Ik weet het niet… Laat ik het anders zeggen, ik geloof onmiddellijk dat er jongeren zijn die het de afgelopen twee jaar moeilijk hebben gehad. Het was een lastige tijd (overigens niet alleen voor jongeren) en daar zullen er ongetwijfeld veel van hen last van hebben gehad. Ik heb enorm te doen met de jongelui die geen sociaal netwerk hebben of geen prettige veilige thuissituatie. Maar om ze nou ‘de pech-generatie’ te noemen?

Apenpokken nu ook in Nederland! Ik Google meteen of je het tweemaal kunt krijgen. Als puppy van een jaar of 7 heb ik rondgelopen met apenpokken op de Antillen. Ik weet nog goed dat iedereen mij vermeed als …. de pokken. Mij hadden ze niet gevaccineerd tegen de pokken dus was het een gift van God dat ik de apenpokken kreeg.

Onlangs hoorde ik dat Youp ermee gaat stoppen. Het is alweer 25 jaar geleden dat onze wegen elkaar regelmatig kruisten. Blijkbaar woonden Youp en ik dicht bij elkaar in de buurt.Ik was een trouwe fan van zijn conferences. Jarenlang. Totdat het mis ging. Want tussen Youp en mij is het definitief uit.

Ik zie iedereen op zijn mobiel kijken tegenwoordig. Het valt me vooral op als ik aan het wandelen ben. Sneller is beter zeggen ze, ik ga liever langzamer.<br /> Nee, niet langzaam met de auto. Gewoon zonder auto. Wandelen. De benenwagen weer eens gebruiken. Mijn benen waren vastgeroest; linkerbeen de koppeling, rechterbeen het gas geven en de rem.

Kijk, hier hou ik dus niet zo van. De stamtafel in de sportschool is bezet, net wanneer ik aan mijn ochtend break toe ben. Er zitten nota bene bejaarden aan. Met koffie en koekjes. Vier stuks. Bejaarden.Bejaard als in ‘ouder dan 80’, als in ‘vrije tijd genoeg.’ Nou ben ik iemand met verdomd weinig vastomlijnde plannen, maar mijn ‘#metime momentje’ zie ik niet graag doorkruist.

De lente is begonnen en dit is niet alleen te merken aan de natuur maar ook aan iedereen om mij heen. Overal in de stad verzamelen mensen zich om zichtbaar samen te genieten van het licht, van de zon, van elkaar en ik word er pijnlijk mee geconfronteerd dat ik niet één van hen ben.

Net als andere menselijke vaten vol tegenstrijdigheden, ben ik altijd op zoek naar balans en rust in mijn hoofd. In dat kader raadde iemand mij de video talks van Tijn Touber aan. Spijker op z’n kop; Tijn is een innemende, opgeruimde en inspirerende man. Geen straf om naar te kijken en te luisteren. Zoek maar eens op, Tijn Touber.

Onlangs las ik een artikel over het boek ‘Roes,’ geschreven door Jeanneke Scholtens, een zogenoemd toekomstonderzoeker. In dat boek verkent zij het oerinstinct ‘genot.’ Genot houdt onze soort in stand en dan heeft ze het niet alleen over seks. Onze overlevingsdrang blijkt vooral te worden gevoed door het consumeren van allerlei soorten van genot.

“Als we met ogen open strelend de duizend kleuren verbeelden. Is het dan genoeg?” schreef ik tijdens de eerste keer dat ik in quarantaine zat, vijftien juli 2021. Wanneer is een mens tevreden? Wat heb ik nodig om het opgesloten zitten in een kamer dragelijk te maken. Dag in dag uit series kijken, scrabble spelen en je af en toe goed vervelen. Misschien is het een bedoening die we als mensen gewoon even uit moeten zitten.

