Tegen twaalven is het weer een kakefonische drukte bij de broodjesafdeling van de Jumbo. Tuurlijk, de scholen zijn begonnen, dus het jongvolk mag zich bij wijze van lunch weer tegoed doen aan vezelarme ham/kaas croissants en andere onduidelijke vetophopingen die in de verste verte niet terug te vinden zijn in de stamboom van het geslacht brood.

Het weekend uitpilsen in het zondagavondzonnetje op een terrasje in de stad, pal naast drie heren van middelbare leeftijd, die het luidkeels naar de zin hebben. De ene bulderende lachstuip na de andere, heb je mij te pakken. Slap ouwehoeren volgens grootmoeders recept: Elke passant van commentaar voorzien.

Goed, koffie- en voedertijd in the gym. De jongedame aan tafel kijkt op van haar trainingsschema. En ik ben de beroerdste niet als het gaat om een belangeloos potje chit chatten. Die melding moet ik toch es van mijn voorhoofd vegen, maar voor nu ben ik te laat; onze blikken hebben elkaar al vriendelijk glimlachend ontmoet.

Het was die smeuïge anekdote aan de biertafel die me inspireerde: ’…..Goed, toen zij dus ontdekte dat ie haar voor de tweede keer had bedrogen, gaf ze ‘m een pets in z’n gezicht en liep ze weg…’<br /> Als beelddenker zit ik dan meteen in een Amerikaanse sitcom. Zie ik de heldin in kwestie zich met een welverdiende attitude wegdraaien van haar cheater en kalm heupwiegend uit beeld verdwijnen. Onder luid applaus en vrouwelijk gejoel. Go girl!

Comedy Central gebruik ik alleen om herhalingen van al honderd keer herhaalde afleveringen van Friends nog es te herhalen. Net als velen krijg ik maar moeilijk genoeg van deze iconische serie en dat komt vooral door de geniale cast, acteurs die stuk voor stuk dondersgoed zijn in hun werk. Kun je niet van elk succesproduct zeggen…

Nou is er dus één beroemdheid die ik graag door een roze bril beoordeel (voor wie mij nog niet kent, dat is voetballer Hakim Z.). Het liefst een zuurstokroze. Volgens sommigen Facebookvrienden tot vervelens toe en dat snap ik hoor. Anderzijds vind ik ook wel es iets van jouw ongeloofwaardige ‘love my life/happy together/kijk es hoe geweldig mijn kinderen zijn’- berichtgeving op de Socials. En ik vind je nog steeds aardig.

Ja hoor, heb ik weer! Gillend gek van mijn zoveelste slaande ruzie met een weigerachtig Viaplay zit ik tot aan de nok toe getergd op mijn toetsenbord te rammen. ‘Stelletje kutcriminelen, ik wil gewoon een potje voetbal terugkijken, zo ingewikkeld kan dat niet zijn toch?! Dat is waar ik jullie 16 euri per maand voor dok, remember?!'

Gekut altijd, bij die kleine Jumbo aan de Assendorperstraat. Nu kan ik opeens de potjes tuinkruidenbouillon niet vinden. Waarom niet gewoon bij de afdeling bouillon, naast de blokjes en de soepjes? ‘Misschien moet u even bij de Jumbo aan de Veemarkt kijken?’ Het vakkenvulmeisje lacht er niet eens bij. Laat maar zitten, ik verkruimel thuis wel een blokje, als het zo moet…

Gapend met een bord op schoot probeer ik het staartje van mijn weekend voor de teevee door te brengen, maar ik haak af na de voetbal. Tuurlijk, er is een grote doelgroep die dat educatieve boerderijgedoe van Yvon J. en haar discipelen prima kan verstouwen, ik hoor daar niet bij. Ga wel ff een stukkie tikken ofzo. Dat tomeloze gekir van voornoemde Yvon trek ik overigens ook niet zo goed, dus ik zet de teevee vast zachter. Ah, reclame, van Lidl en de huishoudelijke apparaten va

Oh jongens, ik kan af en toe zo lekker ongegeneerd tevreden zijn met mezelf. Nu ook weer, met bedenkelijke guilty pleasures op m’n oortjes, in de tuin, in de zon, geef ik me over aan een moment van pure eigengeilerij.

