<p>In maart 2022 ontdek ik, midden in de nacht, een enorme schijf in mijn borst. Het googlen stelt me gerust: bij borstkanker lees ik alleen verhalen over knobbeltjes. Nou, dit is geen knobbeltje, dit is een megaschijf. Opgelucht ga ik weer slapen maar voor de zekerheid maak ik de dag erna wel een afspraak bij de huisarts.</p>

Ik vind het zelf ook best raar. En het lijkt alleen maar erger te zijn geworden sinds ik zelf in het ziekenhuis lag; de wens om voor het slapen gaan nog snel even op tv te zien hoe anderen lijden.

Vroeger, toen deze ‘jongen’ een jongetje was, leerde je op de Lagere School nog over ‘inboorlingen’ en kannibalen (menseneters).<br /> Dat zou nu een leerkracht voor de rechter brengen, maar toen zag ik foto’s en tekeningen van mannen (meestal een zendelingen) met tropenhelm, in een grote hout gestookte kookpot zitten. Daaromheen dansten de feestende ‘inboorlingen’ in rieten rokjes op het ritme van een tamtam. Een kok, met een mensenbeentje in zijn haar, stond met een grote h

Duits was mijn favoriete vak op school. Of dat nou kwam door “Der Alte”, “Derrick” of “Tatort” of toch door die bijzonder prettig ogende leraar Duits. In de jaren 80 begon het, hoe dan ook, wat meer geoorloofd te zijn om Duits “leuk” te vinden.

Misschien kunt u zich het drama in Oss nog herinneren met de ‘Stint.’ Dat treinongeluk waarbij een aantal kinderen om het leven zijn gekomen en waarbij de Stint vrijwel direct werd aangemerkt als een slecht product. Het heeft te maken gehad met het hendel dat eruit zag als een handrem.

Vertel me… wie heeft de overgang uitgevonden? Wie heeft dit bedacht? Waarschijnlijk een man die een griepje had en zich zo ziek voelde dat ie wraak wilde nemen op zijn vrouw?</p>

Volgens een befaamd Astro-enteroloog, dr. Sara Mesilhy, mag een drol niet drijven. Nu heb ik sowieso altijd twijfels bij een titel die met ‘loog’ eindigt. Dat voedt volgens mij de schijn dat ze het met de waarheid niet zo nauw nemen. Wat was er mis met de maag-, darm- en leverarts?

Vroeg in de morgen hoor ik een app binnenkomen. Als ik deze open, zie ik dat de man van mijn vriendin die nacht is overleden. De laatste maanden had deze man ons al beziggehouden, omdat zijn gezondheid snel achteruit ging, maar zijn bourgondische karakter gecombineerd met een enorme wil om te leven zorgde ervoor dat hij steeds weer opknapte. Uiteindelijk kon zijn lijf niet meer en is hij overleden op een respectabele leeftijd van 83 jaar.

Laatst heb ik mijn laptop de hele nacht aan de stroom gelaten. Niet zo slim, want ik werd midden in de nacht wakker van het harde gebrom. Oververhit.

Als klein manneke dat nog maar net kon lopen, kwam hij naar mijn kindervoorstelling ‘Een reis naar de Oase.’ Vol ontzag keek hij naar de band waarna hij binnen een paar minuten had besloten dat het de gitaar was dat zijn aandacht verdiende. Complete adoratie straalde uit zijn ogen als de gitarist de snaren beroerde. Gelukkig hield hij ook nog wat aandacht over voor mijn liedjes en kon ik hem na de voorstelling tot een van mijn grootste fans rekenen.

Goed, lieve mensen, we kennen elkaar misschien al een beetje, dus ff met de billen bloot nu. Want ik lijk heel vriendelijk, lief, geïnteresseerd en accepteer een ieder zoals ie is en blablabla. Hou maar op. Van binnen ben ik namelijk arrogant en onuitstaanbaar. En jaloers. Dan weet je ’t even.

Ons meisje was als de dood. Voor onbekenden. En al helemaal voor de tandarts. De spanning is meteen voelbaar als hij de deur open doet. “Jullie zijn aan de beurt, kom maar binnen!”

‘Zeg maar vaker nee’, is wat mijn baas zei toen ik maar niet wist op te krabbelen na burn-out klachten. Zeg maar nee tegen onze Online Marketeer. Hij was weliswaar aangenomen om samen met mij het bedrijf op de kaart te zetten, maar beter zei ik nee.

Je kunt het bijna niet ontlopen. Op straat, op sociale media, in een tijdschrift en voornamelijk ook op televisie: Regenbogen. Ze zijn tegenwoordig overal en staan voor gelijkheid en diversiteit. Ook op scholen wordt de nodige aandacht hier aan besteed, wat vervolgens weer discussies met zich meebrengt. Sommigen lopen liever met een grote boog om een kleurrijke oversteekplek heen of durven niet van een regenboog-trap. Waarom?

Eens in de maand hoor je in het hele land gillende sirenes. Ook ik kijk naar mijn horloge en besef: het is de eerste maandag van de maand en het is 12 uur. De toeters en bellen van vroeger zijn vervangen door moderne hightech sirenes en we weten dan dat ze werken op het moment dat het er écht om gaat.

Buikloop. Dus. Klinkt als ziek zijn, maar dat ben ik niet. Dat word ik hier wel van. Ziek van de lauwe thee. Ziek van de slappe bouillonnetjes. Ziek van de droge beschuitjes met een onbeduidend laagje appelstroop. Ziek van de geprakte baan. En strontziek van het gebrek aan cafeïne. Elke voorzichtige poging tot koffiedrinken haalt mijn darmpjes namelijk acuut uit de sluimerstand en maakt een gehaast weerzien met de toiletpot en een déjà vu met bedorven caramel zeezout vla (ja

Dat was het dan. De enige restanten van de feestdagen die nog zichtbaar zijn, liggen op straat in de vorm van achtergelaten vuurwerkpijlen. Hier en daar liggen nog lege omhulsels en wat verbrand karton. De overgang van kerstavond tot de jaarwisseling is weer voorspoedig verlopen. Het is een vast ritueel waarbij je niet echt bewust bent van de dagen. Of het nu woensdag is of zaterdag, de dagen bestaan allemaal uit eten, spelletjes doen en vooral laat naar bed gaan.

Deze week ontving ik weer eens een periodieke afrekening van de lokale apotheek. Op zich niets nieuws; zo af en toe heb je wel eens een pilletje of een zalfje nodig en dan moet je er even langs.

‘Echt hoor, het is tijd om volwassen te worden,’ aldus mijn collega instructrice. Het is zaterdagochtend, aan de koffietafel bij de sportschool. Ik knik en lach er niet eens bij. Ben het verdomme roerend met haar eens, we zitten in hetzelfde schuitje. De jonge fitnessinstructeur tegenover ons, nog geeneens 30, kijkt niet op van zijn telefoon. Waarom zou hij ook, dit gesprek gaat hem boven de pet, hij is nog niet zover.

Tijdens een genealogische speurtocht kwam ik toevallig een document tegen dat een dramatisch bedrijfsongeval beschreef van een oude voorvader, de vader van mijn opa, die als daggelder bij een boer zijn kost probeerde te verdienen en uiteindelijk -weken erna- aan de gevolgen daarvan is overleden. Govert Gerijts heette hij.