Tijdens een genealogische speurtocht kwam ik toevallig een document tegen dat een dramatisch bedrijfsongeval beschreef van een oude voorvader, de vader van mijn opa, die als daggelder bij een boer zijn kost probeerde te verdienen en uiteindelijk -weken erna- aan de gevolgen daarvan is overleden. Govert Gerijts heette hij.

We leven in een tijd waarin het lijkt of alles kapot moet. Het ene shagrijn is nog niet afgerond, of het andere dient zich alweer aan. Een gedegen onderzoek vooraf is niet nodig, een vermelding op social media is genoeg en achteraf kijken we dan wel of het terecht was. Dat de naam en faam van de betrokkene dan al naar de knoppen is, is dan jammer en wordt afgedaan als bijkomende en onvermijdelijke schade, of zoals de Engelsen zeggen: Collateral damage.

Als de VN-klimaattop in het Egyptische Sharm-el-Sheikh ons ook maar één ding heeft geleerd, dan is het wel dat we gewoon naar de kloten gaan. De enige overeenstemming die is bereikt is een fonds voor ontwikkelingslanden die schade hebben opgelopen als gevolg van de klimaatverandering waar ze, vooral naar hun eigen mening, part noch deel aan hebben. Als het ergens een grote smeerboel is, dan is het wel in dat soort landen. Bent u bijvoorbeeld weleens in India geweest?

Het aantal zaadcellen in sperma is in minder dan vijftig jaar met 62 procent gedaald, melden Israëlitische onderzoekers. Volgens de wetenschappers gaan alle alarmbellen af over de mannelijke vruchtbaarheid en de mannelijke gezondheid in het algemeen.

Welkom Sint, fijn dat u er weer bent en dat u ons nog allemaal kent. Maar laten we even eerlijk zijn, is een bezoek aan ons landje nog wel zo fijn? Want, om maar direct met de deur in huis te vallen, we zitten hier toch wel steeds uw feest te vergallen. En we gaan maar door en door, het zal u niet zijn ontgaan. Het zijn nog steeds de problemen met die zwarte Pietenbaan. Alles is inmiddels gekend, niets is begrepen, maar de messen zijn ook dit jaar weer geslepen.

Je kunt geen krant meer openslaan, op televisie geen praatprogramma meer volgen, zelfs geen verjaardag meer bezoeken, of het S-woord komt langs. Het begint al op de lagere school waar iedereen lijkt te zijn gepest en daar jaren later nog last van heeft. Afgaande op mijn waarneming kan het niet anders dan dat er een tekort aan pesters moet zijn geweest om alle pestslachtoffers serieus te kunnen nemen.

‘Wat zijn de vrouwen groot, wat zijn de vrouwen groot. Laatst lag ik op het strand, ik denk daar ligt een rondvaartboot.’ Het is een tekst van wijlen Jeroen Van Merwijk.Ik moest aan hem denken toen ik pardoes in een discussie was beland met vrouwen die groter wilden worden dan de natuur ze had toebedeeld.

Twijfel rust op mijn gemoed, om maar eens gedragen te beginnen. Twijfel om deze column vrij te geven. Hij ligt al bijna een jaar op de plank, sinds eind oktober 2021, namelijk toen ik toevallig vernam dat het televisieprogramma ‘Een Huis Vol’ werd genomineerd voor de Televizier-Ring. Een programma waarin grote gezinnen (met zo’n 10 kinderen) worden opgehemeld op een wijze waar wijlen Koningin Elizabeth van Groot Brittannië haar vingers nog bij af zou likken, ware het dat zij

Sinds ik met pensioen ben, probeer ik elke vorm van stress te vermijden. Ik heb mijn portie wel gehad, alhoewel de term stress wel erg makkelijk en snel wordt gebruikt als je het gewoon een beetje druk hebt. Volgens een artikel dat ik laatst heb gelezen, beïnvloedt stress je vooral in het reguleren van je denkpatroon, emoties en gedrag waardoor het je functioneren aantast. Dat is mij slechts maar enkele keren en kort overkomen.

