‘Koffie dames!’

Ze stonden voor me aan de balie. Een jonge Arabische moeder met haar zoontje van drie: een donker jochie, guitige bruine ogen en een Russische chapka op zijn hoofd.

De junizon van 2024 verwarmde een donderdagochtend in Hengelo-Gelderland.

Staken kende ik tot een half jaar geleden alleen van het journaal. Maar ineens was ook onze beroepsgroep het zat (en terecht). .

Ik denk dat ik de meeste wilde haren wel kwijt ben. Als ik achterom kijk, kan ik de avontuurlijke, opwindende kant van mijn leven nog net in de verte zien liggen.

De oude vrouw liep moeizaam voor me uit door de woonkamer van haar appartement. Ze wees haar haar trots: een vitrinekast gevuld met glazen en karaffen.<br /> ‘Ik heb jaren kristal verzameld’, zei ze met haar on-Achterhoekse tongval. ‘Ik had wel twee appartementen kunnen vullen met glazen. Maar toen moest ik hierheen. Nou, toen heb ik alles maar weg gedaan. Alleen deze heb ik nog. ‘Je ken niet alles bewaren hè.’ Haar felle blauwe oogjes keken me onderzoekend aan.

Ze belde op een doordeweekse avond. De coördinatrice kwam collectanten tekort. Veertigminners willen niet, zestigplussers willen niet meer.

Willen jullie even sigaretten halen?’ Mijn moeder wachtte het antwoord niet af en legde een briefje van vijf gulden neer.

Soms zit een column in je vezels, terwijl de woorden en zinnen koppig onder de QWERTY van je toetsenbord blijven hangen.

Hij staarde me aan op een dinsdagochtend. Met een pak custard in mijn hand staarde ik terug.

Festivaltip 1: ‘Koffie en alcohol zijn ‘s ochtends je beste vriend als je ontwaakt in je tentje’.

Voor een bananenmilkshake kun je me overdag en ‘s nachts wakker maken. Maar sinds mijn hardlooproutine nogal abrupt eindigde in een blessure kan ik me dat niet meer zo vaak permitteren. Dus ik klopte aan bij de sportschool en verheugde me al op mijn toekomstige atletische figuur.

Hij staarde me aan op een dinsdagochtend. Met een pak custard in mijn hand staarde ik terug. Ik stond op het punt om het overjarige meel in de groenbak te gooien, en daar zat hij (of zij) onderin, tussen een klokhuis en een paar stengels tulp. Als ik het pak hier leeg zou schudden, zou de primeur van een witte poederkikker voor Winterswijk zijn. ‘Nee’, besloot ik.