Achteraf kijk je een koe in z’n kont, ofwel achteraf is het makkelijk oordelen. Mijn moeder zei dat altijd al zodra ik aangaf dat ik het anders had moeten doen dan dat ik gedaan had. Zij vervolgde dan met: Als je alles van tevoren weet, kun je met een dubbeltje de wereld rond (het was nog de tijd van de gulden).

Ik moet meer bewegen van de dokter, in de vorige column heb ik daar ook al over geschreven en is de aanschaf van een hond langsgekomen. Dat bleek geen oplossing, daarom ben ik lid geworden van een hardloopclubje en doe ik nu, met nog 9 knarren, oefeningen onder leiding van een coach. Ze heet Cora en lijkt een kruising tussen een Belgische dikbil en een staafmixer.

Ook wordt de aanvankelijke behoefte naar een dier maar al te vaak een last, waardoor het vervolgens retour wordt gezonden naar het asiel, wordt doorgespoeld in het toilet, of wordt vastgebonden aan een boom.

“Ik concurreer met niemand. Ik heb geen zin om het spel te spelen om beter te zijn dan wie dan ook. Ik probeer gewoon beter te zijn dan de persoon die ik gisteren was.” Deze quote van Jenny Perry, vrij vertaald uit het Engels, probeer ik dagelijks toe te passen in mijn carrière. Maar toegegeven, het loopbaan pad is noch rechtlijnig, noch duidelijk uitgestippeld. Eerder beweeglijk met de nodige uitschieters of opvliegers.

Als Alzheimerpatiënt doe ik er alles aan om gezond te leven in de overtuiging de achteruitgang te remmen. Mijn grootste hobby, hardlopen, zorgt ervoor dat ik lichamelijk fit ben. In mijn zucht naar het lopen van nóg een marathon, besluit ik voor het hoogst haalbare te gaan: Londen.

Nora is een 40 jarige vrouw die noodgedwongen haar geliefde baan in de zorg heeft op moeten geven, omdat haar gezondheidstoestand het niet meer toe liet. Ze krijgt op dit moment een uitkering. Nora heeft een zeldzame ziekte en door haar toestand zijn er veel schulden ontstaan en wordt de hulp haar maar moeizaam toegewezen.

Laatst werd ik tijdens de persconferentie over de coroneske grappenmakerij geconfronteerd met een term die ik nog niet eerder had gehoord: 2G. ‘Weet jij wat dat is?’ vraag ik aan mijn vrouw. ‘Geen gelul,’ zegt ze. Na wat langer geluisterd te hebben, bleek het te maken te hebben met de nieuwe maatregelen die werden afgekondigd.

Ik ben me toch een partij verstandig geweest deze week! Dat is gewoon opvallend te noemen. Jammer dat, wanneer ik denk aan verstandig zijn meteen ook het woord ‘saai’ in me op komt. Al ben ik altijd wel iemand geweest die de meeste beslissingen met mijn verstand neemt in plaats van met mijn gevoel. Maar ik denk niet per definitie dat ik heel erg saai ben.

Nu in het coronatijdperk sportscholen regelmatig dicht moeten om besmettingen te voorkomen vraag ik me af of die zogenaamde ‘scholen’ niet beter helemaal kunnen verdwijnen.

Enkele maanden geleden ging ik aan de slag bij Arvato en mocht ik de mooie producten van luxemerk Rituals in de juiste doosjes leggen. Ik had er zin in, was nieuwsgierig naar het werken in een fabriekshal en hoopte op een fijne werksfeer.Gezien de sfeer in het bedrijf, het hollen, de taal, de Bokito en de stroeve gang van zaken met uitzendbureaus heb ik vroegtijdig besloten Arvato-Rituals te verlaten. Ik haal het memory foam weer uit de verstrekte schoenen en ik ga verder met

Ik ben een denker, soms zelfs dag en nacht. heel vermoeiend met vlagen. Maar ja. Hoe doe je dat dan? Hoe laat je je gedachten los, hoe ga je aarden? Ik ging naar een een masseuse die ook voetreflexologie beheerst.