Met eigen ogen heb ik in de trapkast kunnen zien hoe favoriet ons adres bij de muizenpopulatie is. Toch wil ik er nog niet aan; ik houd mijn huis altijd goed schoon. Daarom besluit ik de schuld voorlopig bij een ander te zoeken.

‘A dirty mind is a joy forever.’ Kent u die uitdrukking? Hij klopt niet! Ik kan sinds kort geen kaars meer zien zonder dat mijn ‘dirty mind’ er mee aan de haal gaat. Als u het nieuws een beetje gevolgd hebt zult u wel begrijpen waarom, maar ik heb daar last van.

Het is natuurlijk behoorlijk naïef om te denken dat muizen niet voorkomen in een uit beton opgetrokken nieuwbouwwijk. Maar dat is achteraf praten.Vroeger in Amsterdam waren we de beestjes gewend. Ze vraten zich brutaalweg door de houten plafonds bij je naar binnen. Met hele families tegelijk staken ze daar je witte berber over terwijl je nietsvermoedend tv zat te kijken. Muizen hoorden alleen bij een oude stad, dachten wij…

Ik heb een nichtje van 5 jaar. Haar naam is Juul. Ze is rondom fantastisch. Ergens tussen toen en nu heb ik mezelf in een ‘halen-brengen’ zwemles laten rommelen. Ik vond dat vroeger niet het hoogtepunt van moeder zijn.</p>

Net voordat ik de eerste slok neem, zie ik een kerel met een bruine beer in zijn handen. Ik zoek zijn begeleider, maar die is er niet.Ineens begint de beer te bewegen en oorverdovend te krijsen. Ongelooflijk, er zit een baby in de beer, ik zie het nu pas. Degene die de bewegende krijsende beer vasthoudt, roept Anne-Fleur.

Zeker drie keer per week wandel ik langs een raam waar ‘Puck Lou Mees’ is geboren. Geen idee hoe oud ze intussen is (dat ‘ze’ weet ik natuurlijk niet zeker, is ook van ondergeschikt belang), maar geboren blijft ze. Bovenal is ze gezegend met een prachtige namenvibe. Ik ken Puck Lou Mees niet, maar ze maakt me blij. Kan je zo hebben.

Als Alzheimerpatiënt doe ik er alles aan om gezond te leven in de overtuiging de achteruitgang te remmen. Mijn grootste hobby, hardlopen, zorgt ervoor dat ik lichamelijk fit ben. In mijn zucht naar het lopen van nóg een marathon, besluit ik voor het hoogst haalbare te gaan: Londen.

Nora is een 40 jarige vrouw die noodgedwongen haar geliefde baan in de zorg heeft op moeten geven, omdat haar gezondheidstoestand het niet meer toe liet. Ze krijgt op dit moment een uitkering. Nora heeft een zeldzame ziekte en door haar toestand zijn er veel schulden ontstaan en wordt de hulp haar maar moeizaam toegewezen.

Ik ben me toch een partij verstandig geweest deze week! Dat is gewoon opvallend te noemen. Jammer dat, wanneer ik denk aan verstandig zijn meteen ook het woord ‘saai’ in me op komt. Al ben ik altijd wel iemand geweest die de meeste beslissingen met mijn verstand neemt in plaats van met mijn gevoel. Maar ik denk niet per definitie dat ik heel erg saai ben.

De zwartepietendiscussie concentreert zich nog slechts om zijn kleur waarbij zelfs de roetvegen nog een schijnoplossing blijken. De benaming zwarte Piet zou dan nog steeds gebaseerd zijn op raciale stereotypes. Maar ik wil het eigenlijk helemaal niet hebben over de kleur van welke Piet dan ook. Ik wil het hebben over zijn roe, de zak en Halloween.

'Er bestaan geen feiten, alleen interpretaties,’ stelde Friedrich Nietzsche ooit en daaruit vormt men zich een mening. Een mening is dus niets anders dan de persoonlijke vertaling van je eigen interpretaties. En een mening moet je hebben, anders tel je niet mee. Al is het alleen maar om te laten weten tot welk kamp je behoort. Of beter nog, tot welk kamp je wilt behoren en wat je uit wilt stralen.

Het lijkt erop dat er al jaren een virus in ons land wondwaart, de lingua. De taalunie heeft besloten dat een bijvoeglijk naamwoord niet alleen maar iets zegt over het bijbehorend zelfstandig naamwoord, maar ook iets mee kan delen over iets anders.

Zelden heb ik zo'n intense week meegemaakt. In september was de uitvaart. Alles vooraf tot in detail door je uitgestippeld. Zoals mijn zus en ik jou als vader kennen. Mooie muziek, ontroerende en humoristische verhalen en verrassende anekdotes. Twee dagen later kreeg ik, jouw jongste dochter te horen dat ik een tumor heb.

Er zit een bromvlieg in mijn hoofd., ik noem hem Anthony. Het is een betrekkelijk rustig beest, maar hij vliegt soms van hot naar her. Het is echter niets vergeleken met de vele bromvliegen in de hoofden van met name onze jongeren.

Bijna zes jaar geleden om stipt 15:00 op de eerste maart schreef ik de woorden: "Marijke; Men zussie; Voor altijd in mijn hart!"

We zitten dit jaar namelijk met maximaal drie gasten rondom de kerstboom. Dat wordt dus kiezen. Wie ga je uitnodigen? Ga je kerst vieren met de kinderen, of wordt het toch die vermakelijke schoonfamilie?

De tijd van het jaar is weer aangebroken en mijn dochter zit in de fase dat ze met verstand niet meer gelooft maar stiekem met haar hart nog wel. Dus greep ik mijn kans: nog één keer een beetje twijfel zaaien.

Als je euthanasie wilt voor jezelf en je hiervoor een wilsbeschikking hebt gemaakt, wordt deze eigenlijk zelden gebruikt bij dementie. Omdat je zelf niet meer duidelijk kunt maken dat je dit nog steeds wil. De regie zou daarom elders moeten liggen, hoe moeilijk dat ook is.

Ik geef mijn kinderen pakjes drinken mee naar school. Dat is wat ik doe. Terwijl ik heus wel weet hoe slecht het is voor kinderen om drankjes met suiker te drinken, en dat ik dus praktisch gezien mijn kind eigenhandig vergiftig. En hoewel ik mij hier ook schuldig over kan voelen, doe ik het lekker toch.

Mijn opa is een simpele man: hij heeft niets uitgevonden, is niet bekend geworden, heeft niet veel geld verdiend en geen verre reizen gemaakt. Het zal hem allemaal worst wezen. Hij vindt andere zaken belangrijk.