In de afgelopen paar dagen heb ik de term ‘column’ ontdekt. Ik snap niet zo goed wat dit inhoudt. Dat komt mede door het feit dat ik niet veel eigen initiatief toon op het vlak van lezen. Dus ik heb het woord ooit gehoord, ik kende het woord niet maar mijn conclusie was meteen: ik snap het niet.

Tijdens een uitvaart vliegen de superlatieven je vaak om de oren. Eigenlijk is het één grote commercial die ervoor lijkt te moeten zorgen dat de overledene een eersterangs plekje in de hemel krijgt. Er worden flink wat tranen weggepinkt, want er is opnieuw een supermens gestorven. En altijd (veel) te vroeg!

‘Is jouw vrouw ook zo droog?’ werd mij door een goede vriend als een slag bij heldere hemel gevraagd. ‘Ach ze kan soms wel leuk uit de hoek komen, maar een groot podium zit er volgens mij niet in,’ reageerde ik. ‘Nee lichamelijk bedoel ik,’ zei mijn vriend‘. ‘Oow daar heeft ze tal van vochtinbrengende zalfjes voor waar ze zich elke ochtend en avond volledig mee insmeert, dat moet dan even intrekken en dan trekt het weer allemaal strak, althans dat denkt ze,’ reageerde ik verd

Het weekend is om te vergeten. Je eventuele kutweek vergeten, even vergeten dat het leven af en toe tegenvalt, een poosje vergeten dat er zomaar bosjes doden vallen. Ff lekker vergeten, in een café vol leuke mensen met soortgelijke plannen.

Een voormalig collega van mij was kleurenblind en volgens hem zag alles er min of meer blauw uit. Omdat hij met die aandoening was geboren, hebben we dat natuurlijk nooit met zekerheid kunnen bepalen. Wie weet zag hij alles wel door een roze bril en dacht hij alleen maar dat het blauw was. Het klinkt vast als een vreselijk probleem maar over het algemeen had hij, noch de anderen daar veel last van. Tot hij op een dag vroeg of ik iets voor hem wilde halen

Tuurlijk, een ex is niet voor niks een ex. Maar op een bepaalde manier ben ik dol op mijn exen. Ik kan altijd bij ze terecht, ze vinden namelijk niks raar. Zelfs mij niet.<br /> Met name die ene gekke ex en ik hebben dat soms. Dan is het weer zover. Wat is dan weer zover? En hoever is dat dan? Dat weten wij ook niet precies, maar we snappen elkaar.

Keek op Tweede Kerstdag een oude show van Daniël Arends terug. Kon er nog even hard om bulderen als toen ik ‘m destijds in het theater zag. Geniaal geestig, ondanks die ene bloedserieuze quote: ‘Je hebt hooguit vijf echte vrienden. En als er eentje dood moet, weet je welke.’ Twee waarheden als koeien achter elkaar. De zaal viel heel even stil en ik durfde niet naar rechts te kijken. Want daar zat ze namelijk, mijn ‘nummer vijf.’

De gierige medemens, een terechte bron van irritatie en tegelijk lekker voer voor tijddodende lijstjes op Facebook. Een lullig Tikkie voor een patatje, van iemand die je net de hele dag hebt geholpen met verhuizen of de ontnuchterende domper van het delen van rekening, omdat één van je collega’s ineens een zure jankbal blijkt van het kaliber ‘ja maar ik heb alleen maar water gedronken en niet van het stokbrood gegeten.’

Lieve Facebookvriend of -kennis. Waarschijnlijk ben ik blij met je. Ik vind je leuk, aardig of op z’n minst sympathiek, maar één ding hoef ik niet te zien. Een foto van je kerstboom..

Door mijn werk in de zorg en als rouwbegeleider weet ik prima troost te bieden aan degene die gaat sterven, maar ook aan hen die achter blijven als hun dierbare overleden is. Mijn empathie is altijd oprecht, mijn woorden worden zorgvuldig gekozen, mijn zwijgen eveneens. En toch…als het je dan zelf overkomt…Op 3 september 2022 moest ik afscheid nemen van mijn allerbeste vriend. Mijn maatje, mijn alles, mijn Hugo. En ik ben ontroostbaar. Dit ‘stukkie’ wordt een eerbetoon aan he

Pakkende titel hè, smeerlap! Geeft niet hoor, leuk dat je er bent. Tijdens een avondwandeling door de Malagese branding zie ik in de nabije verte een jong stelletje wat klooien. Een stoer verhaal in wording. Ach, wie is er niet volwassen mee geworden…

Op de uitnodiging van een vriendin staat: ‘Trek warme kleding en wandelschoenen aan en tref mij achter de warme chocolademelk bij restaurant de Bootsman’. Heerlijk, zo’n alternatief voor een zitverjaardag in de kring.

Een olifantengeheugen vol ballast heeft consequenties. Regelmatig lig ik zomaar ineens in een deuk om iets volstrekt onbenulligs waar verder niemand een actieve herinnering aan heeft.

Goed, wij hadden dus quality time afgesproken, vriend en ik. En zo belandden wij op zaterdagmiddag op ons lievelingsterras. Relaxte tent, relaxte locatie, relaxt personeel, relaxte stoelen en relaxte klanten.

Terwijl mijn vrienden in de mensenmassa verdwijnen op weg naar de eindeloze rij voor de Dixi’s, zoek ik een goed plekje om even op ze te wachten.Recht voor me verschijnt een lang, kaal, droog boompje. Wat een lelijk boompje. Perfect plekje dus. “Ik wacht hier bij dit lelijke boompje!” roep ik. Nog net zie ik een duimpje mijn kreet goedkeurend bevestigen en dan zijn ze verdwenen.

Heerlijk, we kunnen gaan opruimen! De kerstboom nog even laten staan? Nee, dank je, ik ben er echt klaar mee. Zo snel mogelijk naar het plantsoen, waar de bomen worden verzameld; we zijn één van de eersten. Irene snapt het wel en sputtert niet tegen. Te veel prikkels.

Net als andere menselijke vaten vol tegenstrijdigheden, ben ik altijd op zoek naar balans en rust in mijn hoofd. In dat kader raadde iemand mij de video talks van Tijn Touber aan. Spijker op z’n kop; Tijn is een innemende, opgeruimde en inspirerende man. Geen straf om naar te kijken en te luisteren. Zoek maar eens op, Tijn Touber.

‘Je mag ‘m hebben als je ‘m leuk vindt.’ Susan is een gulle meid, dat wist ik al. Overgeschoten kadootjes of eventuele miskopen geeft ze makkelijk weg. Een pak speltmeel (‘gebruik ik niet’), een fles Zwitsal (‘zijn de kids allergisch voor’) of een tegoedbon van de bloemenwinkel (‘die katten gooien hier toch maar alle planten omver’). Susan maakt liever iemand blij dan dat ze alles bewaart ‘voor het geval, je weet maar nooit.’

Een poosje terug zat ik alleen op mijn kamer. Het was een grimmige nacht en ik betrapte mijzelf erop dat de grimmige sfeer van de nacht zijn tol ook van mijn gedachten had genomen. Ik was niet per definitie aan het doemdenken maar er ontstonden ook geen dubbele regenbogen in mijn hersenkamer. Ik bezon diep over situaties die die dag plaats hadden gevonden en kwam erachter dat ik een sukkel was.

Ria past op de kat van haar buurman. Als hij op een dag wegloopt en ze hem zoekt, komt ze in contact met buurvrouw Anne. En dat levert meer op dan je denkt!