afgelopen twee jaar moeilijk hebben gehad. Het was een lastige tijd (overigens niet alleen voor jongeren) en daar zullen er ongetwijfeld veel van hen last van hebben gehad. Ik heb enorm te doen met de jongelui die geen sociaal netwerk hebben of geen prettige veilige thuissituatie. Maar om ze nou ‘de pech-generatie’ te noemen?

Heerlijk, we kunnen gaan opruimen! De kerstboom nog even laten staan? Nee, dank je, ik ben er echt klaar mee. Zo snel mogelijk naar het plantsoen, waar de bomen worden verzameld; we zijn één van de eersten. Irene snapt het wel en sputtert niet tegen. Te veel prikkels.

Fatima Klaassen heeft 4 jonge kinderen als haar man Jan komt te overlijden vanwege een ongeluk met de motor. Hij was op slag dood. Toen het gebeurde waren de kinderen 9, 7, 5 en 2 jaar oud. Drie meisjes en een jongetje.

Onlangs hoorde ik dat Youp ermee gaat stoppen. Het is alweer 25 jaar geleden dat onze wegen elkaar regelmatig kruisten. Blijkbaar woonden Youp en ik dicht bij elkaar in de buurt.Ik was een trouwe fan van zijn conferences. Jarenlang. Totdat het mis ging. Want tussen Youp en mij is het definitief uit.

Terwijl ik in de rij sta in de plaatselijke supermarkt, klinkt er door de luidsprekers een ontspannend muziekje van Charles Aznavour. Een rustig dagje om ontspannen mijn boodschappen te doen. Tot dat ene moment.

Ik zie iedereen op zijn mobiel kijken tegenwoordig. Het valt me vooral op als ik aan het wandelen ben. Sneller is beter zeggen ze, ik ga liever langzamer.<br /> Nee, niet langzaam met de auto. Gewoon zonder auto. Wandelen. De benenwagen weer eens gebruiken. Mijn benen waren vastgeroest; linkerbeen de koppeling, rechterbeen het gas geven en de rem.

Met eigen ogen heb ik in de trapkast kunnen zien hoe favoriet ons adres bij de muizenpopulatie is. Toch wil ik er nog niet aan; ik houd mijn huis altijd goed schoon. Daarom besluit ik de schuld voorlopig bij een ander te zoeken.

De lente is begonnen en dit is niet alleen te merken aan de natuur maar ook aan iedereen om mij heen. Overal in de stad verzamelen mensen zich om zichtbaar samen te genieten van het licht, van de zon, van elkaar en ik word er pijnlijk mee geconfronteerd dat ik niet één van hen ben.

De standaard gespreksopener “hé, hoe is het?” die met een steevast “goed en met jou?” wordt beantwoord is meteen ook een enorme dooddoener. Soms prima om op de automatische piloot de vaste riedel eruit te flappen en de vraag die hint naar emoties lekker rationeel te omzeilen. Maar het zette me aan het denken: wat zou ik eigenlijk willen zeggen?

In de 2e helft van de 21e eeuw kwam de crisis, waarbij de mens moest beslissen om de Mensheid geboren te laten worden. Op dat moment hadden we al vele crises achter de rug en de bevolking op onze planeet was aan het afnemen. Door de vele oorlogen en overexploitatie van natuurlijke hulpbronnen was de aarde op zijn retour.<br /> De kwantumcomputer had zijn intrede gedaan. Velen begrepen niet goed hoe het ding werkte, maar het had het Internet een grote impuls gegeven.

Het is natuurlijk behoorlijk naïef om te denken dat muizen niet voorkomen in een uit beton opgetrokken nieuwbouwwijk. Maar dat is achteraf praten.Vroeger in Amsterdam waren we de beestjes gewend. Ze vraten zich brutaalweg door de houten plafonds bij je naar binnen. Met hele families tegelijk staken ze daar je witte berber over terwijl je nietsvermoedend tv zat te kijken. Muizen hoorden alleen bij een oude stad, dachten wij…

We gaan de 12e dag van de oorlog in. Meneer Poetin heeft ons nogmaals bezworen om geen no-flyzone boven Oekraïne in te stellen en de Secretaris Generaal van de NAVO volgt hem als een hondje. Iedereen is bang voor deze psychopaat.

Tegenwoordig loopt iedereen er straal voorbij. Het is het enige schap dat rond 8 uur ’s avonds in de super nog vol ligt. Zacht melkerig vierkant witbrood. Het compacte, vochtige, kneedbare brood. Geen enkele weerstand als je er een hap van neemt. Nul ruggengraat. In de wijde omtrek geen vezel te bekennen. Memory foam voor de tanden. Het brood dat het verst af staat van brood en het dichtst in de buurt komt van comfort food. Het snoep onder de broden.

Honden vond ik altijd maar lastige beesten. Ik gaf altijd de voorkeur aan katten. Die hoef je niet schoon te maken; daar zorgen ze zelf wel voor.

De Nederlandse televisieprogramma’s worden steeds erger. Je hebt tegenwoordig een heleboel praatprogramma’s. Het format begint steeds meer op dat van Willem Duys te lijken. Na een korte opleving met Pauw (eerst nog met ene Witteman) is het niveau snel gedaald. Tegenwoordig kom je als programma een heel eind met een stelletje oudere dames, die er ieder voor zich uitzien als een opgemaakte taart. Eentje draagt de boel voor en de anderen babbelen een beetje mee.

“Als we met ogen open strelend de duizend kleuren verbeelden. Is het dan genoeg?” schreef ik tijdens de eerste keer dat ik in quarantaine zat, vijftien juli 2021. Wanneer is een mens tevreden? Wat heb ik nodig om het opgesloten zitten in een kamer dragelijk te maken. Dag in dag uit series kijken, scrabble spelen en je af en toe goed vervelen. Misschien is het een bedoening die we als mensen gewoon even uit moeten zitten.

Helaas hebben we er vaker mee te maken dan we denken. Of meer dan we wellicht toe willen geven. En misschien maken we ons er zelf ook wel eens schuldig aan, bewust of onbewust. Body shaming wordt op verschillende manieren geuit. Terwijl de een openlijk kritiek geeft over iemands lichaam, doet de ander dit achter de rug om.

Die verschrikkelijke Valentijnsdag komt er weer aan. We worden weer ongevraagd om de oren geslagen met ongrijpbare romantiek. Ik wapen me voor de aankomende storm.Ik ben je nog niet tegengekomen. Je lijkt me een soort zeldzame vis in de dating zee; koude bedoening, grijs, schuimend, duister met af en toe eens een kabbelende golf. Een verloren gewaande uitgeroeide soort, aangespoeld aan zee. De Noordzee dan in mijn geval.

Of we het nu willen toegeven of niet, het benoemen van het negatieve lijkt soms makkelijker dan te zoeken naar de positieve momenten in het leven. Met name in zware tijden. Maar toch, als we diep graven, zal er altijd wel een sprankje positiviteit ronddwalen. Ook in de meest donkere dagen. En laten we daar nu eens achter proberen te komen.