Intocht Sinterklaas

Het is zondagmiddag 17 november en ik zit gezellig urenlang met vriendin G. op de bank thee te drinken en bij te kletsen. ‘Moet jij eigenlijk niet naar de intocht van Sinterklaas met de kinderen?’ vraagt ze me tussendoor. En tot mijn verrassing raak ik een beetje geëmotioneerd van haar vraag. ‘Nee, wij gaan niet meer naar de intocht’, zeg ik haar. ‘Twee jaar geleden was de laatste keer.’

We hadden er zin in, destijds, en stonden met onze drie kinderen flink op tijd op de brug bij het Scheepvaartmuseum, vooraan. Wachtend op de Sint waren we vrolijk aan het kletsen. In het Engels, want echtgenoot S. heeft ook na vele jaren in Nederland nog steeds de Nederlandse taal niet goed onder de knie.

Achter ons werd het steeds drukker en een aantal moeders was er duidelijk op uit om onze plekjes vooraan in te nemen voor hun eigen kinderen. Toen het geduw steeds erger werd, draaide ik me om en vroeg vriendelijk of ze niet zo wilden duwen. Het antwoord dat ik kreeg van een van de dames verbijsterde me: ‘Dit is een Nederlands kinderfeest, jullie hebben hier niets te zoeken.’ Ik antwoordde verbouwereerd nog dat ik Nederlands ben. Ze antwoordde: ‘Dat zal wel, maar je bent hier niet geboren.’ Nog steeds in verwarring antwoordde ik: ‘Wel!’

‘Echt niet,’ was het antwoord. En het geduw ging door, nu agressiever. Mijn man, mijn dochters en ik, we lachten er op dat moment om. Dat rare mens, ze spoorde natuurlijk niet helemaal. Maar de blikken van verstandhouding die ze uitwisselde met de andere moeders, die ben ik niet vergeten. Zij waren het met haar eens, wij hoorden daar niet.

Vorig jaar, begin december en dus ook dit jaar weer, moet ik aan dit voorval denken en besluit ik maar niet naar de intocht te gaan. Ik voel me er niet meer welkom. Er zijn vast meer mensen die vinden dat het Sinterklaasfeest alleen voor Nederlandssprekende mensen is. Of voor alleen witte mensen. Of voor alleen mensen die vinden dat Piet niet zwart genoeg kan zijn.

Ik denk vandaag ook nog even aan de lieve vader van vriendin L.; die zwart als roet was en elk jaar door zowel kleine kinderen als volwassenen Zwarte Piet genoemd werd rond Sinterklaastijd. En hoe vernederend hij dat vond. En hoe verdrietig vriendin L. daarvan werd.

Maar ach, ik dwaal af. Wat ik wilde zeggen is: we gaan niet meer naar de intocht van Sinterklaas.