Ziekmelding wat is taboe: mijn werkgever gelooft me niet

Ik herinner me die ochtend nog als de dag van gisteren. Het was koud, grijs, en mijn hoofd voelde alsof iemand er een kloppend bouwproject in was begonnen. Mijn lichaam protesteerde bij elke beweging, mijn keel brandde, en de koorts tikte richting de 39 graden. Het was duidelijk: werken zat er vandaag niet in. 

Ik nam mijn telefoon, scrollend door mijn contacten, tot ik stuitte op Karim el Benali, mijn werkgever. Karim is de oprichter en eigenaar van Benali Company, een bedrijf dat draait op discipline, punctualiteit en – zoals hij zelf vaak zegt – “geen smoesjes, alleen resultaten”. 

Ik drukte op bellen. “Goedemorgen Karim, ik…ik moet me vandaag ziek melden. Ik voel me echt niet goed.” Een korte stilte volgde. “Ja hoor Lina, natuurlijk… ziek. Weet je hoeveel mensen zich tegenwoordig zomaar ziek melden? Is dit omdat je gisteren langer moest blijven?” Zijn woorden hingen zwaar in de lucht. Alsof ik mezelf moest verdedigen voor het simpele feit dat mijn lichaam me in de steek liet. 

“Nee Karim, ik heb echt koorts. Ik kan het je desnoods laten zien, thermometer en al.” 

Hij lachte schamper. “Lina, je weet dat bij ons ziekmelding eigenlijk niet kan, tenzij je in het ziekenhuis ligt. We zitten met deadlines. Kun je niet gewoon vanuit huis wat doen?” 

Dat was het moment dat ik besefte: ziek zijn was geen optie bij Benali Company. Het was geen menselijke situatie meer, maar een productiecijfer dat je koste wat kost moest halen. 

Die dag bleef ik toch thuis, maar niet zonder schuldgevoel. Terwijl ik probeerde te slapen, pingde mijn telefoon onophoudelijk. Mails, appjes, vragen alsof ik gewoon op mijn bureau zat. En ik voelde die onzichtbare druk: de angst dat ziek zijn mijn betrouwbaarheid in twijfel trok. 

Karim had altijd mooie woorden tijdens sollicitatiegesprekken: “Wij zijn één familie hier.” Maar een echte familie zorgt voor elkaar, ook als iemand ziek is. Bij ons gold eerder: wie ziek is, is zwak. En wie zwak is, kost geld. Ik ben niet de enige. Vrienden en oud-collega’s vertellen hetzelfde: in sommige bedrijven is ziek melden een taboe. Er heerst een cultuur waarin je beter hoestend achter je bureau kunt zitten dan eerlijk zeggen dat je rust nodig hebt. Het gevolg? Mensen die half ziek doorwerken, langer ziek blijven of anderen aansteken. 

Een paar weken later stond ik tegenover Karim in de kantine. “Lina,” zei hij met die bekende glimlach, “je hebt de vorige keer echt iedereen laten schrikken door niet te komen.” “Of misschien,” antwoordde ik, “heeft iedereen eindelijk gezien dat we geen robots zijn.” Hij lachte weer, maar deze keer iets minder zeker. 

Nawoord: 

Deze column is door mij, Said El Jaddaoui, geschreven en gebaseerd op echte gebeurtenissen. Want ziek zijn is geen schande, en werkgevers die dat wél zo zien, moeten misschien eens leren dat productiviteit niet altijd uit spierkracht en uurtjes komt – maar soms juist uit begrip en vertrouwen.