Festivaltip 1: ‘Koffie en alcohol zijn ‘s ochtends je beste vriend als je ontwaakt in je tentje’.

Gekut altijd, bij die kleine Jumbo aan de Assendorperstraat. Nu kan ik opeens de potjes tuinkruidenbouillon niet vinden. Waarom niet gewoon bij de afdeling bouillon, naast de blokjes en de soepjes? ‘Misschien moet u even bij de Jumbo aan de Veemarkt kijken?’ Het vakkenvulmeisje lacht er niet eens bij. Laat maar zitten, ik verkruimel thuis wel een blokje, als het zo moet…

Recept uit de ochtendkrant gescheurd vanmorgen: ‘Een intens stoofpotje uit Barcelona.’ Klinkt aantrekkelijk, vooral dat woord ‘intens’ en dan de toevoeging ‘uit Barcelona’ er bij. Ik denk aan onze vakantie, enkele zomers geleden, waarbij we een fietstocht door deze metropool maakten en genoten van de cultuur die deze bijzondere stad te bieden heeft… Barcelona, intense stad.

Ik nam Kerstavond deel een aan keukentafelgesprek in een Finse keuken. Ik kan jullie vertellen dat een keukentafelgesprek daar, iets heel anders is dan in Nederland. In ons land is het een gesprek van een sociaal werker met een zieke of nooddruftige, om de laatste een zorgpoot uit te draaien.

‘Vroeger was de zuurkool uit een vat beter dan nu.’ Ik moest er weer aan denken toen deze week in de vooravond een ‘groene’ kok op tv liet zien hoe je eenvoudig zelf zuurkool kan maken. Ik ging rechtop zitten'

Goeie koffie verkoopt zichzelf. Dus dat een sterk koffiemerk de slogan ’Met wie zou jij weer es een koffietje willen doen?’ de wereld in slingert, schiet wat mij betreft z’n doel net zo hard voorbij als een penalty van Seedorf, ergens in de vorige eeuw…

Guilty pleasures, iedereen heeft ze en om de schande gelijk maar in de groep te gooien: Witte chocola is er één van mij. Gek op, lust er wel mousse van. Zelfgemaakt. Met voor de zekerheid wat extra slagroom en voor de representatieve goodwill wat stukjes aardbei of zoiets, maar in wezen is het gewoon schaamteloos zwelgen in een zoete, vette smurrie. Yummie met hoofdletters en ik weiger me schuldig te voelen. Het leven mag af en toe heus wel een klein feestje zijn.

Onlangs las ik een artikel over het boek ‘Roes,’ geschreven door Jeanneke Scholtens, een zogenoemd toekomstonderzoeker. In dat boek verkent zij het oerinstinct ‘genot.’ Genot houdt onze soort in stand en dan heeft ze het niet alleen over seks. Onze overlevingsdrang blijkt vooral te worden gevoed door het consumeren van allerlei soorten van genot.

Tegenwoordig loopt iedereen er straal voorbij. Het is het enige schap dat rond 8 uur ’s avonds in de super nog vol ligt. Zacht melkerig vierkant witbrood. Het compacte, vochtige, kneedbare brood. Geen enkele weerstand als je er een hap van neemt. Nul ruggengraat. In de wijde omtrek geen vezel te bekennen. Memory foam voor de tanden. Het brood dat het verst af staat van brood en het dichtst in de buurt komt van comfort food. Het snoep onder de broden.

Onlangs had ik een enorm mannelijke bui. Ik was klaar voor de mannelijkste avond van mijn relatief prille leven. Ik keek naar Heel Holland Bakt.