Als fitte vijftiger ben je normaliter nog niet bezig met het fenomeen sterfelijkheid. Maar nu, nauwelijks bijgekomen van het besef de vijftig te zijn gepasseerd, neemt mijn leven een onomkeerbare wending.

Afgelopen weekend nam een beklemmend gevoel mij over. In eerste instantie had ik geen idee waar dit gevoel vandaan kwam en ‘mijn hoofd’ gaf aan dat het misschien met het onvermijdelijke einde van de zomer te maken had.

Minister Grapperhaus heeft de coronaregels overtreden. Maakt dat hen ongeloofwaardig en moet hij aftreden?

Hoewel Amsterdam en/of Ajax altijd wel een (ongewassen) vingertje in de pap lijken te hebben bij een crisis die Rotterdam in hart en nieren raakt, kunnen we in dit geval niemand anders de schuld geven dan onszelf. Want zeg eens eerlijk: Hoe groot was de afstand tussen jou en je buurvrouw vanochtend toen jullie stonden te kwebbelen over ‘de jeugd van tegenwoordig’ die zich maar niet houdt aan de basiscoronaregels? Hoe vaak was jij je handen nog dezer afgelopen dagen?

Met verwondering, verontwaardiging en het nodige ongemak worstel ik me regelmatig door de niet aflatende stroom van reclamespotjes over de verzorging van het vrouwelijk geslachtsorgaan. Doorgaans een bron van vreugde maar volgens de reclamemakers een gebied van lekkages, luchtjes, droogtescheuren, jeuk, schimmels en ongewenste haargroei. Bah, dat willen we toch niet?

Veel ouders hebben te kampen met chronisch slaapgebrek. Aan de vele negatieve gevolgen daarvan wordt nu nog te weinig aandacht besteed tijdens de zwangerschap en net na de bevalling.

Alle opvoeding, lessen, boetes en ongelukken ten spijt: de Nederlander is en blijft een eigenwijze hork. Het wordt tijd dat wetenschappers zich er eens over buigen waarom de gemiddelde Nederlander veelal alleen aan zichzelf denkt en alles, maar dan ook werkelijk alles zelf wil beslissen.

Een uur geleden de verlossende tien centimeter bereikt, maar van het hoofdje is nog geen spoor te bekennen. Na iedere perswee kruipt ze zelfs een stukje verder omhoog. Zou ze heimwee hebben?

Mijn buik, check dit. Ik knijp m’n recent gekweekte vetrol tussen mijn duim en wijsvinger en toon hem vol afkeer aan mijn vriend. “Corona!”, concludeer ik terwijl ik teleurgesteld mijn schouders ophaal.

Ria past op de kat van haar buurman. Als hij op een dag wegloopt en ze hem zoekt, komt ze in contact met buurvrouw Anne. En dat levert meer op dan je denkt!

"Wie is Joop", hoor ik je denken. Dat maakt in principe helemaal niets uit. Gewoon een persoon die ik ken. Waarom ik over hem wil vertellen? Omdat Joop dat verdient.

Mijn vrouw en ik betreden het ziekenhuis, een beveiliger vertelt mij dat ik niet mee naar binnen mag. Deze keer moet zij het gevecht alleen aan gaan.

Mijn lijfblad zal het nooit worden, de Flair. Ik behoor gelukkig niet (meer) tot de doelgroep. En ik dicht een magazine geen eigenschappen toe als ‘een gezellige en onmisbare vriendin’. Toch snuister ik af en toe rond op het virtuele variantje, bijvoorbeeld om mijn woordenschat uit te breiden.

Nederland heeft een van de beste zorgstelsels ter wereld. Voor iedere kwaal een remedie.