Ze stonden voor me aan de balie. Een jonge Arabische moeder met haar zoontje van drie: een donker jochie, guitige bruine ogen en een Russische chapka op zijn hoofd.

In de complexe wereld waarin we leven, is het niet ongewoon om door anderen beïnvloed te worden. Iedereen heeft wel eens het gevoel gehad dat iemand zijn of haar gedachten of keuzes heeft gestuurd. Maar wat als die invloed niet voortkomt uit zorg of liefde, maar juist uit slechte bedoelingen? Wat als er mensen in je omgeving zijn die je kwetsbaarheden gebruiken om je te manipuleren? Dit is een realiteit die velen van ons, vooral jongeren, dagelijks ervaren, vaak zonder het ze

Sommigen zijn er meesters in, iemand met een kluitje het riet in sturen, met verhullende termen in een poging daarmee iets fraaier of anders voor te stellen dan wat het echt is, maar waarbij er in werkelijkheid geen zak verandert. Neem bijvoorbeeld de aanduiding: ‘gastarbeiders’, hoe vaak is daar al niet mee gegoocheld? Buitenlanders, immigranten, etnische minderheden, allochtonen, en nu zijn het nieuwe Nederlanders of medelanders. Het gebruik van vriendelijke begrippen, ook

“Kom op, wees een vent!” Hoe vaak hebben we die woorden niet gehoord of uitgesproken? Het is een zin die bedoeld lijkt om kracht te geven, maar die in werkelijkheid als een ketting werkt, een last die vele jongens en mannen met zich meedragen. In onze samenleving wordt het idee van mannelijkheid vaak gelijkgesteld aan onkwetsbaarheid. Je moet sterk zijn, emoties onderdrukken, en zeker niet huilen. Huilen is immers een teken van zwakte. Maar deze eeuwenoude opvatting is niet a

Natuurlijk snap ik het doel van deze nieuwe wet: slachtoffers van seksueel misbruik beter beschermen. Eén van de kaders daarin is dat er overduidelijk wederzijdse toestemming moet zijn voor de uitvoer van seksuele handelingen. Er moet een duidelijke ‘ja’ zijn en als deze niet klinkt, geldt dat dus als een duidelijke ‘nee,’ ook al wordt dit laatste niet uitgesproken.

Onlangs was ik van een afstand getuige van een vechtpartij. Nabij een uitgaansgelegenheid werd een meisje in elkaar geslagen. ‘Wat moest ik doen,’ vroeg ik mij af; alle verhalen van door drank en drugs gek geworden jongeren, steekpartijen, kopschoppers opkomend in mijn gedachten.

Natuurlijk mag je huilen als je net de diagnose kanker hebt gekregen, dat is een heel normale reactie. Maar er zijn mensen die voortdurend blijven zuchten, kreunen en steunen.

‘Speak only when your words are better than silence.’ Quote naar m’n hart, heb er al een aantal mensen mee om de oren proberen te slaan, maar ze luisteren niet, ik word niet gehoord… Mensen die niet luisteren, daarentegen wel onafgebroken praten, daar ben ik allergisch voor. En dat is niet wederzijds.

Hoorde ik dat nou goed? Vanochtend op de radio, reclame voor de leesmap? Jeetje zeg, ik had vrij diep geslapen, maar om dan meteen 40 jaar terug in de tijd wakker te worden… Vrij beangstigend. Deze angst duurde niet al te lang, want de strakke bonenkoffie die ik zat te drinken, lustte ik in de jaren 80 niet eens, als ie überhaupt al bestond. Ik herinner me van thuis zo’n luidruchtig pruttelapparaat met slechts een aan/uit knop en een filterzakje dat op een of andere manier al

<p>Is het je al opgevallen? De tegenstelling tussen jong en oud in onze samenleving? Als je jong bent, nou ja, wat is jong, heb je er dan al bij stilgestaan hoe het zou zijn binnen enkele jaren?Toen ik 40 was, haalde ik mijn schouders op bij de uitspraak van mijn baas dat iedereen boven de 70 best euthanasie kon aanvragen. Ze choqueerde en schoffeerde, maar ik stond er verder niet bij stil. Het leven ging zijn gangetje, en ik was nog lang geen 70.</p>

Recentelijk las ik The Myth of Sisyphus and Other Essays van Albert Camus. Camus begint hierin met een uitwerking van zijn gedachtengoed over zelfmoord en de zin van het leven, om uiteindelijk te komen tot de mogelijkheid dat er aanvaard moet worden dat het leven geen zin heeft en dat we ons neer zouden moeten leggen bij het absurde van het bestaan.

Door: Jan Dalm Wij komen nog wel eens in Kenia, niet voor een vakantie maar omdat we een stichting hebben waarmee we daar kinderen aan onderwijs helpen.