Kent u dat programma ‘lang leve de liefde’, waar twee mensen een etmaal met elkaar op moeten trekken en dan de mogelijkheid hebben om dat nog eens met een etmaal te verlengen. Allemaal met het doel de liefde voor het leven te vinden. Het is een ‘guilty pleasure’, en ik schaam me er soms ook een beetje voor dat ik er naar kijk.

Hij fascineerde me. Wat deed hij hier? Ik kwam hier om even in stilte pauze te houden om me daarna weer vol op mijn werk te kunnen storten met mijn collega’s. Hij leek hier niet thuis te horen, alleen, soms zittend en dan weer rondzwervend.

Er waart een nieuw virus rond op de vaderlandse tv; de woon en klusprogramma’s. Het is als vreemdgaan in je eigen woning. De Perfecte Verbouwing, Verbouwen, De grote huisverbouwing, De HuizenFixers, Eigen Huis&Tuin, De Verbouwing, de grote verbouwing Australië, VTWonen verbouwen of verhuizen, De grote tuinverbouwing, SOS de Verbouwers, Je huis op orde, Verkopen of Verbouwen, Love It or List It, Flip or Flop. Ongetwijfeld ben ik er een aantal vergeten. Maar ik moest stoppe

Goed, ik had al eens verteld over mijn fan. Wat heet, in geuren en kleuren zelfs. Man man man, wat was ik overtuigd van mezelf en mijn status. Ik was tenslotte iemands ‘reason to live.’ Althans, dat dacht ik. Mijn hart is namelijk wel een beetje gebroken nu...

Vertel me… wie heeft de overgang uitgevonden? Wie heeft dit bedacht? Waarschijnlijk een man die een griepje had en zich zo ziek voelde dat ie wraak wilde nemen op zijn vrouw?</p>

Volgens een befaamd Astro-enteroloog, dr. Sara Mesilhy, mag een drol niet drijven. Nu heb ik sowieso altijd twijfels bij een titel die met ‘loog’ eindigt. Dat voedt volgens mij de schijn dat ze het met de waarheid niet zo nauw nemen. Wat was er mis met de maag-, darm- en leverarts?

Volgens de definitie van Wikipedia is een God (of Godin) een hypothetisch bovennatuurlijke entiteit die door gelovigen als een machtig bovenmenselijk wezen wordt aanbeden en verantwoordelijk wordt geacht voor de werkelijkheid. Maar er zijn binnen de verschillende culturen nog al wat godsbegrippen. Ik ga ze hier niet allemaal uit de doeken doen, dat moet u zelf maar eens uitzoeken. Maar pas op, het is een doolhof… en je wordt er niet veel wijzer van.

Het was vakantie en ik logeerde bij mijn oom en tante en werd ‘s nachts wakker van een vreemd geluid. Dat mocht al een wonder heten, want zó hard was het geluid, goed beschouwd, niet. Maar toch.

Er valt niet aan te ontkomen, de reclamespotjes. Op TV, de radio, tussen de YouTube filmpjes en ga zo maar door. Zoek je de ene dag online naar een review van een stofzuigerzak, geheid dat je een paar dagen daarna allerlei aanbiedingen van stofzuigers voorbij ziet komen. Thanks Google!

Onderweg naar één van mijn werkplekken maak ik de milde inschattingsfout dat ik iets te vroeg voorsorteer, waardoor ik een klein stukje op de stoep kom te rijden. Met mijn fiets. Twee wandelende tegenliggers zien zich daardoor genoodzaakt om even achter elkaar ipv naast elkaar te gaan lopen. Dit gaat niet geheel van harte. ‘Ga op de weg fietsen, vieze trut!’, aldus de mannelijke helft van het duo.

Hoezo, ik emigreer naar Nederland? Het angstzweet brak me uit bij de gedachte dat het niet zomaar een idee meer was. Het was al een feit, voor het een idee werd. Na 10 jaar in België te hebben gewoond waren de signalen duidelijk.<br /> Maar ik had het niet zien aankomen. Ze wilde terug naar Nederland.

Na de verkiezingsuitslag Provinciale Staten 2023 is CDA-lid Madeleine van Toorenburg op tv bij WNL Op Zondag. Zij mag daar wat zeggen over de vrije koersval van de behaalde CDA zetels. Een decimering na drie kabinetten Rutte. Nou ja, bijna dan.

Goed, lieve mensen, we kennen elkaar misschien al een beetje, dus ff met de billen bloot nu. Want ik lijk heel vriendelijk, lief, geïnteresseerd en accepteer een ieder zoals ie is en blablabla. Hou maar op. Van binnen ben ik namelijk arrogant en onuitstaanbaar. En jaloers. Dan weet je ’t even.

In de boekenkasten van drie generaties van mijn familie zal je het ‘Boek voor de jeugd’ en het ‘Nieuwe Boek voor de jeugd’ kunnen terugvinden. Het zijn boeken met sprookjes en verhalen, een paar jaar voor de tweede wereldoorlog uitgegeven door De Arbeiderspers. Dankzij de tweedehands-boekenhandel en zelfs oproepen per radio, konden vrijwel alle familieleden nog van de Boeken voor de jeugd worden voorzien. Het waren de boeken waaruit mijn vader voorlas aan zijn kinderen en zij

De man legt uit dat hij overal tatoeages heeft, zijn gezicht, zijn bilnaad, zijn hele lichaam. “De pijnlijkste was die op mijn testikel,” zegt hij nog, ondeugend kijkend. Wat dan weer de vraag losweekt wat daar dan in hemelsnaam opstaat? Ik ben opeens klaarwakker. Hij mompelt iets over een glimlachend gezichtje.

Mijn tenen krommen zich als ik iemand ‘living the good life’ hoor zeggen. Een gevoel van “yuppenschaamte” bekruipt me, omdat ik zelf zo’n leven heb.

Gisteren, na de Europese kampioenschappen shorttrack, vlogen in TV-interviews de vleeswaren door de lucht. Er ging een enkele medaille aan de schaatsneus voorbij. Daar mag je teleurgesteld over zijn en misschien wel een beetje boos. Maar in figuurlijke zin de koelkast opentrekken en de kijkers een lichaamsdeel in het gezicht smijten, dat vind ik onkies.

Soms laat ik me het hoofd op hol brengen. Door een theezakje van Pickwick dat een surrealistische kwesties aankaart: ‘Als welk dier zou je willen terugkeren op aarde?’<br /> Wat is dat voor een vraag joh. Gewoon als zoogdier. Als mens, om precies te zijn. Als profvoetballer of popmuzikant, nog preciezer. Durf te dromen, kost niks.

“Je denkt toch zeker niet dat ik € 520,- ga betalen?” sputterde ik. “Daar kunnen ze in Kiev drie maanden van eten!” Hij wilde naar het Songfestival. Het Eurovisie Songfestival. Ik zag mezelf al lopen als Songfestivalgekkie met vlaggetje, indianentooi en geschminkte wangen.

Keek op Tweede Kerstdag een oude show van Daniël Arends terug. Kon er nog even hard om bulderen als toen ik ‘m destijds in het theater zag. Geniaal geestig, ondanks die ene bloedserieuze quote: ‘Je hebt hooguit vijf echte vrienden. En als er eentje dood moet, weet je welke.’ Twee waarheden als koeien achter elkaar. De zaal viel heel even stil en ik durfde niet naar rechts te kijken. Want daar zat ze namelijk, mijn ‘nummer vijf.’