Een bootje met gids dommelt over een watertje tussen Wijk bij Duurstede en Cothen. Mijn zusje, nichtje Juul, moeders en ik dommelen mee. Niet alleen, het is geen privé boot.<br /> Op de kade staat een Roze Regenjas mevrouw en later zit ze bij ons in het bootje. Ze zoekt aandacht; zoeken wordt al snel eisen. Ze weet alles van de boot tot de lak aan toe. De gids wil graag beginnen, maar zij niet eindigen.

Het is gelukt. Ik heb, samen met mijn ouders en zusje, vier heerlijke uren zigzaggend in de rijen van SchipVOL ergernis opgesnoven. De start is buiten in de speciaal opgezette feesttent. Het eindigt met een sprint richting gate D31 met mijn moeder in een rolstoel.

Ik heb een nichtje van 5 jaar. Haar naam is Juul. Ze is rondom fantastisch. Ergens tussen toen en nu heb ik mezelf in een ‘halen-brengen’ zwemles laten rommelen. Ik vond dat vroeger niet het hoogtepunt van moeder zijn.</p>

Net voordat ik de eerste slok neem, zie ik een kerel met een bruine beer in zijn handen. Ik zoek zijn begeleider, maar die is er niet.Ineens begint de beer te bewegen en oorverdovend te krijsen. Ongelooflijk, er zit een baby in de beer, ik zie het nu pas. Degene die de bewegende krijsende beer vasthoudt, roept Anne-Fleur.

Het is vijf over negen, de rolluiken van het afhaalpunt gaan tergend langzaam omhoog. Twee giebelende meiden komen erachter vandaan. Eén met stekels en pukkels en één die nekverrekkingen veroorzaakt want, zucht ze is bloedmooi.