Stuitte van de week op een oude conference van Theo Maassen. Een meer dan redelijk alternatief nu ik de komiek van mijn voorkeur even moet vermijden (zie mijn meest recente schrijfsel). Ik sloeg vooral aan op het fragment waarin Theo meldt alleen nog vreemd te gaan met vrouwen die dezelfde haarkleur hebben als zijn vriendin. ‘Anders kan ik elke keer het hele huis weer stofzuigen.’ Hoe kom je er op.

Wat zou jij kiezen: Satans poorten, of toch seks met Andries Knevel? Brigitte Kaandorp weet het in ieder geval kraakhelder te verwoorden: “Ik word liever in een UFO door een marsman meegenomen, dan dat ik Andries Knevel tot een hoogtepunt voel komen”. Uiteraard begeleid door lieflijk ukelelegetokkel.

Tja. Personeelsfeestjes. Ze brengen je soms op plekken die je zelf, uit het oogpunt van ‘goede smaak’ bijvoorbeeld, ongemoeid zou laten. Zo vond ik mijzelf vorige week zaterdag terug in de Goliath, ergens in het Flevose Walibi. Was nog maar koud binnen, maar het was een typisch gevalletje ‘nu of nooit.’ Eerst wilde ik me door de misselijkmakende attracties heen bijten voordat ik spijt zou krijgen, of bier ging drinken.

Het was die smeuïge anekdote aan de biertafel die me inspireerde: ’…..Goed, toen zij dus ontdekte dat ie haar voor de tweede keer had bedrogen, gaf ze ‘m een pets in z’n gezicht en liep ze weg…’<br /> Als beelddenker zit ik dan meteen in een Amerikaanse sitcom. Zie ik de heldin in kwestie zich met een welverdiende attitude wegdraaien van haar cheater en kalm heupwiegend uit beeld verdwijnen. Onder luid applaus en vrouwelijk gejoel. Go girl!

Comedy Central gebruik ik alleen om herhalingen van al honderd keer herhaalde afleveringen van Friends nog es te herhalen. Net als velen krijg ik maar moeilijk genoeg van deze iconische serie en dat komt vooral door de geniale cast, acteurs die stuk voor stuk dondersgoed zijn in hun werk. Kun je niet van elk succesproduct zeggen…

Nou is er dus één beroemdheid die ik graag door een roze bril beoordeel (voor wie mij nog niet kent, dat is voetballer Hakim Z.). Het liefst een zuurstokroze. Volgens sommigen Facebookvrienden tot vervelens toe en dat snap ik hoor. Anderzijds vind ik ook wel es iets van jouw ongeloofwaardige ‘love my life/happy together/kijk es hoe geweldig mijn kinderen zijn’- berichtgeving op de Socials. En ik vind je nog steeds aardig.

Gapend met een bord op schoot probeer ik het staartje van mijn weekend voor de teevee door te brengen, maar ik haak af na de voetbal. Tuurlijk, er is een grote doelgroep die dat educatieve boerderijgedoe van Yvon J. en haar discipelen prima kan verstouwen, ik hoor daar niet bij. Ga wel ff een stukkie tikken ofzo. Dat tomeloze gekir van voornoemde Yvon trek ik overigens ook niet zo goed, dus ik zet de teevee vast zachter. Ah, reclame, van Lidl en de huishoudelijke apparaten va

Gisteren, na de Europese kampioenschappen shorttrack, vlogen in TV-interviews de vleeswaren door de lucht. Er ging een enkele medaille aan de schaatsneus voorbij. Daar mag je teleurgesteld over zijn en misschien wel een beetje boos. Maar in figuurlijke zin de koelkast opentrekken en de kijkers een lichaamsdeel in het gezicht smijten, dat vind ik onkies.

Soms laat ik me het hoofd op hol brengen. Door een theezakje van Pickwick dat een surrealistische kwesties aankaart: ‘Als welk dier zou je willen terugkeren op aarde?’<br /> Wat is dat voor een vraag joh. Gewoon als zoogdier. Als mens, om precies te zijn. Als profvoetballer of popmuzikant, nog preciezer. Durf te dromen, kost niks.

Vanuit de trein van Zutphen naar Winterswijk zie ik hem weleens buiten lopen. Vanuit zijn witte boerderijtje naar een van z’n auto’s. Niet onmiddellijk herkenbaar, want de afstand is te groot om zijn gezicht te zien. Maar ik weet dat hij er woont als hij niet in Amsterdam verblijft.

Ja, geef het maar toe, je werd getriggerd door de titel! Er zijn dan ook vele vormen van lekken. Pijnlijke, irritante en gênante, maar de meest vervelende is natuurlijk de lekkage in de afvoer in het aanrechtkastje. Zeker als je daar pas achter komt als het spaanplaat door het lekwater verzadigd is en er paddenstoelen dreigen te gaan groeien in de inmiddels ruim aanwezige schimmels.

Slaat u er op aan? Waarschijnlijk wel, want het is inmiddels een begrip geworden. Voor velen een doel op zich, voor enkelen slechts een keerzijde van de medaille.

En dan zit zo’n voetbaltrainer in de dugout en zegt iets tegen z’n assistent, terwijl hij z’n hand voor de mond houdt. Is het z’n slechte adem? Gisterenavond te lang doorgezakt en nog sterk riekend naar alcoholische versnaperingen? Of zijn z’n voortanden getrokken? Neen, niets van dat alles.

‘A shoulder to cry on is a dick to ride on.’Die prijkt bij mij al jaren op een Delftsblauw tegeltje boven de Chesterfield loveseat. Een onvolprezen Temptation Island klassieker. Tot kunst verheven hersenloosheid. Domweg geniaal.

Onlangs hoorde ik dat Youp ermee gaat stoppen. Het is alweer 25 jaar geleden dat onze wegen elkaar regelmatig kruisten. Blijkbaar woonden Youp en ik dicht bij elkaar in de buurt.Ik was een trouwe fan van zijn conferences. Jarenlang. Totdat het mis ging. Want tussen Youp en mij is het definitief uit.

Guilty pleasures, iedereen heeft ze en om de schande gelijk maar in de groep te gooien: Witte chocola is er één van mij. Gek op, lust er wel mousse van. Zelfgemaakt. Met voor de zekerheid wat extra slagroom en voor de representatieve goodwill wat stukjes aardbei of zoiets, maar in wezen is het gewoon schaamteloos zwelgen in een zoete, vette smurrie. Yummie met hoofdletters en ik weiger me schuldig te voelen. Het leven mag af en toe heus wel een klein feestje zijn.

Marketing is proberen om zoveel mogelijk producten of diensten te verkopen. Influencers zijn mensen die proberen om het koopgedrag van anderen te beïnvloeden. De combinatie van beiden leidt vaak tot de meest waanzinnige teksten, probeersels en klinkklare leugens.

Lubach is mijn intellectuele zielsverwant. Alles wat ik voel en denk brengt hij op haarscherpe wijze ter sprake. Precies wat ik voel, maar wat ik nooit zo mooi onder woorden zou kunnen brengen.

Ja, er worden een hoop advertenties geplaatst. Maar zeg eens eerlijk, heb je er dan nooit wat aan gehad?

Mijn lijfblad zal het nooit worden, de Flair. Ik behoor gelukkig niet (meer) tot de doelgroep. En ik dicht een magazine geen eigenschappen toe als ‘een gezellige en onmisbare vriendin’. Toch snuister ik af en toe rond op het virtuele variantje, bijvoorbeeld om mijn woordenschat uit te breiden.