Kijk, hier hou ik dus niet zo van. De stamtafel in de sportschool is bezet, net wanneer ik aan mijn ochtend break toe ben. Er zitten nota bene bejaarden aan. Met koffie en koekjes. Vier stuks. Bejaarden.Bejaard als in ‘ouder dan 80’, als in ‘vrije tijd genoeg.’ Nou ben ik iemand met verdomd weinig vastomlijnde plannen, maar mijn ‘#metime momentje’ zie ik niet graag doorkruist.

U zult het niet geloven, maar nog niet zo lang geleden wist ik niet wat een dickpic was. Het ging langs me heen als iets lulligs wat weer zo nodig met een Engelse term moest worden aangeduid; zoiets als awkward of cool. Aanvankelijk voelde ik wel dat het iets met het mannelijk geslacht te maken had, zo wereldvreemd ben ik nu ook weer niet, maar dat ik zo dichtbij zat met ‘iets lulligs,’ was een verrassing.

En opeens wordt de wereld, en dan vooral de vrouwenwereld overspoeld met foto’s van het mannelijke geslachtsdeel. Mogelijk was dat al langer het geval, maar als onwetende 69- jarige man had ik tot een week of twee geleden nog nooit van het woord dickpic gehoord. Ik wist ook niet hoe je dat woord moest spellen en ben er nu achter dat het niets met het woord dik en ook niets met het woord pik te maken heeft.

Helaas hebben we er vaker mee te maken dan we denken. Of meer dan we wellicht toe willen geven. En misschien maken we ons er zelf ook wel eens schuldig aan, bewust of onbewust. Body shaming wordt op verschillende manieren geuit. Terwijl de een openlijk kritiek geeft over iemands lichaam, doet de ander dit achter de rug om.

Eigenlijk vind ik dat er een verschil gemaakt moet worden tussen een column en een inktzwam. Want laten we wel zijn, veel columns verdienen niet veel meer dan het predicaat zuur gezwam dat met inkt op papier is gezet. Alleen op internet dan niet, omdat het digitaal is, maar daar gaat het nu even niet om. Ik wil mezelf daarbij zeker niet vrijpleiten; als ik mijn eigen werk nalees, denk ik soms ook dat ik bij het schrijven ervan de lucht van azijn in de neus moet hebben gehad.

Achteraf kijk je een koe in z’n kont, ofwel achteraf is het makkelijk oordelen. Mijn moeder zei dat altijd al zodra ik aangaf dat ik het anders had moeten doen dan dat ik gedaan had. Zij vervolgde dan met: Als je alles van tevoren weet, kun je met een dubbeltje de wereld rond (het was nog de tijd van de gulden).

Ik ben me toch een partij verstandig geweest deze week! Dat is gewoon opvallend te noemen. Jammer dat, wanneer ik denk aan verstandig zijn meteen ook het woord ‘saai’ in me op komt. Al ben ik altijd wel iemand geweest die de meeste beslissingen met mijn verstand neemt in plaats van met mijn gevoel. Maar ik denk niet per definitie dat ik heel erg saai ben.

Ik ben een denker, soms zelfs dag en nacht. heel vermoeiend met vlagen. Maar ja. Hoe doe je dat dan? Hoe laat je je gedachten los, hoe ga je aarden? Ik ging naar een een masseuse die ook voetreflexologie beheerst.

Heb je als mens, sociaal wezen, dan niet het recht om wat liefde en affectie (of noem het troost, whatever) te zoeken in andere comforting oorden. Vooral wanneer je deze levensbehoeftes hebt gemist in je op de klippen gelopen relatie.

Er zit een bromvlieg in mijn hoofd., ik noem hem Anthony. Het is een betrekkelijk rustig beest, maar hij vliegt soms van hot naar her. Het is echter niets vergeleken met de vele bromvliegen in de hoofden van met name onze jongeren.

Mijn vriend laat me een fitnessprogramma zien. “Ik denk echt dat we het moeten doen,” zegt hij. Dat waait wel over, denk ik nog. Maar in januari is het toch zover: we schrijven ons allebei in.

Volgens de Amerikaanse psycholoog Abraham Maslow kent de mens een rangschikking van vijf universele behoeften, welke hij vormgeeft in een piramide. Amper tachtig jaar na verschijning zijn er serieuze aanwijzingen die duiden op fundamentele onjuistheden in deze behoeftentheorie.

Ja, er worden een hoop advertenties geplaatst. Maar zeg eens eerlijk, heb je er dan nooit wat aan gehad?

Bij Google en Facebook denken ze mij te kennen. Ze voeren elke kruimel informatie die ik op het internet achterlaat aan hun algoritmes. Zo kunnen ze mij gepersonaliseerde reclame dwangvoederen.

Nutteloos gezwets, ik word er moe van. Mijn moeder zei altijd: "als je niets nuttigs te melden hebt, zeg dan maar niets."