Ik ben benieuwd wat er door mijn opa zijn hoofd ging toen hij in de jaren 60 vernam dat Europa gastarbeiders wierf. Ik heb het hem wel eens gevraagd. Waarom zou je je vertrouwde nest verruilen voor dit kikkerlandje? Destijds leefde hij in het Rifgebergte, het noorden van Marokko. Primitief kan je het zeker noemen. Met vijf dochters en drie zonen verbleven mijn opa en oma in een kleien huisje.

Toen ik mij een jaar of meer dan tien geleden weer eens bij een nieuwe werkgever meldde, viel me gelijk op dat iedereen daar nogal openhartig was over zijn of haar sanitaire avonturen. Met name de kerels in da house kondigden doorgaans handenwrijvend hun grote boodschap aan. En niet alleen de voorbeschouwing kreeg uitgebreid zendtijd.

“Ik concurreer met niemand. Ik heb geen zin om het spel te spelen om beter te zijn dan wie dan ook. Ik probeer gewoon beter te zijn dan de persoon die ik gisteren was.” Deze quote van Jenny Perry, vrij vertaald uit het Engels, probeer ik dagelijks toe te passen in mijn carrière. Maar toegegeven, het loopbaan pad is noch rechtlijnig, noch duidelijk uitgestippeld. Eerder beweeglijk met de nodige uitschieters of opvliegers.

De verkeersregels zijn wettelijk vastgelegd. Alle weggebruikers dienen zich daaraan te houden. Rechts houden op de rijbaan, links inhalen, stoppen voor een rood verkeerslicht etc. In het Reglement verkeersregels en verkeerstekens 1990 (Rvv) zijn al deze verkeersregels uitgewerkt. Ik rijd op een druilerige dag van mijn werk naar huis, het loopt tegen zessen en het is al donker.

Enkele maanden geleden ging ik aan de slag bij Arvato en mocht ik de mooie producten van luxemerk Rituals in de juiste doosjes leggen. Ik had er zin in, was nieuwsgierig naar het werken in een fabriekshal en hoopte op een fijne werksfeer.Gezien de sfeer in het bedrijf, het hollen, de taal, de Bokito en de stroeve gang van zaken met uitzendbureaus heb ik vroegtijdig besloten Arvato-Rituals te verlaten. Ik haal het memory foam weer uit de verstrekte schoenen en ik ga verder met

Nog drie facturen maken, twee offertes doorsturen en nog een hoop klanten bellen die weer niet op tijd betaald hebben. Ik draai er mijn hand niet meer voor om. Ik vind het werk spijtig genoeg mijn ding niet meer en ik ga er nu echt iets aan doen.

Onzin: de strijd om steeds minder uren te werken. Immers: in minder uren werken wordt er van je verlangd dat je wel minimaal hetzelfde presteert!

Sinds een paar maanden voel ik me sterk; over wie ik ben, over wat ik wil, wat ik goed kan. Het valt mensen om me heen op, en ik voel me eindelijk goed over mezelf. Krachtig. Ik voelde me echt krachtig de laatste tijd. En ineens stopte het.

In Amsterdam is aan het Kleine Gartmanplantsoen het volgende devies op de toegangspoort van de voormalige gevangenis te lezen: ‘Homo sapiens non urinat in ventum’, het is potjeslatijn, maar vrij te vertalen als ‘Een mens moet niet tegen de wind in pissen’.

Na drie jaar onzekerheid ben ik nu definitief lid van de Alzheimerclub. En, bevalt het? Nou, ik voel het nog niet zo. Ik vereenzelf me ook niet met alles wat ik via televisie en andere media zie en hoor over Alzheimer.

De ochtend start ongelooflijk chaotisch en veel vertrouwen in een productieve werkdag heeft Amber niet. En dan, uit het niets, blijkt de start van de dag het onderwerp van de strijd om de creativiteit.

Met de in het Fransiscus ziekenhuis voorwaardelijk uitgesproken diagnose Alzheimer kom ik voor een dilemma te staan. Er ligt een aanbieding op mijn bureau voor een interim management opdracht, als directeur van een middelgroot bedrijf. De second opinion afspraak in het Erasmus MC staat al in de agenda.

‘Wie zou het woord vergaderen hebben bedacht’, dacht ik en besloot dat dit woord thuishoorde in het rijtje stoffige woorden. Deze voorspelbare, op vaste tijden georganiseerde overleggen worden vaak geassocieerd met saai, vervelend, eindeloos en slaapverwekkend.

Dichtbegroeid, bloedheet en levensbedreigend: bus 600 van Porto naar Maia, volgepakt met een schaapskudde bange reizigers die nog nooit zoveel haast hadden om op hun werk te komen. Sinds drie weken ben ik iedere ochtend één van de schichtige passagiers die aarzelend het opstapje van de bus betreden als ware het een wankele touwbrug over een diepe vallei.

Er rammelt nogal wat aan de opzet van het nieuwe pensioenstelsel. Als pensioenen afhankelijk worden van de economische situatie in de wereld geeft dat enorme onzekerheden voor deelnemers en gepensioneerden. Daarnaast zou de keuzevrijheid in het nieuwe stelsel veel groter moeten zijn. Tijd om op de barricaden te gaan staan!

Het huidige schoolsysteem is erop gemaakt om iedereen in dezelfde vorm te boetseren, zonder te kijken van welk materiaal men is gemaakt. Leerlingen maken keuzes op basis van beroepentests en doen nauwelijks ervaring op in de praktijk. En dat terwijl zo veel mensen de verkeerde keuze maken en eindigen met een baan waar ze niet gelukkig van worden. Dat kan anders!

"Wie is Joop", hoor ik je denken. Dat maakt in principe helemaal niets uit. Gewoon een persoon die ik ken. Waarom ik over hem wil vertellen? Omdat Joop dat verdient.

Wat een raar woord eigenlijk...ondernemen...terwijl je gaat ondernemen omdat je denkt dat jij het veel beter weet en veel beter kunt dan...