‘Niemand in de stad’ van De Dijk: ‘Een nummer waar je met half gesloten ogen lekker tegenaan kunt leunen terwijl je in gedachten door de stille nacht van de stad slentert’, aldus Pascal van Blöf op Radio 2. Mooi verwoord. Voel meteen de grote stadsromantiek.

Had van de week mijn moeder aan de telefoon die me herinnerde aan het aanstaande dorpsfeest. Goeie reminder, want dat weekend ga ik zeker blokken in m’n agenda. Ben niet vies van een tentfeestje met een hoog ‘bier en tieten’- gehalte. Al is dat niet het enige waar een dorpsfeest om draait hè.

Daar gaat ze weer. Om half 7 ’s ochtends of midden op de dag. Met betraande ogen of een glimlach. Door de winkelstraten, over de boulevard, met rode blosjes, soms met verwilderd haar. Op weg naar oom en tante, op weg naar haar werk. Steeds zie ík haar weer gaan, zonder dat iemand het merkt.

Als jongeren in Nederland een pilletje nemen op een festival, denken ze waarschijnlijk niet zo snel aan gemuteerde bomen en verontreinigd grondwater. Toch hebben die fenomenen veel met elkaar te maken.

Op de uitnodiging van een vriendin staat: ‘Trek warme kleding en wandelschoenen aan en tref mij achter de warme chocolademelk bij restaurant de Bootsman’. Heerlijk, zo’n alternatief voor een zitverjaardag in de kring.

Met zonnig weer is het puik chillen bij het Parkpaviljoen. Op het zandstrandje aan de plas wemelt het van de spelende, rennende, kruipende, kirrende peuters en tot hun grote plezier rollen er ook de nodige jonge vaders door het zand. Papa’s die donderjagen met hun kinderen dat het een lieve lust is. Want dat is het. Een lieve lust, ook voor het oog van de buitenstaander.

Goed, wij hadden dus quality time afgesproken, vriend en ik. En zo belandden wij op zaterdagmiddag op ons lievelingsterras. Relaxte tent, relaxte locatie, relaxt personeel, relaxte stoelen en relaxte klanten.

Ik word ‘s ochtends wakker, maak een ontbijt klaar en ik ga achter de computer zitten om een beetje het nieuws te lezen. Afgelopen week zei iemand iets slechts over de coronapas. Het artikel vertelt dat een willekeurig bedrijf de coronapas heeft bedacht. Ik krijg spontaan zin om een hele boze comment neer te zetten om deze (duidelijk) ongeschoolde mensen even uit te leggen hoe het ECHT zit.

Ik heb altijd graag bij warm weer gefietst. Als iedereen loom en lui in een hangmat wil liggen, word ik actief. De drukte in mijn hoofd komt tot stilstand terwijl ik zo hard trap dat het zweet over mijn rug gutst. Het is een beetje zelfkastijding.

Mijn naam is Nicole en ik ben een vrouw. Geen persoon die menstrueert, dat heb ik al achter mij gelaten, nee gewoon een vrouw én moeder.<br /> Ik woon op het platteland. Dat is iets voorbij waar de randstad ophoudt. En daar wil ik het graag even met je over hebben Mark.

Terwijl mijn vrienden in de mensenmassa verdwijnen op weg naar de eindeloze rij voor de Dixi’s, zoek ik een goed plekje om even op ze te wachten.Recht voor me verschijnt een lang, kaal, droog boompje. Wat een lelijk boompje. Perfect plekje dus. “Ik wacht hier bij dit lelijke boompje!” roep ik. Nog net zie ik een duimpje mijn kreet goedkeurend bevestigen en dan zijn ze verdwenen.

De lente is begonnen en dit is niet alleen te merken aan de natuur maar ook aan iedereen om mij heen. Overal in de stad verzamelen mensen zich om zichtbaar samen te genieten van het licht, van de zon, van elkaar en ik word er pijnlijk mee geconfronteerd dat ik niet één van hen ben.

Net als andere menselijke vaten vol tegenstrijdigheden, ben ik altijd op zoek naar balans en rust in mijn hoofd. In dat kader raadde iemand mij de video talks van Tijn Touber aan. Spijker op z’n kop; Tijn is een innemende, opgeruimde en inspirerende man. Geen straf om naar te kijken en te luisteren. Zoek maar eens op, Tijn Touber.

Net voordat ik de eerste slok neem, zie ik een kerel met een bruine beer in zijn handen. Ik zoek zijn begeleider, maar die is er niet.Ineens begint de beer te bewegen en oorverdovend te krijsen. Ongelooflijk, er zit een baby in de beer, ik zie het nu pas. Degene die de bewegende krijsende beer vasthoudt, roept Anne-Fleur.

De verkeersregels zijn wettelijk vastgelegd. Alle weggebruikers dienen zich daaraan te houden. Rechts houden op de rijbaan, links inhalen, stoppen voor een rood verkeerslicht etc. In het Reglement verkeersregels en verkeerstekens 1990 (Rvv) zijn al deze verkeersregels uitgewerkt. Ik rijd op een druilerige dag van mijn werk naar huis, het loopt tegen zessen en het is al donker.

Elk jaar loop ik met een klein groepje sportieve vrienden en familie over het wad. In al die jaren dat ik loop, ik schat ongeveer 25 jaar, was de start altijd vlakbij de boot naar Ameland.

Door de crisis is menig vakantieland verboden terrein, maar niet getreurd: de hele zomer lang kun je dankzij de Volkskrant genieten van de mooiste ‘ommetjes’ in Nederland. Woonachtig vlakbij het land van walvisvaarders en molenaars besloot ik, vergezeld door schoonmoeder (fanatiek doorgewinterd wandelaarster), om vanochtend de stoute schoenen aan te trekken.

Ria en haar trouwe viervoeter Sarah genieten regelmatig van een prachtig natuurgebied vlak bij huis. Maar als ze op zaterdagmorgen het gebied in lopen weten ze niet wat ze zien.

Ik rijd Ravenstein binnen, een klein stadje aan de Maas. Ik ben er lang niet geweest. Het is een vriendelijk stadje. Mijn vader ligt er begraven, en nu ik er bij toeval binnenrijd, besluit ik hem te bezoeken.

Ik zit op een bankje in de binnenstad van Groningen. De zon schijnt en het is windstil. Het is de mooiste vijftiende oktober sinds het begin van de jaartelling.