Toen ik jong was, dacht ik dat mijn ouders en grootouders geen seks meer hadden. Ik moest er ook niet aan denken dat dit wel zo was en hoe het er dan uit zou zien. Getver! Het kwam ook niet ter sprake aan de etenstafel of zo, en ondanks dat wij met z’n allen op een kleine zolderkamer sliepen, is mijn slaap nooit verstoord geweest door geluiden die op enige seksuele activiteiten wezen. Nu ik zelf een vader en opa ben, weet ik beter; het moet zich destijds ook allemaal in het g

Ik ben geen boekenwurm, maar een vakantiewurm. Ik lees eigenlijk alleen boeken tijdens de vakantie, het liefst onder het luifeltje van ons trekhutje met een biertje en wat nootjes binnen handbereik. Heerlijk vind ik dat! Afgelopen week was het boek ‘De ZEVEN VINKJES,’ van de schrijver en journalist Joris Luyendijk aan de beurt. Hij geeft daarin aan dat als je voldoet aan een zevental vinkjes, zoals hijzelf, je er zo goed als zeker van mag zijn dat er een hoge maatschappelijke

‘A dirty mind is a joy forever.’ Kent u die uitdrukking? Hij klopt niet! Ik kan sinds kort geen kaars meer zien zonder dat mijn ‘dirty mind’ er mee aan de haal gaat. Als u het nieuws een beetje gevolgd hebt zult u wel begrijpen waarom, maar ik heb daar last van.

Het is warm in de slaapkamer en je ligt daarom naakt op je bed. Je hebt net gedoucht en je ruikt naar viooltjes. Er is, zonder dat je dat hebt opgemerkt, een wesp naar binnengevlogen en je ziet of hoort hem niet omdat hij zich verschuilt achter het wekkertje dat op je nachtkastje staat. Je ligt op je buik en vlak voordat je begint in te dutten, landt die wesp (aangetrokken door de viooltjeslucht) op je anus en wil naar binnen voor een bezichtiging; op zoek naar een warm holle

Onlangs las ik een artikel over het boek ‘Roes,’ geschreven door Jeanneke Scholtens, een zogenoemd toekomstonderzoeker. In dat boek verkent zij het oerinstinct ‘genot.’ Genot houdt onze soort in stand en dan heeft ze het niet alleen over seks. Onze overlevingsdrang blijkt vooral te worden gevoed door het consumeren van allerlei soorten van genot.

U zult het niet geloven, maar nog niet zo lang geleden wist ik niet wat een dickpic was. Het ging langs me heen als iets lulligs wat weer zo nodig met een Engelse term moest worden aangeduid; zoiets als awkward of cool. Aanvankelijk voelde ik wel dat het iets met het mannelijk geslacht te maken had, zo wereldvreemd ben ik nu ook weer niet, maar dat ik zo dichtbij zat met ‘iets lulligs,’ was een verrassing.

Eigenlijk vind ik dat er een verschil gemaakt moet worden tussen een column en een inktzwam. Want laten we wel zijn, veel columns verdienen niet veel meer dan het predicaat zuur gezwam dat met inkt op papier is gezet. Alleen op internet dan niet, omdat het digitaal is, maar daar gaat het nu even niet om. Ik wil mezelf daarbij zeker niet vrijpleiten; als ik mijn eigen werk nalees, denk ik soms ook dat ik bij het schrijven ervan de lucht van azijn in de neus moet hebben gehad.

Achteraf kijk je een koe in z’n kont, ofwel achteraf is het makkelijk oordelen. Mijn moeder zei dat altijd al zodra ik aangaf dat ik het anders had moeten doen dan dat ik gedaan had. Zij vervolgde dan met: Als je alles van tevoren weet, kun je met een dubbeltje de wereld rond (het was nog de tijd van de gulden).

Ik moet meer bewegen van de dokter, in de vorige column heb ik daar ook al over geschreven en is de aanschaf van een hond langsgekomen. Dat bleek geen oplossing, daarom ben ik lid geworden van een hardloopclubje en doe ik nu, met nog 9 knarren, oefeningen onder leiding van een coach. Ze heet Cora en lijkt een kruising tussen een Belgische dikbil en een staafmixer.

Ook wordt de aanvankelijke behoefte naar een dier maar al te vaak een last, waardoor het vervolgens retour wordt gezonden naar het asiel, wordt doorgespoeld in het toilet, of wordt vastgebonden aan een boom.

Het was kerstavond, 11 uur. Balthazar de Koning zat in zijn stamkroeg ‘Het Oosten,’ samen met zijn vrienden Melchior Keizer en Casper Admiraal. Plots werd hun aandacht getrokken door een vallende ster. Zij viel met de deur in huis, kwam binnen zonder kloppen, wild en met een hoop bombarie. Ze was oogverblindend mooi en leek zo uit een missverkiezing te zijn gevallen.