Met zonnig weer is het puik chillen bij het Parkpaviljoen. Op het zandstrandje aan de plas wemelt het van de spelende, rennende, kruipende, kirrende peuters en tot hun grote plezier rollen er ook de nodige jonge vaders door het zand. Papa’s die donderjagen met hun kinderen dat het een lieve lust is. Want dat is het. Een lieve lust, ook voor het oog van de buitenstaander.

Waar zou ik over schrijven? Als de wereld aan mijn voeten lag, iedereen mijn woorden aanbidden zou, ofwel mijn canvas blanco was en daarmee… totaal tevree<br /> met al dat er uit mijn pen vloeien zou…

Tot mijn grote schrik kwam ik er laatst achter dat ik eigenlijk al jaren een knipperlichtrelatie heb. En niet de eerste, nee volgens mij heb ik dit al eerder gehad. Nou eigenlijk weet ik het ook niet zo goed meer. Misschien heb ik het wel verdrongen. Zoiets kan namelijk nooit mijn eigen keuze geweest zijn.

Zondag, vriend en ik zijn buiten bezig. Hij met klussen aan het tuinameublement, ik met het schrijven van een stukje. Van dat laatste komt weinig terecht. Buurman van twee tuinen verderop is aan het donderjagen met één van zijn peuters. Geen idee wat ze precies doen, vast iets met kietelen ofzo, want de kleine schatert het uit. En ik gier dubbel zo hard mee, zo aanstekelijk dit. Baby’s en peuters, heerlijk.

Mijn dochter is van de kerstpolitie. Haar kerstversieringswet is er nog altijd niet officieel door, maar de regels zijn simpel. Kerstbomen en bijbehorende decoraties mogen slechts binnen een bepaald tijdvak ‘shinen’. Tussen 5 december (de verjaardag van de goedheiligman) en 13 januari (de verjaardag van de kerstpolitie zelf). Hierna of ervoor zijn kerst-gerelateerde versieringen, sfeer-technisch, onaanvaardbaar.

Toen ik jong was, dacht ik dat mijn ouders en grootouders geen seks meer hadden. Ik moest er ook niet aan denken dat dit wel zo was en hoe het er dan uit zou zien. Getver! Het kwam ook niet ter sprake aan de etenstafel of zo, en ondanks dat wij met z’n allen op een kleine zolderkamer sliepen, is mijn slaap nooit verstoord geweest door geluiden die op enige seksuele activiteiten wezen. Nu ik zelf een vader en opa ben, weet ik beter; het moet zich destijds ook allemaal in het g

Net als andere menselijke vaten vol tegenstrijdigheden, ben ik altijd op zoek naar balans en rust in mijn hoofd. In dat kader raadde iemand mij de video talks van Tijn Touber aan. Spijker op z’n kop; Tijn is een innemende, opgeruimde en inspirerende man. Geen straf om naar te kijken en te luisteren. Zoek maar eens op, Tijn Touber.

Tegenwoordig loopt iedereen er straal voorbij. Het is het enige schap dat rond 8 uur ’s avonds in de super nog vol ligt. Zacht melkerig vierkant witbrood. Het compacte, vochtige, kneedbare brood. Geen enkele weerstand als je er een hap van neemt. Nul ruggengraat. In de wijde omtrek geen vezel te bekennen. Memory foam voor de tanden. Het brood dat het verst af staat van brood en het dichtst in de buurt komt van comfort food. Het snoep onder de broden.

Honden vond ik altijd maar lastige beesten. Ik gaf altijd de voorkeur aan katten. Die hoef je niet schoon te maken; daar zorgen ze zelf wel voor.

Die verschrikkelijke Valentijnsdag komt er weer aan. We worden weer ongevraagd om de oren geslagen met ongrijpbare romantiek. Ik wapen me voor de aankomende storm.Ik ben je nog niet tegengekomen. Je lijkt me een soort zeldzame vis in de dating zee; koude bedoening, grijs, schuimend, duister met af en toe eens een kabbelende golf. Een verloren gewaande uitgeroeide soort, aangespoeld aan zee. De Noordzee dan in mijn geval.

Of we het nu willen toegeven of niet, het benoemen van het negatieve lijkt soms makkelijker dan te zoeken naar de positieve momenten in het leven. Met name in zware tijden. Maar toch, als we diep graven, zal er altijd wel een sprankje positiviteit ronddwalen. Ook in de meest donkere dagen. En laten we daar nu eens achter proberen te komen.

Ik ben me toch een partij verstandig geweest deze week! Dat is gewoon opvallend te noemen. Jammer dat, wanneer ik denk aan verstandig zijn meteen ook het woord ‘saai’ in me op komt. Al ben ik altijd wel iemand geweest die de meeste beslissingen met mijn verstand neemt in plaats van met mijn gevoel. Maar ik denk niet per definitie dat ik heel erg saai ben.

Heb je als mens, sociaal wezen, dan niet het recht om wat liefde en affectie (of noem het troost, whatever) te zoeken in andere comforting oorden. Vooral wanneer je deze levensbehoeftes hebt gemist in je op de klippen gelopen relatie.

Zelden heb ik zo'n intense week meegemaakt. In september was de uitvaart. Alles vooraf tot in detail door je uitgestippeld. Zoals mijn zus en ik jou als vader kennen. Mooie muziek, ontroerende en humoristische verhalen en verrassende anekdotes. Twee dagen later kreeg ik, jouw jongste dochter te horen dat ik een tumor heb.

Big data is hot op het moment. Alle data van over de hele wereld kan aan elkaar gekoppeld worden. En daar wordt dan een televisieprogramma van gemaakt. Je laat het Carlo Boszhard presenteren en het wordt geheid een kijkcijferhit.

Bijna zes jaar geleden om stipt 15:00 op de eerste maart schreef ik de woorden: "Marijke; Men zussie; Voor altijd in mijn hart!"

Mijn vriend laat me een fitnessprogramma zien. “Ik denk echt dat we het moeten doen,” zegt hij. Dat waait wel over, denk ik nog. Maar in januari is het toch zover: we schrijven ons allebei in.

Tot vandaag dacht ik dat ik wel eens verliefd was geweest. Ik heb écht vlinders gevoeld, ik ben ontzettend verdrietig geweest toen het niet bleek te werken. Maar waarom?

Als je euthanasie wilt voor jezelf en je hiervoor een wilsbeschikking hebt gemaakt, wordt deze eigenlijk zelden gebruikt bij dementie. Omdat je zelf niet meer duidelijk kunt maken dat je dit nog steeds wil. De regie zou daarom elders moeten liggen, hoe moeilijk dat ook is.

Anna en Lars. Gisteren waren ze allebei nog ­alleen. Vandaag zijn ze samen.