Goed, ik had al eens verteld over mijn fan. Wat heet, in geuren en kleuren zelfs. Man man man, wat was ik overtuigd van mezelf en mijn status. Ik was tenslotte iemands ‘reason to live.’ Althans, dat dacht ik. Mijn hart is namelijk wel een beetje gebroken nu...

Onderweg naar één van mijn werkplekken maak ik de milde inschattingsfout dat ik iets te vroeg voorsorteer, waardoor ik een klein stukje op de stoep kom te rijden. Met mijn fiets. Twee wandelende tegenliggers zien zich daardoor genoodzaakt om even achter elkaar ipv naast elkaar te gaan lopen. Dit gaat niet geheel van harte. ‘Ga op de weg fietsen, vieze trut!’, aldus de mannelijke helft van het duo.

Goed, lieve mensen, we kennen elkaar misschien al een beetje, dus ff met de billen bloot nu. Want ik lijk heel vriendelijk, lief, geïnteresseerd en accepteer een ieder zoals ie is en blablabla. Hou maar op. Van binnen ben ik namelijk arrogant en onuitstaanbaar. En jaloers. Dan weet je ’t even.

Soms laat ik me het hoofd op hol brengen. Door een theezakje van Pickwick dat een surrealistische kwesties aankaart: ‘Als welk dier zou je willen terugkeren op aarde?’<br /> Wat is dat voor een vraag joh. Gewoon als zoogdier. Als mens, om precies te zijn. Als profvoetballer of popmuzikant, nog preciezer. Durf te dromen, kost niks.

Keek op Tweede Kerstdag een oude show van Daniël Arends terug. Kon er nog even hard om bulderen als toen ik ‘m destijds in het theater zag. Geniaal geestig, ondanks die ene bloedserieuze quote: ‘Je hebt hooguit vijf echte vrienden. En als er eentje dood moet, weet je welke.’ Twee waarheden als koeien achter elkaar. De zaal viel heel even stil en ik durfde niet naar rechts te kijken. Want daar zat ze namelijk, mijn ‘nummer vijf.’

De gierige medemens, een terechte bron van irritatie en tegelijk lekker voer voor tijddodende lijstjes op Facebook. Een lullig Tikkie voor een patatje, van iemand die je net de hele dag hebt geholpen met verhuizen of de ontnuchterende domper van het delen van rekening, omdat één van je collega’s ineens een zure jankbal blijkt van het kaliber ‘ja maar ik heb alleen maar water gedronken en niet van het stokbrood gegeten.’

‘Niemand in de stad’ van De Dijk: ‘Een nummer waar je met half gesloten ogen lekker tegenaan kunt leunen terwijl je in gedachten door de stille nacht van de stad slentert’, aldus Pascal van Blöf op Radio 2. Mooi verwoord. Voel meteen de grote stadsromantiek.

Buikloop. Dus. Klinkt als ziek zijn, maar dat ben ik niet. Dat word ik hier wel van. Ziek van de lauwe thee. Ziek van de slappe bouillonnetjes. Ziek van de droge beschuitjes met een onbeduidend laagje appelstroop. Ziek van de geprakte baan. En strontziek van het gebrek aan cafeïne. Elke voorzichtige poging tot koffiedrinken haalt mijn darmpjes namelijk acuut uit de sluimerstand en maakt een gehaast weerzien met de toiletpot en een déjà vu met bedorven caramel zeezout vla (ja

Goeie koffie verkoopt zichzelf. Dus dat een sterk koffiemerk de slogan ’Met wie zou jij weer es een koffietje willen doen?’ de wereld in slingert, schiet wat mij betreft z’n doel net zo hard voorbij als een penalty van Seedorf, ergens in de vorige eeuw…

‘Echt hoor, het is tijd om volwassen te worden,’ aldus mijn collega instructrice. Het is zaterdagochtend, aan de koffietafel bij de sportschool. Ik knik en lach er niet eens bij. Ben het verdomme roerend met haar eens, we zitten in hetzelfde schuitje. De jonge fitnessinstructeur tegenover ons, nog geeneens 30, kijkt niet op van zijn telefoon. Waarom zou hij ook, dit gesprek gaat hem boven de pet, hij is nog niet zover.