De uitspraak ‘altijd jezelf zijn’ is er een die we waarschijnlijk allemaal al meer dan eens hebben gehoord, of zelf hebben uitgesproken naar een ander. Het is er een die makkelijk over je tong rolt wanneer iemand zijn of haar onzekerheden bespreekbaar maakt. ‘’Als je maar jezelf blijft.’’

Net nadat ik al mijn moed heb verzameld om de deur uit te stappen, de gezamenlijke ruimtes in. Weg uit de beschermende warmte van mijn eigen kamerindeling, hoor ik het wilde gejuich van mannenzweet, berenhonger, en zuipmentaliteit. Rust daalt op mij neer. Het begint. Het geluid van droge kelen, scherpzinnige blikken en abrupte ademteugen trekken de stilte uit de kamer.

Met een stuk ijstaart in mijn mond, opgetrokken wenkbrauwen, gefronst voorhoofd staar ik naar het beeldscherm en spits ik mijn oren tijdens het Journaal op Oudejaarsdag. Voor de Olympische Winterspelen worden tweehonderd sneeuwkanonnen ingezet. TWEEHONDERD… Excuseer!

“Ik concurreer met niemand. Ik heb geen zin om het spel te spelen om beter te zijn dan wie dan ook. Ik probeer gewoon beter te zijn dan de persoon die ik gisteren was.” Deze quote van Jenny Perry, vrij vertaald uit het Engels, probeer ik dagelijks toe te passen in mijn carrière. Maar toegegeven, het loopbaan pad is noch rechtlijnig, noch duidelijk uitgestippeld. Eerder beweeglijk met de nodige uitschieters of opvliegers.

Sedert jaar en dag ren ik, als eenieder, vanuit mijn dorpje Molenhoek regelmatig naar Nijmegen om de hamsters van de AH te bemachtigen.

Als Alzheimerpatiënt doe ik er alles aan om gezond te leven in de overtuiging de achteruitgang te remmen. Mijn grootste hobby, hardlopen, zorgt ervoor dat ik lichamelijk fit ben. In mijn zucht naar het lopen van nóg een marathon, besluit ik voor het hoogst haalbare te gaan: Londen.

Nora is een 40 jarige vrouw die noodgedwongen haar geliefde baan in de zorg heeft op moeten geven, omdat haar gezondheidstoestand het niet meer toe liet. Ze krijgt op dit moment een uitkering. Nora heeft een zeldzame ziekte en door haar toestand zijn er veel schulden ontstaan en wordt de hulp haar maar moeizaam toegewezen.

Tegenover mij ploft een jongeman neer; petje op met daarover een capuchon en daaronder twee rode ogen. Het normaal gesproken witte gedeelte van het oog was onder de pet rood. Doorlopen rood als een afgeragde prostitué die op een miezerige vrijdagavond over straat zwalkt; verloren, verhoerd en versloerd. De rode ogen kijken naar de conducteur, maar zeggen niets. De conducteur kijkt naar het konijn en het konijn knikt, waarna de conducteur weer de vraag stelt: ‘Reist u met iema

Ik ben me toch een partij verstandig geweest deze week! Dat is gewoon opvallend te noemen. Jammer dat, wanneer ik denk aan verstandig zijn meteen ook het woord ‘saai’ in me op komt. Al ben ik altijd wel iemand geweest die de meeste beslissingen met mijn verstand neemt in plaats van met mijn gevoel. Maar ik denk niet per definitie dat ik heel erg saai ben.

Enkele maanden geleden ging ik aan de slag bij Arvato en mocht ik de mooie producten van luxemerk Rituals in de juiste doosjes leggen. Ik had er zin in, was nieuwsgierig naar het werken in een fabriekshal en hoopte op een fijne werksfeer.Gezien de sfeer in het bedrijf, het hollen, de taal, de Bokito en de stroeve gang van zaken met uitzendbureaus heb ik vroegtijdig besloten Arvato-Rituals te verlaten. Ik haal het memory foam weer uit de verstrekte schoenen en ik ga verder met

Dit bewijst maar dat dieren niet heel anders zijn dan mensen. Hoewel de theorie laat zien dat de mens verschilt op het punt van intelligentie, begin ik echt mijn twijfels te hebben.Als het puntje bij paaltje komt, knikken we mee en gaan we de groep achterna. Als een stel losgeslagen koeien.

Ik ben een denker, soms zelfs dag en nacht. heel vermoeiend met vlagen. Maar ja. Hoe doe je dat dan? Hoe laat je je gedachten los, hoe ga je aarden? Ik ging naar een een masseuse die ook voetreflexologie beheerst.

<p>Materialisme is tegenwoordig de doorn die ons allen heeft verdoofd. We willen meer en meer om op te vallen, stoer te zijn en misschien ons geweten om de tuin te leiden. Liefde wordt door velen uitgedrukt in dure cadeaus.</p>

Nog drie facturen maken, twee offertes doorsturen en nog een hoop klanten bellen die weer niet op tijd betaald hebben. Ik draai er mijn hand niet meer voor om. Ik vind het werk spijtig genoeg mijn ding niet meer en ik ga er nu echt iets aan doen.

Heb je als mens, sociaal wezen, dan niet het recht om wat liefde en affectie (of noem het troost, whatever) te zoeken in andere comforting oorden. Vooral wanneer je deze levensbehoeftes hebt gemist in je op de klippen gelopen relatie.

Zelden heb ik zo'n intense week meegemaakt. In september was de uitvaart. Alles vooraf tot in detail door je uitgestippeld. Zoals mijn zus en ik jou als vader kennen. Mooie muziek, ontroerende en humoristische verhalen en verrassende anekdotes. Twee dagen later kreeg ik, jouw jongste dochter te horen dat ik een tumor heb.

Elk jaar loop ik met een klein groepje sportieve vrienden en familie over het wad. In al die jaren dat ik loop, ik schat ongeveer 25 jaar, was de start altijd vlakbij de boot naar Ameland.

Het is een druilerige dag. Er zijn allerlei klusjes die ik zou kunnen aanpakken, maar mijn steeds minder wordende gemoedstoestand geeft aan dat het niet gaat gebeuren. De dag vordert traag. Ik kan nog maar één ding doen om hieruit te komen.

Op Maandag 7 juni jongstleden maakte de Amerikaanse medicijn autoriteit (FDA) bekend dat ze het middel Aduhelm aducanumab toelaten voor de behandeling van voorstadia of vroege fasen van de ziekte van Alzheimer. Mogelijk een keerpunt, voor Michiel en voor de Alzheimer community wereldwijd.

Sociaaleconomisch hoor ik er helemaal bij, nu ik woon in een hippe loft op een mooie locatie. Hoe komt het dat ik mij dan toch meer identificeer met de mensen die mij een abonnement willen aansmeren of voor me willen schilderen of laminaat leggen, in plaats van met mijn buren: allemaal jonge (vriendelijke!) mensen met een goed betaalde baan?