Oh jongens, ik kan af en toe zo lekker ongegeneerd tevreden zijn met mezelf. Nu ook weer, met bedenkelijke guilty pleasures op m’n oortjes, in de tuin, in de zon, geef ik me over aan een moment van pure eigengeilerij.

In het Wiki-woordenboek kwam ik het woord 'Minkukel'tegen met als uitleg: Het woord is geïntroduceerd door Marten Toonder in het stripverhaal 'Het Kukels' en lijkt te staan voor minimaal IQ. Dit moet daar geplaatst zijn door een sukkel. Ik kan dit verduidelijken met onderstaand, waargebeurd verhaal. De naam van het slachtoffer is uiteraard aangepast.

Laatst heb ik mijn laptop de hele nacht aan de stroom gelaten. Niet zo slim, want ik werd midden in de nacht wakker van het harde gebrom. Oververhit.

Onderweg naar één van mijn werkplekken maak ik de milde inschattingsfout dat ik iets te vroeg voorsorteer, waardoor ik een klein stukje op de stoep kom te rijden. Met mijn fiets. Twee wandelende tegenliggers zien zich daardoor genoodzaakt om even achter elkaar ipv naast elkaar te gaan lopen. Dit gaat niet geheel van harte. ‘Ga op de weg fietsen, vieze trut!’, aldus de mannelijke helft van het duo.

29 september in het jaar 2021 en ik ben verdrietig, teleurgesteld en boos. Ik zag het mezelf al helemaal doen: mantelpakje aan, poeder op mijn neus, met sportschoenen aan en mijn hakkenschoenen in mijn hand naar de auto lopen. Aangekomen op mijn bestemming eerst mijn hakken aan, babbelen met de collega’s, het werk verzetten en dan de werkdag afsluiten met een heerlijke jog in het nabijgelegen park.

Goed, lieve mensen, we kennen elkaar misschien al een beetje, dus ff met de billen bloot nu. Want ik lijk heel vriendelijk, lief, geïnteresseerd en accepteer een ieder zoals ie is en blablabla. Hou maar op. Van binnen ben ik namelijk arrogant en onuitstaanbaar. En jaloers. Dan weet je ’t even.

In de provincie is alles anders dan in de Randstad. Deze mening hoor en zie ik nog wel eens voorbijkomen, vaak ook in combinatie met een spottende ondertoon. Het komt er dan op neer dat iedereen die buiten de Randstad woont, wordt aangezien voor een wat sneu figuur die je niet altijd serieus dient te nemen. Wat weten die lui in ‘de regio’ nu van het leven in een grote stad?

Keek op Tweede Kerstdag een oude show van Daniël Arends terug. Kon er nog even hard om bulderen als toen ik ‘m destijds in het theater zag. Geniaal geestig, ondanks die ene bloedserieuze quote: ‘Je hebt hooguit vijf echte vrienden. En als er eentje dood moet, weet je welke.’ Twee waarheden als koeien achter elkaar. De zaal viel heel even stil en ik durfde niet naar rechts te kijken. Want daar zat ze namelijk, mijn ‘nummer vijf.’

Ons meisje was als de dood. Voor onbekenden. En al helemaal voor de tandarts. De spanning is meteen voelbaar als hij de deur open doet. “Jullie zijn aan de beurt, kom maar binnen!”

‘Zeg maar vaker nee’, is wat mijn baas zei toen ik maar niet wist op te krabbelen na burn-out klachten. Zeg maar nee tegen onze Online Marketeer. Hij was weliswaar aangenomen om samen met mij het bedrijf op de kaart te zetten, maar beter zei ik nee.

Je kunt het bijna niet ontlopen. Op straat, op sociale media, in een tijdschrift en voornamelijk ook op televisie: Regenbogen. Ze zijn tegenwoordig overal en staan voor gelijkheid en diversiteit. Ook op scholen wordt de nodige aandacht hier aan besteed, wat vervolgens weer discussies met zich meebrengt. Sommigen lopen liever met een grote boog om een kleurrijke oversteekplek heen of durven niet van een regenboog-trap. Waarom?

Dat was het dan. De enige restanten van de feestdagen die nog zichtbaar zijn, liggen op straat in de vorm van achtergelaten vuurwerkpijlen. Hier en daar liggen nog lege omhulsels en wat verbrand karton. De overgang van kerstavond tot de jaarwisseling is weer voorspoedig verlopen. Het is een vast ritueel waarbij je niet echt bewust bent van de dagen. Of het nu woensdag is of zaterdag, de dagen bestaan allemaal uit eten, spelletjes doen en vooral laat naar bed gaan.

Het heerlijk avondje is gekomen, het avondje van infla-terklaas. Het is elk jaar weer hetzelfde liedje en de verlanglijstjes worden ook elk jaar langer en extravaganter. Terwijl ik vroeger enkel een mini babyborn met een huisje van karton wilde, worden de cadeaus de laatste tijd steeds groter en luxueuzer.

Ik kijk nooit naar voetbal en ik ben ook niet geïnteresseerd in het salaris of het ego van de voetbaltrainer. Integendeel, zodra ik het karakteristieke gejoel ergens gewaarword, ga ik op zoek naar een knop om het geluid de nek om te draaien.

"Wat is het belangrijkste ideaal in jouw droomstaat?" Deze vraag kreeg ik op een Rotterdams toneel festival van een overenthousiaste dramastudent. Ik werd naar een plek in het lokaal gedirigeerd, waar duidelijk al meer mensen gestrikt waren voor deze interactieve oefening, en kreeg een aantal blokjes onder mijn neus geduwd.

We zitten in een energiecrisis. De energieprijzen stijgen en worden voor veel mensen onbetaalbaar. Één op de drie Nederlanders kan deze prijsstijgingen alleen verdragen door zuiniger te gaan leven, stelt het Nibud (BNR). Dit doen we dan ook volop.

Welkom Sint, fijn dat u er weer bent en dat u ons nog allemaal kent. Maar laten we even eerlijk zijn, is een bezoek aan ons landje nog wel zo fijn? Want, om maar direct met de deur in huis te vallen, we zitten hier toch wel steeds uw feest te vergallen. En we gaan maar door en door, het zal u niet zijn ontgaan. Het zijn nog steeds de problemen met die zwarte Pietenbaan. Alles is inmiddels gekend, niets is begrepen, maar de messen zijn ook dit jaar weer geslepen.

Je kunt geen krant meer openslaan, op televisie geen praatprogramma meer volgen, zelfs geen verjaardag meer bezoeken, of het S-woord komt langs. Het begint al op de lagere school waar iedereen lijkt te zijn gepest en daar jaren later nog last van heeft. Afgaande op mijn waarneming kan het niet anders dan dat er een tekort aan pesters moet zijn geweest om alle pestslachtoffers serieus te kunnen nemen.

Daar gaat ze weer. Om half 7 ’s ochtends of midden op de dag. Met betraande ogen of een glimlach. Door de winkelstraten, over de boulevard, met rode blosjes, soms met verwilderd haar. Op weg naar oom en tante, op weg naar haar werk. Steeds zie ík haar weer gaan, zonder dat iemand het merkt.

Met mijn 35 jaar word ik dagelijks om mijn mening gevraagd; het uiten van deskundige inzichten is namelijk mijn werk. Vanuit het management (en Sociale kringen) wordt de wijze waarop ik dit uit vaak als onprettig ervaren. Ik voel me dagelijks de cycloop in het land van de blinde, of Copernicus in de 16e eeuw.