Daar plukt U geen vruchten van

Staken kende ik tot een half jaar geleden alleen van het journaal. Maar ineens was ook onze beroepsgroep het zat (en terecht). Het rommelde al een tijdje in Apothekersland; we staarden al jaren naar de lege achtergrond van een minimale CAO. De maat was vol. 

Op 5 november was het mijn beurt om met drie collega’s te gaan staken. We bezetten een vis-à-vis in de trein van Zutphen naar Zwolle, daarna hoefden we alleen maar de plukjes assistenten te volgen om uit te komen bij een drassig grasveldje aan de Zuiderzeelaan. Daar stond de rest in paarse protesthesjes. ‘Zie je dat’, wees een collega. ‘Een apothekersassistent herken je meteen. Niks hakje-nagellakje, dit is Niet Lullen Maar Poetsen.’ Misschien is dat wel een vereiste om dit werk te kunnen doen. Net als koffie. Nu we het er toch over hebben: na een cafeïnevrije treinreis lustte ik wel een bakkie. Gelukkig konden we vrij tappen bij een glimmende koffiecontainer. 

Een spreekster van de vakbond beklom de podiumtent om te vertellen hoe goed het was dat we met zovelen waren gekomen. Een vuist in de lucht. Applaus. Muziek. Ik gluurde naar de patatkraam die aan de andere kant van het veld stond te shinen. De bond kondigde aan dat we zometeen naar het hoofdkantoor van Univé zouden gaan lopen, maar tussen nu en zometeen zat nog zeker een halfuur. Dan konden we ook wel bij de dampende foodtruck wachten. Het resultaat was een bakje met de allerlekkerste patatjes die ik in jaren heb gehad. ‘Mijn dag kan niet meer stuk’, dacht ik blij. Fantastisch, een gratis patatje mét om half twaalf ‘s ochtends! 

Dus kom maar op met die karavaan assistenten, stembanden en spandoeken, tot we bij het hoofdkantoor van Univé stonden. Achter de ramen van het kantoor verschenen hoofden die naar buiten keken, iets tegen een ander hoofd zeiden, en daarna weer snel onder de radar verdwenen. Op sommige plekken ging demonstratief het rolluik naar beneden. Het Univé-personeel leek niets met ons te maken te willen hebben, terwijl ze mede dankzij ons OVA-geld een zittend en etend luxeleven leiden. Over een paar jaar rijden ze in hun Audi A6 rechtstreeks naar het Land der Welvaartsziekten, waar op elke straathoek een apotheek zit. Dan kunnen ze niet meer om ons heen.

‘Er mogen tien mensen naar binnen voor een gesprek’, kraakte de microfoon. Intussen scandeerden assistenten het fanatieke, maar nogal algemene ‘Actie! Actie! Actie!’ Hoe terecht we daar ook stonden, ik had het idee dat we het staken nog wel een beetje in de vingers moesten krijgen. ‘Geen assistent voor twee procent!’ klonk het achter me. Kijk, dat was al beter. Daar gaat het om. ‘Geen assistent voor twee procent’ mummelde ik mee. Via de luidsprekers werd de sfeer verhoogd met de Snollebollekes. ‘Er wordt gewoon een feestje van gemaakt’, dacht ik verbaasd terwijl ik mee naar links hopste. ‘Horen we niet vooral boos te zijn?’ De assistenten dansten en zongen, terwijl een paar vakbondsleden heen en weer renden met wapperende spandoeken achter zich aan. 

‘Staken is een serieuze zaak’ fronste mijn schoonvader toen ik hem dat vertelde. ‘Ik zag het laatst op het nieuws. Mensen die aan het lachen en kletsen waren op een plek waar ze actie voerden. Niet te geloven.’ De oud-directeur schudde zijn hoofd. 

Terug naar het kantoor van een wegduikende verzekeringsmaatschappij. We wachtten tot we eindelijk OVA-vruchten mochten plukken, of tot het zomer werd. ‘Actie! Actie! Actie!’ klonk het weer. ‘Koffie! Koffie! Koffie!’’ mompelde ik. 

Na een uur meldde de bond zich opnieuw. ‘Het duurt langer dan we dachten. Jullie lezen vanavond wel op de socials wat er uit het overleg gekomen is.’ 

We keken elkaar aan. Dit was het dan? 

Dit was het dan.

De socials: Univé bleek niet bereid om iets voor ons te doen. Maar wij blijven gewoon voor iedereen klaarstaan. Apothekersassistenten hebben hart voor alle patiënten, dus ook aan het personeel van Univé geven we de medicatie mee. Graag zelfs. Met extra WTG-tarief voor in de fooienpot.