Nee zeggen is mijn ding niet zo. Zeker niet tegen kinderen die ten strijde trekken langs de deuren, om geld in te zamelen voor zieke generatiegenootjes elders op de planeet. Of om rotzooi te verkopen voor een schimmig, zelfverzonnen doel. Maakt me niet uit eigenlijk, hun dadendrang ontroert me.

Net als andere menselijke vaten vol tegenstrijdigheden, ben ik altijd op zoek naar balans en rust in mijn hoofd. In dat kader raadde iemand mij de video talks van Tijn Touber aan. Spijker op z’n kop; Tijn is een innemende, opgeruimde en inspirerende man. Geen straf om naar te kijken en te luisteren. Zoek maar eens op, Tijn Touber.

Goed, ik zie vrij snel de humor in van onzin en ik vind vrij snel iets onzin. Ergo, ik heb vrij snel een pleziertje. Voorbeeld: Een obscure vriendin van vroeger had een bananenbox. Zo’n banaanvormig lunchtrommeltje om een banaan in te vervoeren. Vind ik dus onbedaarlijk onzinnig. Een ‘Hüttenkase bewaarbakje’ had ze ook. Een bakje voor iets wat al in een bakje zit. Raap mij maar op.

Toen ik mij een jaar of meer dan tien geleden weer eens bij een nieuwe werkgever meldde, viel me gelijk op dat iedereen daar nogal openhartig was over zijn of haar sanitaire avonturen. Met name de kerels in da house kondigden doorgaans handenwrijvend hun grote boodschap aan. En niet alleen de voorbeschouwing kreeg uitgebreid zendtijd.

Mijn vriendje is aan de diarree. Echt heel goor. Sorry trouwens, voor deze weinig smaakvolle opening, zo val je als lezer ongewild met je neus in de shit. Helpt het als ik erbij vermeld dat ik met ‘vriendje’ onze liefhebbende viervoeter bedoel? De kat, inderdaad. Bij wie ik ook maar gewoon in dienst ben. Hoor.

‘Je mag ‘m hebben als je ‘m leuk vindt.’ Susan is een gulle meid, dat wist ik al. Overgeschoten kadootjes of eventuele miskopen geeft ze makkelijk weg. Een pak speltmeel (‘gebruik ik niet’), een fles Zwitsal (‘zijn de kids allergisch voor’) of een tegoedbon van de bloemenwinkel (‘die katten gooien hier toch maar alle planten omver’). Susan maakt liever iemand blij dan dat ze alles bewaart ‘voor het geval, je weet maar nooit.’

Zeker drie keer per week wandel ik langs een raam waar ‘Puck Lou Mees’ is geboren. Geen idee hoe oud ze intussen is (dat ‘ze’ weet ik natuurlijk niet zeker, is ook van ondergeschikt belang), maar geboren blijft ze. Bovenal is ze gezegend met een prachtige namenvibe. Ik ken Puck Lou Mees niet, maar ze maakt me blij. Kan je zo hebben.

Om de schande gelijk maar in de groep te gooien… Ik kijk ongezond graag naar ‘Mr. Frank Visser doet uitspraak.’ Dat ik daarvoor helemaal naar het verderfelijke SBS6 moet schakelen, neem ik voor lief. Ik geniet me wild van die platte schreeuwpartijen, IQ’s onder de 35, weggepiepte krachttermen, tandeloze tokkies (of schrijf je dat met een hoofdletter, nee toch?) en onsamenhangende bedreigingen; ‘Nee, ik ben niet agressief, jij moet gewoon dood!’.

Veel yoga collega’s waren er niet gerust op. Die noodverordening van laatst en het aangekondigde ‘rel- event’ in de binnenstad. Onze yogastudio is tenslotte gevestigd aan de rand van de binnenstad, vlakbij het station ook nog..

Sommige mensen zijn er goed in, ruzie maken. Waar hebben ze dat geleerd? Oefening baart kunst waarschijnlijk. Maar ik kan het dus niet.

Wat te doen in quarantaine? Tot nu toe red ik mij aardig, qua thuisvermaak. Ik heb het online sporten volledig ontdekt, mijn mobieltje gebruik ik nu zelfs om te telefoneren! Maar sommige mensen verdenk ik van te veel vrije tijd.