Je ziet ze steeds meer: Canta’s. Het kleine tweepersoons autootje dat vooral in Amsterdam een gewild vervoermiddel is. En dat is niet zo gek!

Onlangs had ik een enorm mannelijke bui. Ik was klaar voor de mannelijkste avond van mijn relatief prille leven. Ik keek naar Heel Holland Bakt.

Big data is hot op het moment. Alle data van over de hele wereld kan aan elkaar gekoppeld worden. En daar wordt dan een televisieprogramma van gemaakt. Je laat het Carlo Boszhard presenteren en het wordt geheid een kijkcijferhit.

Het stemlokaal ziet er rustig en gemoedelijk uit. 3 beveiligers houden de wacht. Zouden ze een aanslag verwachten?

Een studente heeft een genderneutraal kaartspel ontworpen. De dame in kwestie vindt dat een heer niet meer waard is dan een dame. In principe ben ik het daar natuurlijk mee eens, maar om daar nu een heel nieuw kaartspel voor te ontwerpen, poeh.

Michiel heeft Alzheimer, maar gelooft dat gezond leven, zowel fysiek als mentaal, hét wapen is om langer een goede kwaliteit van leven te waarborgen. In 2021 gaat hij daar actief mee aan de slag, met hopelijk een hoogtepunt in oktober.

Een poosje terug zat ik alleen op mijn kamer. Het was een grimmige nacht en ik betrapte mijzelf erop dat de grimmige sfeer van de nacht zijn tol ook van mijn gedachten had genomen. Ik was niet per definitie aan het doemdenken maar er ontstonden ook geen dubbele regenbogen in mijn hersenkamer. Ik bezon diep over situaties die die dag plaats hadden gevonden en kwam erachter dat ik een sukkel was.

In 2018 waren 70 miljoen mensen op de vlucht naar een betere toekomst. Als we nu niet radicaal gaan veranderen, komen daar nog vele miljoenen bij.

Na maanden van nieuwskoppen over avondklokken, toeslagenaffaires en vaccinvertragingen, zou je bijna vergeten dat het nog maar drie maanden geleden is dat geschiedenisdocent Samuel Paty op gruwelijke wijze werd vermoord in Frankrijk. Maar mij laat die vreselijke aanslag nog steeds niet los.

Ge staart met uw verdwaasde ogen naar de cursus die voor uw neus ligt en ge beseft dat ge al een halfuur niet meer echt aan het lezen zijt. Maar, ach wat boeit het ook, het merendeel van ons is al vergeten wat studeren inhoudt. En uit pure verveling begint ge maar naar het nieuws te kijken. Maar dan begint u zich nog meer te ergeren, over dat stukje rioollectuur dat men tegenwoordig journalistiek noemt.

Ik heb iets met bellen. De dingdong buitendeur bel, de gong, kerkklokken, klankschalen en de koebel om maar een aantal te noemen. Tijdens de muziekles vroeger op school vond ik de triangel een sneu instrument. Als we gezamenlijk moesten musiceren tijdens de muziekles dan hoopte ik altijd vurig dat de triangel bij het uitdelen van de instrumenten aan mij voorbij mocht gaan. Nu jaren later wil ik hierbij officieel mijn spijt betuigen en excuses aanbieden aan de triangel.

2020 was geen normaal jaar, en voor velen zelfs teleurstellend als ze vandaag de balans opmaken. Goede voornemens zijn niet waargemaakt en te midden van een lockdown verlangen we allen vooral naar het normale. Maar er is ook hoop. Hoop dat het dit jaar anders zal zijn. Op naar een normaal 2021!

Om de drukte van een verbouwing te vermijden trekt Michiel zich terug in het tuinhuis. Daar ziet hij hoe de wereld steeds ingewikkelder wordt.

We zitten dit jaar namelijk met maximaal drie gasten rondom de kerstboom. Dat wordt dus kiezen. Wie ga je uitnodigen? Ga je kerst vieren met de kinderen, of wordt het toch die vermakelijke schoonfamilie?

De coronamaatregelen vormen een goede reden om er eens niet op uit te gaan, eens niets te doen. Een rechtvaardiging naar de buitenwereld maar meer nog naar jezelf. Om te vertragen. Slowdown zou ik het dan ook liever noemen.

De tijd van het jaar is weer aangebroken en mijn dochter zit in de fase dat ze met verstand niet meer gelooft maar stiekem met haar hart nog wel. Dus greep ik mijn kans: nog één keer een beetje twijfel zaaien.

Lubach is mijn intellectuele zielsverwant. Alles wat ik voel en denk brengt hij op haarscherpe wijze ter sprake. Precies wat ik voel, maar wat ik nooit zo mooi onder woorden zou kunnen brengen.

Na drie jaar onzekerheid ben ik nu definitief lid van de Alzheimerclub. En, bevalt het? Nou, ik voel het nog niet zo. Ik vereenzelf me ook niet met alles wat ik via televisie en andere media zie en hoor over Alzheimer.

Iedereen heeft een andere manier van omgaan met het virus. De één pakt zijn oude, verwaarloosde hobby weer op en de ander gaat breien. Maar wat vaak weg wordt gezet als bijzaak is muziek.

Als je euthanasie wilt voor jezelf en je hiervoor een wilsbeschikking hebt gemaakt, wordt deze eigenlijk zelden gebruikt bij dementie. Omdat je zelf niet meer duidelijk kunt maken dat je dit nog steeds wil. De regie zou daarom elders moeten liggen, hoe moeilijk dat ook is.