Zo gaandeweg mijn leven ben ik alvast een playlist aan het samenstellen voor mijn uitvaart. Goedenmorgen trouwens. En maak je vooral geen zorgen, ik ga mijn leuke facebook volgers geen zwaarmoedigheden in de maag splitsen. Nee joh, ben je gek, laten we het cool, chill en #lovemylife houden.

Wat zou jij kiezen: Satans poorten, of toch seks met Andries Knevel? Brigitte Kaandorp weet het in ieder geval kraakhelder te verwoorden: “Ik word liever in een UFO door een marsman meegenomen, dan dat ik Andries Knevel tot een hoogtepunt voel komen”. Uiteraard begeleid door lieflijk ukelelegetokkel.

Jaja, zeg maar eerlijk, lieve follower, je zat al met smart te wachten op een gepeperde decembercolumn van mijn kant hè. Even lekker herkenbaar andermans kerststress en die jaarlijkse ‘hij staat’ kiekjes van oersuffe kerstbomen afzeiken. Dat vind je leuk hè? Geeft niet, ik eigenlijk ook wel. Maar het is tegelijk wel wat te makkelijk…. Goed, zelf ben ik te lui om zo’n ding te kopen, naar huis te slepen, stevig neer te zetten, op te tuigen, te onderhouden, extra te stofzuigen e

Het weekend is om te vergeten. Je eventuele kutweek vergeten, even vergeten dat het leven af en toe tegenvalt, een poosje vergeten dat er zomaar bosjes doden vallen. Ff lekker vergeten, in een café vol leuke mensen met soortgelijke plannen.

Even kort door de bocht…In principe vindt iedereen mij leuk. Heeft te maken met mijn aangeboren neiging om de medemens te pleasen tot ik er bij neerval. Af en toe letterlijk. En da’s niet goed hè?

Als je een Engelsman hoort zeggen: ‘Sticks and stones,’ dan bedoelt hij dat fysiek geweld hem wel kan schaden, maar woorden niet. Het vervolg, dat meestal wordt weggelaten, omdat men ervan uitgaat dat het alom bekend is, gaat als volgt: ‘But words can never hurt me’. Dat tweede deel had ik vast al eens gehoord, maar waarschijnlijk verkeerd verstaan of vanuit mijn persoonlijke ervaring anders geïnterpreteerd.

Er worden allemaal spullen naar binnen gedragen, andere kleren worden aangedaan, er worden materialen schoongemaakt. Het echte werk moet nog beginnen, maar de mensen hebben het nu al warm. De spanning was bij mij in ieder geval vooraf al voelbaar en stijgt en daalt bij vlagen. Het ‘hoofd’ vraagt om muziek, zodat hij zich misschien beter kan focussen.

Als klein manneke dat nog maar net kon lopen, kwam hij naar mijn kindervoorstelling ‘Een reis naar de Oase.’ Vol ontzag keek hij naar de band waarna hij binnen een paar minuten had besloten dat het de gitaar was dat zijn aandacht verdiende. Complete adoratie straalde uit zijn ogen als de gitarist de snaren beroerde. Gelukkig hield hij ook nog wat aandacht over voor mijn liedjes en kon ik hem na de voorstelling tot een van mijn grootste fans rekenen.

“Je denkt toch zeker niet dat ik € 520,- ga betalen?” sputterde ik. “Daar kunnen ze in Kiev drie maanden van eten!” Hij wilde naar het Songfestival. Het Eurovisie Songfestival. Ik zag mezelf al lopen als Songfestivalgekkie met vlaggetje, indianentooi en geschminkte wangen.

‘Niemand in de stad’ van De Dijk: ‘Een nummer waar je met half gesloten ogen lekker tegenaan kunt leunen terwijl je in gedachten door de stille nacht van de stad slentert’, aldus Pascal van Blöf op Radio 2. Mooi verwoord. Voel meteen de grote stadsromantiek.

Daar sta je dan. In de stromende regen op een overvol perron. Er wordt al tijden bezuinigd op het openbaar vervoer. Personeelstekort. Verschillende treinen vallen uit, en de treinen die wel rijden zijn overvol. Zeker geen pretje, dat geprop en gestoei om een stoel, maar ach, het brengt je van A naar B. en als je dan eindelijk een plek bemachtigd hebt, valt het allemaal best wel mee, toch?

Dansen ja. Met vriendlief. Rock ’n roll dansen, of salsa desnoods. Dit breng ik al jaren voorzichtig onder de aandacht en kan immer op een honende ontvangst rekenen: ‘Ik ben niet zo’n metromannetje met soepele heupjes.’ Kansloos.

Had van de week mijn moeder aan de telefoon die me herinnerde aan het aanstaande dorpsfeest. Goeie reminder, want dat weekend ga ik zeker blokken in m’n agenda. Ben niet vies van een tentfeestje met een hoog ‘bier en tieten’- gehalte. Al is dat niet het enige waar een dorpsfeest om draait hè.

Tja, daar zit ik dan in een klein kamertje van de het plaatselijke CBR. Ik heb net de jaarlijkse test gedaan, die dramatisch is verlopen. Ik heb er wel rekening mee gehouden, maar als het eenmaal over en uit is, dan besef je dat je weer iets kwijt bent. Ik word even emotioneel tijdens het gesprek, en wil zo snel mogelijk weg.

Guilty pleasures, iedereen heeft ze en om de schande gelijk maar in de groep te gooien: Witte chocola is er één van mij. Gek op, lust er wel mousse van. Zelfgemaakt. Met voor de zekerheid wat extra slagroom en voor de representatieve goodwill wat stukjes aardbei of zoiets, maar in wezen is het gewoon schaamteloos zwelgen in een zoete, vette smurrie. Yummie met hoofdletters en ik weiger me schuldig te voelen. Het leven mag af en toe heus wel een klein feestje zijn.

Het is een druilerige dag. Er zijn allerlei klusjes die ik zou kunnen aanpakken, maar mijn steeds minder wordende gemoedstoestand geeft aan dat het niet gaat gebeuren. De dag vordert traag. Ik kan nog maar één ding doen om hieruit te komen.

Ik heb iets met bellen. De dingdong buitendeur bel, de gong, kerkklokken, klankschalen en de koebel om maar een aantal te noemen. Tijdens de muziekles vroeger op school vond ik de triangel een sneu instrument. Als we gezamenlijk moesten musiceren tijdens de muziekles dan hoopte ik altijd vurig dat de triangel bij het uitdelen van de instrumenten aan mij voorbij mocht gaan. Nu jaren later wil ik hierbij officieel mijn spijt betuigen en excuses aanbieden aan de triangel.

Iedereen heeft een andere manier van omgaan met het virus. De één pakt zijn oude, verwaarloosde hobby weer op en de ander gaat breien. Maar wat vaak weg wordt gezet als bijzaak is muziek.

Het legendarische muzieknummer Kejje Nagaan werd in 1966 uitgebracht door de Nederlandstalig popgroep Het. Kent u het nummer niet, dan zult u vermoedelijk niet begrijpen wat ik er zo geweldig aan vind. Mocht u het nummer wél kennen, dan zult u het al helemaal niet begrijpen.