Stuitte van de week op een oude conference van Theo Maassen. Een meer dan redelijk alternatief nu ik de komiek van mijn voorkeur even moet vermijden (zie mijn meest recente schrijfsel). Ik sloeg vooral aan op het fragment waarin Theo meldt alleen nog vreemd te gaan met vrouwen die dezelfde haarkleur hebben als zijn vriendin. ‘Anders kan ik elke keer het hele huis weer stofzuigen.’ Hoe kom je er op.

Keuzestress heb je. Ernstig. Je wil je interieur weer eens opleuken, dat is immers al weer zéker twee jaar hetzelfde. Maar in welke kleur? Bij de bouwmarkt hebben ze zo’n prachtige kast vol met kleurstaaltjes. Je wordt er gewoon hebberig van. Prachtige namen hebben ze ook, Sweet Embrace, Airy Foliage, Singing Sand, je zou ze alleen daarom al op je muur willen smeren.

Jongere mensen kunnen het zich waarschijnlijk niet voorstellen, maar in de tijd dat ‘ik’ jong was, konden we niet twitteren, chatten, berichtjes op Facebook of TikTok zetten of bekijken. Het nieuws kon je hooguit ‘s avonds op de televisie zien en wilde je iets ingewikkelds weten, dan pakte je een encyclopedie. Fake-news kenden we niet, want wat in de encyclopedie stond, klopte gewoon altijd. Tenminste, zo werd ons verteld!

Gapend met een bord op schoot probeer ik het staartje van mijn weekend voor de teevee door te brengen, maar ik haak af na de voetbal. Tuurlijk, er is een grote doelgroep die dat educatieve boerderijgedoe van Yvon J. en haar discipelen prima kan verstouwen, ik hoor daar niet bij. Ga wel ff een stukkie tikken ofzo. Dat tomeloze gekir van voornoemde Yvon trek ik overigens ook niet zo goed, dus ik zet de teevee vast zachter. Ah, reclame, van Lidl en de huishoudelijke apparaten va

Iedereen sluit ‘s avonds toch de deuren van de woning af? Ik in ieder geval wel, want ik wil niet dat een inbreker toevallig mijn stulpje als werkterrein uitkiest om eens te zien of er wat te halen valt.<br /> Nu valt dat bij mij thuis nogal tegen, contant geld is iets van het vorige decennium en helaas, ook juwelen hadden en hebben we niet binnen onze familie. Mijn meest waardevolle ligt ’s nachts naast mij en ik denk dat zij mij wel even aanstoot als er iemand naast ons bed

Een olifantengeheugen vol ballast heeft consequenties. Regelmatig lig ik zomaar ineens in een deuk om iets volstrekt onbenulligs waar verder niemand een actieve herinnering aan heeft.

Goed, ik ben dus moe. Tering tyfus doodmoe, naar de klote, opperdepop. Niet vanwege een driedaags festival inclusief slopende kampeerpret. Was het maar zo’n feest. Neen, hier is sprake van een sluipmoordende, zorgvuldig opgebouwde oververmoeidheid, waarvan je achteraf al zo’n zes weken dacht dat het na een weekendje bijslapen wel weer over zou zijn. Juistem, dream on.

Zondag, vriend en ik zijn buiten bezig. Hij met klussen aan het tuinameublement, ik met het schrijven van een stukje. Van dat laatste komt weinig terecht. Buurman van twee tuinen verderop is aan het donderjagen met één van zijn peuters. Geen idee wat ze precies doen, vast iets met kietelen ofzo, want de kleine schatert het uit. En ik gier dubbel zo hard mee, zo aanstekelijk dit. Baby’s en peuters, heerlijk.

Mijn hele leven roep ik al dat ik voor de duvel nog niet bang ben. Ik durf alles! Maar da’s niet waar. Ik wás voor de duvel nog niet bang. Ik durfde alles…

Mijn dochter is van de kerstpolitie. Haar kerstversieringswet is er nog altijd niet officieel door, maar de regels zijn simpel. Kerstbomen en bijbehorende decoraties mogen slechts binnen een bepaald tijdvak ‘shinen’. Tussen 5 december (de verjaardag van de goedheiligman) en 13 januari (de verjaardag van de kerstpolitie zelf). Hierna of ervoor zijn kerst-gerelateerde versieringen, sfeer-technisch, onaanvaardbaar.

Honden vond ik altijd maar lastige beesten. Ik gaf altijd de voorkeur aan katten. Die hoef je niet schoon te maken; daar zorgen ze zelf wel voor.

“Als we met ogen open strelend de duizend kleuren verbeelden. Is het dan genoeg?” schreef ik tijdens de eerste keer dat ik in quarantaine zat, vijftien juli 2021. Wanneer is een mens tevreden? Wat heb ik nodig om het opgesloten zitten in een kamer dragelijk te maken. Dag in dag uit series kijken, scrabble spelen en je af en toe goed vervelen. Misschien is het een bedoening die we als mensen gewoon even uit moeten zitten.

Sociaaleconomisch hoor ik er helemaal bij, nu ik woon in een hippe loft op een mooie locatie. Hoe komt het dat ik mij dan toch meer identificeer met de mensen die mij een abonnement willen aansmeren of voor me willen schilderen of laminaat leggen, in plaats van met mijn buren: allemaal jonge (vriendelijke!) mensen met een goed betaalde baan?

Ge staart met uw verdwaasde ogen naar de cursus die voor uw neus ligt en ge beseft dat ge al een halfuur niet meer echt aan het lezen zijt. Maar, ach wat boeit het ook, het merendeel van ons is al vergeten wat studeren inhoudt. En uit pure verveling begint ge maar naar het nieuws te kijken. Maar dan begint u zich nog meer te ergeren, over dat stukje rioollectuur dat men tegenwoordig journalistiek noemt.

We zitten dit jaar namelijk met maximaal drie gasten rondom de kerstboom. Dat wordt dus kiezen. Wie ga je uitnodigen? Ga je kerst vieren met de kinderen, of wordt het toch die vermakelijke schoonfamilie?

Anna en Lars. Gisteren waren ze allebei nog ­alleen. Vandaag zijn ze samen.

De ochtend start ongelooflijk chaotisch en veel vertrouwen in een productieve werkdag heeft Amber niet. En dan, uit het niets, blijkt de start van de dag het onderwerp van de strijd om de creativiteit.

Nergens kan ik een stappenplan vinden. Waar doe ik goed aan? Wanneer is de tijd rijp genoeg? Hoe bereid ik je voor op deze nieuwe stap in jouw leven? In het leven van ons samen.

Ria past op de kat van haar buurman. Als hij op een dag wegloopt en ze hem zoekt, komt ze in contact met buurvrouw Anne. En dat levert meer op dan je denkt!

Sommige mensen zijn er goed in, ruzie maken. Waar hebben ze dat geleerd? Oefening baart kunst waarschijnlijk. Maar ik kan het dus niet.