Lieve Facebookvriend of -kennis. Waarschijnlijk ben ik blij met je. Ik vind je leuk, aardig of op z’n minst sympathiek, maar één ding hoef ik niet te zien. Een foto van je kerstboom..

Wordt nog wat, volgende week maandag. In wat voor een ravijn komen we terecht met z’n allen? Waar moeten we ons dan druk over gaan maken? Het WK is namelijk afgelopen.Maandag, de dag nadat Marokko op sensationele wijze de wereldbeker voor de neus van Argentinië wegkaapte.

Dansen ja. Met vriendlief. Rock ’n roll dansen, of salsa desnoods. Dit breng ik al jaren voorzichtig onder de aandacht en kan immer op een honende ontvangst rekenen: ‘Ik ben niet zo’n metromannetje met soepele heupjes.’ Kansloos.

Had van de week mijn moeder aan de telefoon die me herinnerde aan het aanstaande dorpsfeest. Goeie reminder, want dat weekend ga ik zeker blokken in m’n agenda. Ben niet vies van een tentfeestje met een hoog ‘bier en tieten’- gehalte. Al is dat niet het enige waar een dorpsfeest om draait hè.

‘A shoulder to cry on is a dick to ride on.’Die prijkt bij mij al jaren op een Delftsblauw tegeltje boven de Chesterfield loveseat. Een onvolprezen Temptation Island klassieker. Tot kunst verheven hersenloosheid. Domweg geniaal.

Goed, een slaaptalent ben ik nooit geweest, maar sinds de intrede van het fenomeen overgang is een stabiele nachtrust minder vanzelfsprekend dan ooit.Kom ik aan, met m’n magnesiumvoetenbadje, kalmerende ademoefeningen, kopje kamillethee, meditatiemuziekje, mobiel al weggelegd…allemaal voorbereidingen om die felbegeerde nachtrust te pleasen en bijna tot stalkens toe na te jagen.

Pakkende titel hè, smeerlap! Geeft niet hoor, leuk dat je er bent. Tijdens een avondwandeling door de Malagese branding zie ik in de nabije verte een jong stelletje wat klooien. Een stoer verhaal in wording. Ach, wie is er niet volwassen mee geworden…

Net terug van een weekje Spaanse zon. Klinkt simpel, is het in principe ook, behalve wanneer je er met Ryanair naartoe meent te moeten gaan. Ken je die sketch van Pieter Derks over Ryanair? Ik gelukkig wel, daardoor heb ik nog enigszins kunnen grinniken om de klantvijandige handelswijze van deze plofkipknaller onder de luchtvaartmaatschappijen. Kon ik dat namelijk niet, dan had ik me gevoeld zoals ik word behandeld door dit bedrijf, een stuk vee.

Heb ik dus niet om gevraagd; berichten van GeenStijl op mijn tijdlijn, maar kennelijk heb ik me ingelaten met vrienden die juist wel middels dit journalistieke platform (met de nadruk op plat) voorzien in hun nieuwshonger. Moeten zij weten, op zich. Zo leer je de duistere kant van je Facebook vrienden kennen.

Met zonnig weer is het puik chillen bij het Parkpaviljoen. Op het zandstrandje aan de plas wemelt het van de spelende, rennende, kruipende, kirrende peuters en tot hun grote plezier rollen er ook de nodige jonge vaders door het zand. Papa’s die donderjagen met hun kinderen dat het een lieve lust is. Want dat is het. Een lieve lust, ook voor het oog van de buitenstaander.

Een olifantengeheugen vol ballast heeft consequenties. Regelmatig lig ik zomaar ineens in een deuk om iets volstrekt onbenulligs waar verder niemand een actieve herinnering aan heeft.

Goed, wij hadden dus quality time afgesproken, vriend en ik. En zo belandden wij op zaterdagmiddag op ons lievelingsterras. Relaxte tent, relaxte locatie, relaxt personeel, relaxte stoelen en relaxte klanten.

Goed, ik ben dus moe. Tering tyfus doodmoe, naar de klote, opperdepop. Niet vanwege een driedaags festival inclusief slopende kampeerpret. Was het maar zo’n feest. Neen, hier is sprake van een sluipmoordende, zorgvuldig opgebouwde oververmoeidheid, waarvan je achteraf al zo’n zes weken dacht dat het na een weekendje bijslapen wel weer over zou zijn. Juistem, dream on.

Zondag, vriend en ik zijn buiten bezig. Hij met klussen aan het tuinameublement, ik met het schrijven van een stukje. Van dat laatste komt weinig terecht. Buurman van twee tuinen verderop is aan het donderjagen met één van zijn peuters. Geen idee wat ze precies doen, vast iets met kietelen ofzo, want de kleine schatert het uit. En ik gier dubbel zo hard mee, zo aanstekelijk dit. Baby’s en peuters, heerlijk.

Een ander sneu voorbeeld was de voetballer van PEC Zwolle, die twee decennia terug (oké, toen heette het FC Zwolle) regelmatig vieze overtredingen maakte tijdens mijn fitnessdiensten. Er was geen bal in de buurt, hij speelde puur op de vrouw. Ondergetekende was de klos.

Mijn zus vertelde laatst over haar oudste dochter. 20 is ze en een klassieke beauty. Ze lijkt wat op haar tante. Qua karakter. Lief, sociaal, vriendelijk, toegankelijk, aardig voor iedereen en dat brengt haar af en toe in de problemen. Er bestaan namelijk simpele heerschappen die ‘vriendelijk’ interpreteren als ‘instant neukbaar.’ Weet tantelief over mee te praten.

Laatst vroeg iemand of ik me daar niet bezorgd of kwaad over maakte, die oorlog. En de eventuele gevolgen voor ons. Nee, niet echt. Ik wil het best, maar het lukt me niet. Woede over zaken op macroniveau ken ik niet. Het raakt me niet persoonlijk genoeg. Ja, ik weet ‘t, met onverschillige types zoals ik win je de oorlog niet. Maar we zullen er ook geen één veroorzaken, dus dat scheelt.

Ja, ik zag ’t al. Achter mij staat een dame met enkel een pakje gerookte zalm. Jammer voor haar, want ik ben daar dus mee gestopt; mensen met ‘maar één dingetje’ voor laten in de supermarkt. Waarom zouden die eerst moeten? Iemand kiest zelf om één dingetje te gaan kopen. Keuzevrijheid, groot goed.

Guilty pleasures, iedereen heeft ze en om de schande gelijk maar in de groep te gooien: Witte chocola is er één van mij. Gek op, lust er wel mousse van. Zelfgemaakt. Met voor de zekerheid wat extra slagroom en voor de representatieve goodwill wat stukjes aardbei of zoiets, maar in wezen is het gewoon schaamteloos zwelgen in een zoete, vette smurrie. Yummie met hoofdletters en ik weiger me schuldig te voelen. Het leven mag af en toe heus wel een klein feestje zijn.

Kijk, hier hou ik dus niet zo van. De stamtafel in de sportschool is bezet, net wanneer ik aan mijn ochtend break toe ben. Er zitten nota bene bejaarden aan. Met koffie en koekjes. Vier stuks. Bejaarden.Bejaard als in ‘ouder dan 80’, als in ‘vrije tijd genoeg.’ Nou ben ik iemand met verdomd weinig vastomlijnde plannen, maar mijn ‘#metime momentje’ zie ik niet graag doorkruist.