Klaasfeest

Hallo en welkom bij mijn spreekbeurt. Vandaag ga ik uitleggen waarom mijn nieuwe idee voor Sinterklaas een gat in de markt is. Maar om de herziende versie zo goed mogelijk aan u te verkopen, moet ik eerst even beginnen bij alle weerstand en kritiek.

Omdat zwarte Piet geassocieerd wordt met blackface hebben we er inmiddels al een roetveegpiet van gemaakt. Daar zijn zowel de voorstanders als de tegenstanders van Sinterklaas niet helemaal tevreden over. De traditionele ‘Sinterklazert’ vindt dat hij/zij inlevert op een stukje eigen cultuur. En sommigen vinden het zelfs een vrij Amerikaanse kijk op een Nederlandse traditie. Er speelt haast het sentiment van: ‘ik ga toch ook niet klagen dat er voor de elfjes van de Kerstman mensen met dwerggroei in een vernederend pakje worden gehesen. Of dat de Kerstman onder invloed deel uitmaakt van het luchtverkeer, omdat hij bij ieder huis een glaasje eggnog krijgt?’ De tegenstanders van Sinterklaas vinden de roetveegpiet maar een zwak compromis en sommigen zouden misschien zelfs willen dat het Sinterklaasfeest helemaal verdwijnt. 

Ik, daarentegen, ben niet zo. Ik zit midden tussen deze twee partijen in. Ik vind de zwarte pieten niet nodig. Maar ik wil ook niet dat wij een Nederlandse traditie gaan opgeven. Om dan straks de zoveelste onnodige Amerikaanse invloed klakkeloos over te nemen. Dus ik stel voor dat wij het feest compleet vernederlandsen. En dan bedoel ik ook echt: compleet.

Ik zal beginnen bij het achtergrondverhaal en de daarbij behorende kernwaarden. Vanaf nu heet het niet meer het ‘Sinterklaasfeest,’ maar het ‘Klaasfeest.’ Elk jaar wordt er in november een landelijke bingo gedaan waarbij er een bingoballetje met een naam uitrolt. Bijvoorbeeld: ‘Truus de Groot, uit Wilp.’ Truus is één van de vele oudere mensen in een verzorgingstehuis en zij mag dit jaar Klaas (of: Klaasje – afhankelijk van de voorkeur) zijn.

Klaasje komt op TV en wordt door verzorgers de stad binnen gereden tijdens de intocht (vanaf dit  punt genoemd: terugtocht). En Klaasje krijgt een drieweekse vakantie aangeboden op een woonboot. Geheel met verzorgers en alle benodigde voorzieningen. Waarom? Omdat we een nieuwe waarde aan onze toekomstige generaties willen meegeven: oudere mensen moet je vieren. En je moet lief voor ze zijn. 

Want wat is het verhaal? Nou, het fictieve deel van het verhaal werkt als volgt. Klaas woont in een verzorgingstehuis en ieder jaar rond dit tijdstip probeert Klaas te ontsnappen. Hij klimt uit het raam, springt op zijn scootmobiel en rijdt terug naar de laatste plek waar hij gewoond heeft; zijn woonboot. Nederlandser kan haast niet. Het Klaasjournaal meldt vervolgens een maand lang dat Klaas zoek is.

Tot ze hem weer vinden op de woonboot (dit heeft logischerwijs ook gevolgen voor het liedje: ‘Zie Ginds Komt de Stoomboot.’

In tijden dat Klaas zoek is, rijdt hij langs de deuren om cadeautjes te brengen bij kinderen die lief zijn geweest voor oudere mensen. Waarmee wij kinderen aanmoedigen om goed om te gaan met oudere mensen. Nu hoor ik u denken: ‘Oké, alles leuk en aardig. Maar, wat doen we dan met de knechten van de Sint?’ Nou, heel simpel. Daar maken we verzorgers of zusters en broeders van. Dat past ook veel beter in het beeld van het huidige Nederland. Én het leent zich voor het nieuwe commerciële plan wat ik er voor bedacht heb.

De zusters en broeders zijn namelijk modellen van een modellenbureau. En hun verzorger outfits worden door een mode ontwerper gemaakt. Voor zowel het verkozen modellenbureau als het verkozen ontwerp van de outfits zijn in September al talentenshows op SBS6. Zo promoten we modellen en ontwerpers van eigen bodem door hen de primeur te geven voor een landelijke traditie.

En het mooie van verzorgers in plaats van Pieten is dat gender en afkomst niet uitmaakt, het is all- inclusive; iedereen kan een verzorger zijn. Het laat ook zien dat zorg dragen voor je medemens een groot goed is.

Al deze dingen zijn mogelijk. Omdat wij kinderen nu niet meer vertellen dat er een heilige uit Spanje aankomt. Klaasje bestaat echt. We hebben hem of haar immers zelf gezien in het verzorgingstehuis in Wilp! Gedichten, liedjes, chocoladeletters, pepernoten; alle goede dingen van het feest kunnen we er gewoon in houden. Want Klaasje houdt ook van al die dingen. 

Oké, misschien passen we her en der nog wat titels, woordjes en zinnen aan. Maar daar wil een of andere BN’er vast nog wel even naar kijken. Het mooie is dat we met dit idee de voorloper kunnen worden van een cadeautjesfeest wat over meer gaat dan alleen onbeholpen veel bunkeren en zo duur mogelijke cadeaus aan je kinderen geven (zoals de Amerikaanse versie van Kerst). Nederland kan het land worden dat haar ouderen viert. Het land dat durfde om een oubollige volkslegende in een modern jasje te stoppen en het compleet om te bouwen naar de moderne tijd.

Dit was mijn spreekbeurt. Zijn er nog vragen?