Goed, een slaaptalent ben ik nooit geweest, maar sinds de intrede van het fenomeen overgang is een stabiele nachtrust minder vanzelfsprekend dan ooit.Kom ik aan, met m’n magnesiumvoetenbadje, kalmerende ademoefeningen, kopje kamillethee, meditatiemuziekje, mobiel al weggelegd…allemaal voorbereidingen om die felbegeerde nachtrust te pleasen en bijna tot stalkens toe na te jagen.

Pakkende titel hè, smeerlap! Geeft niet hoor, leuk dat je er bent. Tijdens een avondwandeling door de Malagese branding zie ik in de nabije verte een jong stelletje wat klooien. Een stoer verhaal in wording. Ach, wie is er niet volwassen mee geworden…

Als je Elizabeth langzaam uitspreekt zullen de Engelsen hun wenkbrauwen fronsen en het glashard ontkennen. Probeert u het maar eens. Het klinkt dan als; E Liza bad. Koning George V veranderde niet zomaar de oorspronkelijke Duits-klinkende achternaam van de koninklijke familie in 1917 naar het Engels- klinkende Windsor.

Op de uitnodiging van een vriendin staat: ‘Trek warme kleding en wandelschoenen aan en tref mij achter de warme chocolademelk bij restaurant de Bootsman’. Heerlijk, zo’n alternatief voor een zitverjaardag in de kring.

‘Wat zijn de vrouwen groot, wat zijn de vrouwen groot. Laatst lag ik op het strand, ik denk daar ligt een rondvaartboot.’ Het is een tekst van wijlen Jeroen Van Merwijk.Ik moest aan hem denken toen ik pardoes in een discussie was beland met vrouwen die groter wilden worden dan de natuur ze had toebedeeld.

Net terug van een weekje Spaanse zon. Klinkt simpel, is het in principe ook, behalve wanneer je er met Ryanair naartoe meent te moeten gaan. Ken je die sketch van Pieter Derks over Ryanair? Ik gelukkig wel, daardoor heb ik nog enigszins kunnen grinniken om de klantvijandige handelswijze van deze plofkipknaller onder de luchtvaartmaatschappijen. Kon ik dat namelijk niet, dan had ik me gevoeld zoals ik word behandeld door dit bedrijf, een stuk vee.

Het is gelukt. Ik heb, samen met mijn ouders en zusje, vier heerlijke uren zigzaggend in de rijen van SchipVOL ergernis opgesnoven. De start is buiten in de speciaal opgezette feesttent. Het eindigt met een sprint richting gate D31 met mijn moeder in een rolstoel.

Heb ik dus niet om gevraagd; berichten van GeenStijl op mijn tijdlijn, maar kennelijk heb ik me ingelaten met vrienden die juist wel middels dit journalistieke platform (met de nadruk op plat) voorzien in hun nieuwshonger. Moeten zij weten, op zich. Zo leer je de duistere kant van je Facebook vrienden kennen.

Vandaag loop ik over de catwalk. Mijn haar zit goed, ik heb mooie kleren en schoenen aan, mijn wimpers zijn mooi gekruld om mijn ogen en de assistent doet de deur open als startschot voor mijn ‘run’. Rug recht en doen alsof er een touwtje aan mijn hoofd zit waardoor ik rechtop blijf lopen. Daar loop ik, het licht van de felle lampen schijnt op me, de ventilatoren gaan aan en mijn haar waait om mijn gezicht. Mensen kijken naar me, er wordt gefloten. Het lijkt alsof ik de hele

It’s a jungle out there. Het is de eerste schooldag na de zomervakantie. Het luieren tot een uur of 11 is weer verleden tijd. Terug in het gareel!Mijn dochter is er helemaal klaar voor en met een gevuld rugzakje pakt ze me vrolijk gestemd bij de hand om haar vriendinnen weer te zien.

Twijfel rust op mijn gemoed, om maar eens gedragen te beginnen. Twijfel om deze column vrij te geven. Hij ligt al bijna een jaar op de plank, sinds eind oktober 2021, namelijk toen ik toevallig vernam dat het televisieprogramma ‘Een Huis Vol’ werd genomineerd voor de Televizier-Ring. Een programma waarin grote gezinnen (met zo’n 10 kinderen) worden opgehemeld op een wijze waar wijlen Koningin Elizabeth van Groot Brittannië haar vingers nog bij af zou likken, ware het dat zij

Met zonnig weer is het puik chillen bij het Parkpaviljoen. Op het zandstrandje aan de plas wemelt het van de spelende, rennende, kruipende, kirrende peuters en tot hun grote plezier rollen er ook de nodige jonge vaders door het zand. Papa’s die donderjagen met hun kinderen dat het een lieve lust is. Want dat is het. Een lieve lust, ook voor het oog van de buitenstaander.

Tot mijn grote schrik kwam ik er laatst achter dat ik eigenlijk al jaren een knipperlichtrelatie heb. En niet de eerste, nee volgens mij heb ik dit al eerder gehad. Nou eigenlijk weet ik het ook niet zo goed meer. Misschien heb ik het wel verdrongen. Zoiets kan namelijk nooit mijn eigen keuze geweest zijn.

Een olifantengeheugen vol ballast heeft consequenties. Regelmatig lig ik zomaar ineens in een deuk om iets volstrekt onbenulligs waar verder niemand een actieve herinnering aan heeft.

Goed, wij hadden dus quality time afgesproken, vriend en ik. En zo belandden wij op zaterdagmiddag op ons lievelingsterras. Relaxte tent, relaxte locatie, relaxt personeel, relaxte stoelen en relaxte klanten.

Zodra mijn vader de krant dubbel vouwde en opsprong, slaakte ik als televisiekijkende puber een vermoeide zucht. ‘Daar gáát ie weer.’<br /> Die aflevering van Loveboat kon ik wel vergeten.

Ook mij had hij in zijn greep; de donkere lockdown mist. Waar het voorheen voelde alsof ik nergens tijd voor had, werd ik nu overgoten door vrije tijd. Ik besloot heen en weer te lopen over het zonlicht dat over de houten planken op de grond scheen. Zo verdween de tijd langzaam samen met het licht, naarmate de dag vorderde.

Goed, ik ben dus moe. Tering tyfus doodmoe, naar de klote, opperdepop. Niet vanwege een driedaags festival inclusief slopende kampeerpret. Was het maar zo’n feest. Neen, hier is sprake van een sluipmoordende, zorgvuldig opgebouwde oververmoeidheid, waarvan je achteraf al zo’n zes weken dacht dat het na een weekendje bijslapen wel weer over zou zijn. Juistem, dream on.

Ik heb altijd graag bij warm weer gefietst. Als iedereen loom en lui in een hangmat wil liggen, word ik actief. De drukte in mijn hoofd komt tot stilstand terwijl ik zo hard trap dat het zweet over mijn rug gutst. Het is een beetje zelfkastijding.

Sinds ik met pensioen ben, probeer ik elke vorm van stress te vermijden. Ik heb mijn portie wel gehad, alhoewel de term stress wel erg makkelijk en snel wordt gebruikt als je het gewoon een beetje druk hebt. Volgens een artikel dat ik laatst heb gelezen, beïnvloedt stress je vooral in het reguleren van je denkpatroon, emoties en gedrag waardoor het je functioneren aantast. Dat is mij slechts maar enkele keren en kort overkomen.