Soms laat ik me het hoofd op hol brengen. Door een theezakje van Pickwick dat een surrealistische kwesties aankaart: ‘Als welk dier zou je willen terugkeren op aarde?’<br /> Wat is dat voor een vraag joh. Gewoon als zoogdier. Als mens, om precies te zijn. Als profvoetballer of popmuzikant, nog preciezer. Durf te dromen, kost niks.

Ons meisje was als de dood. Voor onbekenden. En al helemaal voor de tandarts. De spanning is meteen voelbaar als hij de deur open doet. “Jullie zijn aan de beurt, kom maar binnen!”

‘Niemand in de stad’ van De Dijk: ‘Een nummer waar je met half gesloten ogen lekker tegenaan kunt leunen terwijl je in gedachten door de stille nacht van de stad slentert’, aldus Pascal van Blöf op Radio 2. Mooi verwoord. Voel meteen de grote stadsromantiek.

Voorzichtig schuift ze het speldje door haar hoofddoek. Ik glimlach als ik zie met wat voor behendigheid ze dat doet. Terwijl ze zichzelf nog een keer goed in de spiegel bekijkt, draai ik op mijn rug en staar naar het plafond. Straks is ze weer weg en lig ik hier weer alleen in mijn veel te grote bed. Dan moet mijn deken me weer warm houden in plaats van haar naakte lichaam. Ik mis haar nu al.

Je kunt het bijna niet ontlopen. Op straat, op sociale media, in een tijdschrift en voornamelijk ook op televisie: Regenbogen. Ze zijn tegenwoordig overal en staan voor gelijkheid en diversiteit. Ook op scholen wordt de nodige aandacht hier aan besteed, wat vervolgens weer discussies met zich meebrengt. Sommigen lopen liever met een grote boog om een kleurrijke oversteekplek heen of durven niet van een regenboog-trap. Waarom?

Goeie koffie verkoopt zichzelf. Dus dat een sterk koffiemerk de slogan ’Met wie zou jij weer es een koffietje willen doen?’ de wereld in slingert, schiet wat mij betreft z’n doel net zo hard voorbij als een penalty van Seedorf, ergens in de vorige eeuw…

‘Echt hoor, het is tijd om volwassen te worden,’ aldus mijn collega instructrice. Het is zaterdagochtend, aan de koffietafel bij de sportschool. Ik knik en lach er niet eens bij. Ben het verdomme roerend met haar eens, we zitten in hetzelfde schuitje. De jonge fitnessinstructeur tegenover ons, nog geeneens 30, kijkt niet op van zijn telefoon. Waarom zou hij ook, dit gesprek gaat hem boven de pet, hij is nog niet zover.

Als mijn vader en ik vroeger een kerstboom gingen uitzoeken, kwamen we nooit thuis met de mooiste of de grootste boom. Mijn vader had de, voor mij toen vervelende, gewoonte om altijd de boom te kopen die niemand wilde hebben. De afdanker. De lelijkerd. De boom die niet de perfecte driehoek vorm had, maar waarvan de takken alle kanten op stonden.

Lieve Facebookvriend of -kennis. Waarschijnlijk ben ik blij met je. Ik vind je leuk, aardig of op z’n minst sympathiek, maar één ding hoef ik niet te zien. Een foto van je kerstboom..

Ze legt een zwart-wit snoepje in mijn hand en drukt hem stevig dicht. “Niet tegen mama vertellen,” fluistert ze zacht. Ik knijp mijn kleine kinderhand dicht en bewaar het zwart-wit snoepje alsof ik een fonkelende diamant in handen heb.

Wordt nog wat, volgende week maandag. In wat voor een ravijn komen we terecht met z’n allen? Waar moeten we ons dan druk over gaan maken? Het WK is namelijk afgelopen.Maandag, de dag nadat Marokko op sensationele wijze de wereldbeker voor de neus van Argentinië wegkaapte.

Dansen ja. Met vriendlief. Rock ’n roll dansen, of salsa desnoods. Dit breng ik al jaren voorzichtig onder de aandacht en kan immer op een honende ontvangst rekenen: ‘Ik ben niet zo’n metromannetje met soepele heupjes.’ Kansloos.

"Wat is het belangrijkste ideaal in jouw droomstaat?" Deze vraag kreeg ik op een Rotterdams toneel festival van een overenthousiaste dramastudent. Ik werd naar een plek in het lokaal gedirigeerd, waar duidelijk al meer mensen gestrikt waren voor deze interactieve oefening, en kreeg een aantal blokjes onder mijn neus geduwd.

Welkom Sint, fijn dat u er weer bent en dat u ons nog allemaal kent. Maar laten we even eerlijk zijn, is een bezoek aan ons landje nog wel zo fijn? Want, om maar direct met de deur in huis te vallen, we zitten hier toch wel steeds uw feest te vergallen. En we gaan maar door en door, het zal u niet zijn ontgaan. Het zijn nog steeds de problemen met die zwarte Pietenbaan. Alles is inmiddels gekend, niets is begrepen, maar de messen zijn ook dit jaar weer geslepen.

‘A shoulder to cry on is a dick to ride on.’Die prijkt bij mij al jaren op een Delftsblauw tegeltje boven de Chesterfield loveseat. Een onvolprezen Temptation Island klassieker. Tot kunst verheven hersenloosheid. Domweg geniaal.

Goed, een slaaptalent ben ik nooit geweest, maar sinds de intrede van het fenomeen overgang is een stabiele nachtrust minder vanzelfsprekend dan ooit.Kom ik aan, met m’n magnesiumvoetenbadje, kalmerende ademoefeningen, kopje kamillethee, meditatiemuziekje, mobiel al weggelegd…allemaal voorbereidingen om die felbegeerde nachtrust te pleasen en bijna tot stalkens toe na te jagen.

Daar gaat ze weer. Om half 7 ’s ochtends of midden op de dag. Met betraande ogen of een glimlach. Door de winkelstraten, over de boulevard, met rode blosjes, soms met verwilderd haar. Op weg naar oom en tante, op weg naar haar werk. Steeds zie ík haar weer gaan, zonder dat iemand het merkt.

Door mijn werk in de zorg en als rouwbegeleider weet ik prima troost te bieden aan degene die gaat sterven, maar ook aan hen die achter blijven als hun dierbare overleden is. Mijn empathie is altijd oprecht, mijn woorden worden zorgvuldig gekozen, mijn zwijgen eveneens. En toch…als het je dan zelf overkomt…Op 3 september 2022 moest ik afscheid nemen van mijn allerbeste vriend. Mijn maatje, mijn alles, mijn Hugo. En ik ben ontroostbaar. Dit ‘stukkie’ wordt een eerbetoon aan he

Pakkende titel hè, smeerlap! Geeft niet hoor, leuk dat je er bent. Tijdens een avondwandeling door de Malagese branding zie ik in de nabije verte een jong stelletje wat klooien. Een stoer verhaal in wording. Ach, wie is er niet volwassen mee geworden…

Op de uitnodiging van een vriendin staat: ‘Trek warme kleding en wandelschoenen aan en tref mij achter de warme chocolademelk bij restaurant de Bootsman’. Heerlijk, zo’n alternatief voor een zitverjaardag in de kring.