Ze legt een zwart-wit snoepje in mijn hand en drukt hem stevig dicht. “Niet tegen mama vertellen,” fluistert ze zacht. Ik knijp mijn kleine kinderhand dicht en bewaar het zwart-wit snoepje alsof ik een fonkelende diamant in handen heb.

Dansen ja. Met vriendlief. Rock ’n roll dansen, of salsa desnoods. Dit breng ik al jaren voorzichtig onder de aandacht en kan immer op een honende ontvangst rekenen: ‘Ik ben niet zo’n metromannetje met soepele heupjes.’ Kansloos.

Had van de week mijn moeder aan de telefoon die me herinnerde aan het aanstaande dorpsfeest. Goeie reminder, want dat weekend ga ik zeker blokken in m’n agenda. Ben niet vies van een tentfeestje met een hoog ‘bier en tieten’- gehalte. Al is dat niet het enige waar een dorpsfeest om draait hè.

Goed, een slaaptalent ben ik nooit geweest, maar sinds de intrede van het fenomeen overgang is een stabiele nachtrust minder vanzelfsprekend dan ooit.Kom ik aan, met m’n magnesiumvoetenbadje, kalmerende ademoefeningen, kopje kamillethee, meditatiemuziekje, mobiel al weggelegd…allemaal voorbereidingen om die felbegeerde nachtrust te pleasen en bijna tot stalkens toe na te jagen.

Daar gaat ze weer. Om half 7 ’s ochtends of midden op de dag. Met betraande ogen of een glimlach. Door de winkelstraten, over de boulevard, met rode blosjes, soms met verwilderd haar. Op weg naar oom en tante, op weg naar haar werk. Steeds zie ík haar weer gaan, zonder dat iemand het merkt.

Op de uitnodiging van een vriendin staat: ‘Trek warme kleding en wandelschoenen aan en tref mij achter de warme chocolademelk bij restaurant de Bootsman’. Heerlijk, zo’n alternatief voor een zitverjaardag in de kring.

‘Wat zijn de vrouwen groot, wat zijn de vrouwen groot. Laatst lag ik op het strand, ik denk daar ligt een rondvaartboot.’ Het is een tekst van wijlen Jeroen Van Merwijk.Ik moest aan hem denken toen ik pardoes in een discussie was beland met vrouwen die groter wilden worden dan de natuur ze had toebedeeld.

Tja, daar zit ik dan in een klein kamertje van de het plaatselijke CBR. Ik heb net de jaarlijkse test gedaan, die dramatisch is verlopen. Ik heb er wel rekening mee gehouden, maar als het eenmaal over en uit is, dan besef je dat je weer iets kwijt bent. Ik word even emotioneel tijdens het gesprek, en wil zo snel mogelijk weg.

Het is gelukt. Ik heb, samen met mijn ouders en zusje, vier heerlijke uren zigzaggend in de rijen van SchipVOL ergernis opgesnoven. De start is buiten in de speciaal opgezette feesttent. Het eindigt met een sprint richting gate D31 met mijn moeder in een rolstoel.

Vandaag loop ik over de catwalk. Mijn haar zit goed, ik heb mooie kleren en schoenen aan, mijn wimpers zijn mooi gekruld om mijn ogen en de assistent doet de deur open als startschot voor mijn ‘run’. Rug recht en doen alsof er een touwtje aan mijn hoofd zit waardoor ik rechtop blijf lopen. Daar loop ik, het licht van de felle lampen schijnt op me, de ventilatoren gaan aan en mijn haar waait om mijn gezicht. Mensen kijken naar me, er wordt gefloten. Het lijkt alsof ik de hele

Een olifantengeheugen vol ballast heeft consequenties. Regelmatig lig ik zomaar ineens in een deuk om iets volstrekt onbenulligs waar verder niemand een actieve herinnering aan heeft.

Zodra mijn vader de krant dubbel vouwde en opsprong, slaakte ik als televisiekijkende puber een vermoeide zucht. ‘Daar gáát ie weer.’<br /> Die aflevering van Loveboat kon ik wel vergeten.

Goed, ik ben dus moe. Tering tyfus doodmoe, naar de klote, opperdepop. Niet vanwege een driedaags festival inclusief slopende kampeerpret. Was het maar zo’n feest. Neen, hier is sprake van een sluipmoordende, zorgvuldig opgebouwde oververmoeidheid, waarvan je achteraf al zo’n zes weken dacht dat het na een weekendje bijslapen wel weer over zou zijn. Juistem, dream on.

Sinds ik met pensioen ben, probeer ik elke vorm van stress te vermijden. Ik heb mijn portie wel gehad, alhoewel de term stress wel erg makkelijk en snel wordt gebruikt als je het gewoon een beetje druk hebt. Volgens een artikel dat ik laatst heb gelezen, beïnvloedt stress je vooral in het reguleren van je denkpatroon, emoties en gedrag waardoor het je functioneren aantast. Dat is mij slechts maar enkele keren en kort overkomen.

Zondag, vriend en ik zijn buiten bezig. Hij met klussen aan het tuinameublement, ik met het schrijven van een stukje. Van dat laatste komt weinig terecht. Buurman van twee tuinen verderop is aan het donderjagen met één van zijn peuters. Geen idee wat ze precies doen, vast iets met kietelen ofzo, want de kleine schatert het uit. En ik gier dubbel zo hard mee, zo aanstekelijk dit. Baby’s en peuters, heerlijk.

Mijn hele leven roep ik al dat ik voor de duvel nog niet bang ben. Ik durf alles! Maar da’s niet waar. Ik wás voor de duvel nog niet bang. Ik durfde alles…

Ik ben benieuwd wat er door mijn opa zijn hoofd ging toen hij in de jaren 60 vernam dat Europa gastarbeiders wierf. Ik heb het hem wel eens gevraagd. Waarom zou je je vertrouwde nest verruilen voor dit kikkerlandje? Destijds leefde hij in het Rifgebergte, het noorden van Marokko. Primitief kan je het zeker noemen. Met vijf dochters en drie zonen verbleven mijn opa en oma in een kleien huisje.

Mijn zus vertelde laatst over haar oudste dochter. 20 is ze en een klassieke beauty. Ze lijkt wat op haar tante. Qua karakter. Lief, sociaal, vriendelijk, toegankelijk, aardig voor iedereen en dat brengt haar af en toe in de problemen. Er bestaan namelijk simpele heerschappen die ‘vriendelijk’ interpreteren als ‘instant neukbaar.’ Weet tantelief over mee te praten.

Apenpokken nu ook in Nederland! Ik Google meteen of je het tweemaal kunt krijgen. Als puppy van een jaar of 7 heb ik rondgelopen met apenpokken op de Antillen. Ik weet nog goed dat iedereen mij vermeed als …. de pokken. Mij hadden ze niet gevaccineerd tegen de pokken dus was het een gift van God dat ik de apenpokken kreeg.

Heerlijk, we kunnen gaan opruimen! De kerstboom nog even laten staan? Nee, dank je, ik ben er echt klaar mee. Zo snel mogelijk naar het plantsoen, waar de bomen worden verzameld; we zijn één van de eersten. Irene snapt het wel en sputtert niet tegen. Te veel prikkels.